seymare

🔼فائزه هاشمی آزاد شد 🔵 وکیل فائزه هاشمی رفسنجانی خبر از آزادی مشروط موکلش از زندان با حکم دادگاه تجدیدنظر داد./هم‌میهن @seymareweekly

🔼آشنایی با استاندار جدید کردستان 🔹امروز چهارشنبه در نشست هیئت دولت به عنوان نخستین استاندار اهل سنت کردستان در دولت چهاردهم منصوب شد. 🔹آرش زره‌تن لهونی متولد سال ۱۳۵۴ در شهرستان پاوه استان کرمانشاه است که سابقه‌ی مدیریتی در استان کردستان را در کارنامه فعالیت هایش دارد و علاوه بر سابقه عضویت در شورای شهر سنندج، در سمت مدیرعامل جمعیت هلال احمر کردستان و معاون توسعه مدیریت و نیروی انسانی استاندار کردستان خدمت کرده است. 🔹لهونی که دارای دکتری اقتصاد بین‌الملل است در یازدهمین دوره‌ی انتخابات مجلس شورای اسلامی به عنوان نماینده حوزه انتخابیه پاوه، جوانرود، ثلاث باباجانی و روانسر به مجلس راه یافت. @seymareweekly

✅انتصاب استانداران کلید خورد سخنگوی دولت از انتصاب آرش زره لهونی از جوانان اهل تسنن به عنوان استاندار کردستان و یدالله رحمانی به عنوان استاندار کهگیلویه و بویراحمد در جلسه امروز هیات دولت خبر داد./ ایرنا

✅ «میهمانان ناخوانده» و نگرانی‌ها ✍️حمزه فیضی‌پور/ سیمره آیت‌الله علم‌الهدی، امام جمعه‌ی محترم مشهد دریک سخنرانی اینگونه توصیه می‌کنند که : « خواهران و برادران افغان‌ که به ایران آمده‌اند، هم‌پیمان ما هستند و مشابه مهاجرانی هستند که در آغاز اسلام از مکه به مدینه هجرت کردند. در آن زمان، مردم مدینه (انصار) خانه‌ها و دارایی‌های خود را با آن‌ها تقسیم کردند؛ ایرانی‌ها نیز باید به همین شیوه عمل کنند» . این توصیه را از بابت عدم توجه بیشتر و بیشتر به مشکلات داخلی کشور خودمان و نگرانی‌هایی باید قابل نقد دانست. باید سوال کرد ما که خود گرفتاری فراوان داریم چرا و چگونه باید یک جمعیت چند میلیونی مهاجر آمده به کشورمان را شریک دارایی‌های نداشته خودمان بکنیم؟! در این زمینه با رجوع به آمار مهاجران افغانی و ترکیب سنی آنان و تحلیل صاحب نظران و نیز نوع نگاه و ایدئولوژی امارت سازی طالبانِ حاکم بر افغانستان و اظهار نظرهای ضد ایرانی برخی مسئولان این کشور، باید نگران آینده کشورمان ایران شد. در خصوص توصیه آیت‌الله علم الهدی باید گفت که بله! میهمان حبیب خداست و باور دینی ما( فرمایش نبی مکرم اسلام(ص): الضیف دلیل الجنه « میهمان راهنمای راه بهشت است)، فرهنگ ایرانی و نگاه انسانی حکم می‌کند با دیده منت، میهمان را احترام و اکرام نمود اما این تکریم تا زمانی هست که میهمان، میهمان باشد و به قول شاعر؛ حکیم نظامی گنجوی که «ادب» را وصف می‌کند: «تخم ادب چیست؟ وفا کاشتن حقّ وفا چیست؟ نگه داشتن» میهمانِ مهاجر؛ دستان و چشمان خود را از جنایت و خیانت در خانه میزبان نگه دارد اما به دلایل مختلف باید گفت که اینان دیگر میهمان نیستند بلکه «ناخوانده میهمانانی» هستند که حضور غیرقانونی آنان را در ایران باید از منظر «فرصت و تهدید» مورد بررسی قرار داد که به نظر می‌رسد با ذکر چند نکته زیر، مهاجرت بی رویه این مهاجران از همسایه شرقی به کشورمان را باید گفت که «تهدید» به حساب می‌آیند تا این‌که آن را از بابت ورود مغزهای متخصص «فرصت» بنامیم!! نکته‌ی اول: حشمت‌الله فلاحت‌پیشه، رییس کمیسیون امنیت ملی در مجلس دهم می‌گوید : «آمارهای موجود نشان می‌دهد که در خوش‌بینانه‌ترین حالت از هر ۵ نفر جمعیت افغانستان یک نفر در ایران حضور دارد. از سوی دیگر اگر به این آمارها بنگریم یعنی به ازا هر ۵/۷ تا ۸ نفر شهروند ایرانی یک نفر مهاجر افغانستانی نیز در کشورمان زندگی می‌کند. طبق آخرین آمارحدود ۸ میلیون و ۴۰۰ هزار مهاجر در ایران زندگی می‌کنند. نکته‌ی دوم: «به لحاط ترکیب سنی درصد بالایی از جمعیت فوق، در سنین «۹ ساله‌ها و کمتر» قرار دارند که افراد حاضر در این سن حدود ۲۳.۹ درصد از مردان و حدود ۲۵.۲ درصد از زنان را تشکیل می‌دهند. هم‌چنین می‌توان گفت سنین «۱۵ تا ۲۴ سال» و «۱۰ تا ۱۴ سال» به ترتیب در جایگاه‌های بعدی بیش‌ترین سهم جمعیتی افغانستانی‌های مقیم ایران قرار دارند». نکته‌ی سوم: «از عدد ۸ میلیون و ۴۰۰ هزار نفرِ جمعیت مهاجر افغانی به ایران ۱٫۵ نفرشان (یک میلیون و پانصد هزار) سابقه نظامی دارند و نیز ۷۰۰ هزار نفر جمعیت دانش‌آموزی دارند!! نکته‌ی چهارم: «شهباز حسن‌پور بیگلری»، نماینده سیرجان در مجلس، طی یک سخن‌رانی گفت که ۶۵ درصد که جرایم خشن شهرستان سیرجان مربوط به اتباع بیگانه است. «مهدی بخشی»، دادستان کرمان نیز در تیرماه سال جاری گفته بود که ۶۰ درصد جرایم خشن در این استان توسط اتباع خارجی رخ می‌دهد. این آمار، مربوط به استانی است که تنها حدود ۵ درصد از مهاجران کشور را در خود جای داده است. 🌐متن کامل این یادداشت را در تارنمای آوای سیمره بخوانید: https://avayeseymare.ir/?p=25284

آنچه در اولین نشست پرسش و پاسخ رییس جمهور محترم قابل تامل است: 🔸سوال جهت دارِ نقطه مقابل وفاق.. برخی اصرار و دوست دارند که باید "در، همیشه بر یک پاشنه بچرخد!!! و باب میل آنان " انسجام" تعریف گردد. انگار برای اینان #تفرق و #افتراق بهتر و سودمندتر از نشاط ملی در باهم بودن هاست!. شاید هم برخی واژه ها معرف نیت برخی ها در راستای استفاده ای ازجنس #سوءاستفاده از #انشقاق_ملی به جای #انسجام_ملی باشد!! .انگار برای اینان استمرار شعار "#یوْمُ_الْمَلْحَمَةِ" بسیار بسیار گواراتر از عینیت امر مبارک پیامبر رحمت (ص) یعنی "'#أَلْیوْمُ_یوْمُ_الْمَرْحَمَةِ می باشد . تدین واقعی و عشق به ایران و ارزش هایش حکم می کند آنهایی که نقش آفرین هستند و می توانند در جامعه برای ایجاد وحدت به عنوان رمز پیروزی ها موثر واقع شوند؛ بیشتر و بیشتر #پل ارتباطی بین دل ها باشند تا اینکه در نقش #دیوار دل ها را ازهم جدا کنند .به قول مولانا : در میان این همه غوغا و شرّ عشق یعنی کاهش رنج بشر عشق یعنی گل به جای خار باش پل به جای این همه دیوار باش با همان نگاه تنگ نظرانه ی #دیوارگونگی پزشکیان برای نماینده مجلس رد صلاحیت می شود اما با وسع نظر و نگاه متعالی همین پزشکیان تایید می گردد و رییس جمهور می شود . سوال : کدام از این دو نگاه، برای دشمنان این مرز و بوم و ارزش هایش #هزینه_ساز و مایوس کننده است؟ ایران ما با سلایق مختلف و با جمعیت متکثر بیش از هر زمانی دیگری نیازمند عبور از گذشته های تلخ برای ساخت آینده ای پرشکوه تر است. وفاق در این است و نه ماندن در به‌کارگیری واژه‌هایی که وحدت شکن هستند تا دشمن شکن. ✍حمزه فیضی‌پور

✅برای آن ستاره‌‌ی بی‌غروب: آلن دلون ✍️حسن نیازی/,سیمره آلن دلون، بی‌تردید بازیگری محبوب و تاثیرگزار در تاریخ سینما بود. ستاره‌ای بی‌غروب و یک شخصیت اسثنائی بود. بازیگری سخت‌کوش که اندیشه، نگاه و حساسیت هایش، قابل درک است. یک نام: آلن دلون، شخصیتی نگران، پرجُنب و جوش و انسان‌گرا. پسری با چهره‌ای زیبا، نوعی رویای آمریکایی. بازیگری وظیفه‌شناش، منضبط و منحصربفرد. دلون، چه با ظاهر یک قهرمان و یا ضدقهرمان – چه در نقش یک پلیس و یا یک گنگستر، او همیشه موفق بود. دلون، بازیگری بود که با وجود اینکه سالها از دوران اوج‌اش فاصله گرفته بود و حالا که ساکن جهان رفتگان است، اما باز هم در یادها مانده است و هنوز دوست داشتنی است. هنوز هم شخصیت او بر تماشاگر تاثیر شگرف می گذارد. تصویر دلون هیچگاه از بین نمی رود! شاید دلون، اینک یک خاطره باشد، اما خاطره ای‌است فراموش نشدنی. او را هرگز نمی توان فراموش کرد. خاطره او در ذهن سینماگران و تماشاگران حک شده است. دلون، بازیگران تمام دوران است. در کارنامه سینمایی دلون، بیش از ۷۰ فیلم به چشم می خورد که در میان این فیلم ها، می توان حداقل، ۱۰ فیلم ماندگار را دید، که این در نوع خودش منحصربفرد است. زیرا کمتر بازیگری در سینما وجود دارد که در پرونده کاری‌اش، فیلم های ماندگار زیادی داشته باشد. آلن دلون، بازیگری است که به قول خودش به طور کاملا اتفاقی وارد سینما شده است. اما مسیری را که او در سینما پیموده، قابل ستایش است و نشان می دهد که او تمام وجودش را وقف سینما نموده و به این مسیری که انتخاب کرده وفادار بوده است. دلون، در سال های ۱۹۵۹، و اوایل سال های دهه ۶۰ – به عنوان یک بازیگر شناخته شده پا به سینمای فرانسه نهاد. سال ۱۹۵۹، با فیلم «آفتاب سوزان» به کارگردانی «رنه کلمان»، حضور تاثیرگزاری دارد و سپس بعد از آن در سال ۱۹۶۰، در فیلم برجسته‌ای از «لوکینو ویسکونتی» یعنی «روکو و برادرانش» می‌درخشد. هر دو فیلم از بهترین‌های کارنامه اش است و این در حالی است که دو سال دیگر مانده تا در فیلم بزرگ دیگری از «ویسکونتی» حضور یابد. دلون، در فیلم «یوزپلنگ» می‌درخشد و به زیبایی در برابر بازیگری قدرتمند همچون «برت لنکستر» ایفای نقش می کند. «یوزپلنگ» نخل طلای جشنواره کن را به دست می‌آورد که بی‌شک از بهترین فیلم های تاریخ سینماست. دلون، دیگر پس از این فیلم به یکی از ستارگان سینمای فرانسه تبدیل می شود. حضور در فیلم «کسوف» شاهکاری از «میکل آنجلو آنتونیونی» برای دلون بسیار ارزشمند بود. شخصیت غم انگیز دلون، بهترین انتخاب برای ایفای نقش‌ی بود که در دنیای پوچی و تنهایی بِه‌سر می‌برد.... 🌐متن کامل این یادداشت را در تارنمای آوای سیمره بخوانید: https://avayeseymare.ir/?p=25099

🔼رسول بداقی برای مدت یک‌هفته به مرخصی آمد. @seymareweekly

سقوط سلطان سهمیه و ظهور سلاطین سهمیه!  شیخ حسینه نخست‌وزیر فراری بنگلادش به خاطر اعطای سهمیه‌های زیاد به هواداران خود را می‌توان «سلطان سهمیه» نامید. و ظهور و رخنه‌ی عده‌ای در آموزش‌وپروش ایران را هم سلاطین سهمیه. شیخ حسینه دختر رهبر استقلال بنگلادش که روزی نماد دموکراسی در کشورش بود ابتدا با نامی که از پدر به یادگار برده بود در قدرت جا باز کرد و بعدها با ایجاد رانت‌ها و سهمیه و اختصاص آن به تشنگان رانت و سهمیه کوشید برای خود هواداران وفاداری گردهم‌ آورد. این شیوه‌ی تبعیض‌آلود حکم‌رانی و سرکوب مخالفان و به حاشیه راندن منتقدان در کمتر از ۱۵ سال از آن نماد دموکراسی، دیکتاتوری ساخت که تنها با شورش ملت حاضر به واگذاری قدرت شد. چون مجلس توانمند و نظام قضایی مستقلی برای محدود کردن یکه‌تازی‌های شیخ و هوادارانش وجود نداشت جوانان و به‌ویژه دانشجویانی که با وجود سهمیه‌ها، آینده‌ی شغلی خود را در خطر می‌دیدند شورشی را آغاز کردند که با وجود سرکوبی خونین سقوط سلطان سهمیه را در پی داشت. در نظام‌های ناتوان اختصاص سهمیه به هواداران حکومت برای روز مبادا نوعی بده بستان رایج است اما گاهی این بده بستان از حد و حدود حمایت‌های مالی گذشته و جایگاه‌های شغلی و حتا جایگاه‌های حساسی چون علم پزشکی را هم درمی‌نوردد و علاوه بر نخبگان غیروابسته حق سلامت تن و روان تک‌تک افراد جامعه را هم هدف قرار می‌دهد. اگر شیخ حسینه عمده‌ی سهمیه‌ای را که عامل سقوطش شد، برای فرزندان جانبازان جنگ بنگلادش در نظر گرفته بود، این روزها آموزش‌وپرورش ایران به نام حذف یک کنکور به تعداد درس‌ها با نام امتحان نهایی چندین کنکور برای کودکانی ایجاد کرده است که به دلیل نبود زیرساخت عادلانه آموزشی تنها دلیلش می‌تواند ایجاد نوعی سهمیه و دور زدن کنکور و عبور بدون رقیب کسانی باشد که توان رقابت در کنکور را ندارند اما با این ترفند و کمی چاشنی رابطه به‌جای ضابطه از نخبگان آینده جلو خواهند زد. تصمیم‌گیرانی که خیز برداشته تا علی‌الحساب کنکور را از پیش پای بچه‌های خود و هواداران خود بردارند سلاطینی هستند که دست سلطان سهمیه (شیخ‌حسینه) را هم از پشت بسته‌اند! اینان با باز گذاشتن این راه دررو علاوه بر خود راه را برای کسانی دیگر که همواره در هر اجتماعی مترصد راه‌های میان‌بر هستند نیز باز کرده‌اند درحالی‌که جملگی سد راه نخبگانی هستند که جر رقابت علمی عادلانه به هیچ سهمیه و رانتی وابسته نیستند. تصاویری از کارنامه‌ی دانش‌آموزان در فضای مجازی منتشر می‌شود که تفاوت‌های فاحش نمره مستمر و نمره‌ی نهایی و تاثیر آن در کنکور خبر از ظلمی سازمان یافته میدهد که با ابزار سلیقه در مدرسه و کلاس و ابزار نمره نهایی در سراسر کشور جز بی‌عدالتی به هیچ مقصدی ره ندارد! درست است که کنکور قدیم بدون نقص نبود اما راه چاره این نیست یا فعلاً این نیست. را چاره در حذف کلوگاه‌های تبعیض آن بود. راه چاره امکان برگزاری فصلی به‌جای سالانه بود نه گشودن درهای نفوذ برای فرصت‌طلبان! کنکور قدیم حداقل این اطمینان خاطر را می‌داد که نمره‌ی آن در فضایی رقابتی حاصل شده که حتا تاثیر سهمیه‌ها بر آن هم شفاف و درصدها مشخص بود یعنی اگر ظلمی هم در آن وجود داشت شفاف و قابل پیش بینی بود. نمرات نهایی امسال بچه‌های دبیرستان چنان اساسی ناعادلانه دارند که علاوه بر آینده تحصیلی و شغلی دانش‌آموزان چنان به روح و روان و شخصیت آنان چنگ انداخته که هیچ درنده‌ای بر شکم شکارش نیانداخته است. بعید می‌دانم در گشودن درهای بی‌عدالتی، سهمیه‌بازی و نخبه‌کشی شیخ حسینه تا این حد پیش رفته باشد! آیا کسی می‌داند شیخ حسینه آموزش‌و‌پرورش ایران کیست؟ اصلا کسی می‌داند آموزش‌وپرورش چند شیخ حسینه دارد؟ آیا این شیخ‌حسینه‌ها که بدون خون‌ریزی از اریکه‌ی قدرت بالا رفته‌اند بدون خون‌ریزی هم پایین می‌آیند؟ بیچاره والدینی که با دیدن نمرات می‌پندارند بچه‌هایشان در یادگیری ناتوان هستند یا بچه‌هایی که حتا خودشان هم مظلومانه باور می‌کنند موفقیت حق آنان نیست! نویسنده : کرم تیموری | سرچشمه : سیمره‌ی شماره‌ی 736(17 شهریور 1403)) @seymareweekly

  ✅رد پای آن گم‌شدگان ✍️محمدحسین آزادبخت خبری در رسانه‌ها دست به دست می‌شود که بقایای آتشکده‌ای ساسانی در کوهدشت لرستان کشف شده است. چند ماه پیش شنیده بودیم که حفارانی غیرمجاز، به خاطر دست‌یافتن به گنجی موهوم، به محوطه‌ای باستانی نقب زده و بخش‌هایی از مکانی تاریخی را تخریب کرده‌اند. با پیگیری‌های مسئولان میراث فرهنگی شهرستان کوهدشت آن افراد، مورد پیگرد قانونی قرار گرفتند. به دنبال آن رخداد، میراث فرهنگی برای نجات‌بخشی آن اثر تاریخی، ناگزیر به اقدام کاوش اضطراری آن محوطه تاریخی شد. با نتایجی که تا کنون از آن کاوش‌ها به دست آمده، مکان مورد نظر بقایای آتشکده‌ای تاریخی متعلق به عهد ساسانی است. این مکان تاریخی هم‌اکنون در داخل بافت ساخت‌وسازهای اهالی روستای رشیدآباد در دامنه‌ی کوه‌پایه‌ای تنگ وراز است. تنگ وراز در ۱۳ کیلومتری شمال شرقی شهرستان کوهدشت واقع شده است. تنگ وراز به‌خاطر وفور آب، مراتع و چراگاه‌ها، زمین‌های حاصل‌خیز و پوشش جنگلی درختان بلوط از دیرباز تا کنون، مکانی مناسب برای اسکان بشر بوده است. نمونه‌ها و شواهد بسیاری از آثار تاریخی به‌جا مانده از گذشتگان در این منطقه مشاهده می‌شود. در گذشته‌های دور «تنگِ وراز»، دروازه‌ی ورود به دشت باستانی کوهدشت بوده‌است. شاخه‌ای از راه شاهی هخامنشیان که هکمتانه را به شوش وصل می‌کرده‌است، از تنگِ وِراز عبور می‌کرده و وارد دشت کوهدشت می‌شده‌است. هنوز بخشی از بستر ارابه‌رو آن جاده‌ی شاهی در تنگ وراز که سنگ‌چین شده‌است، دیده می‌شود. در کنار این راه شاهی باستانی، بقایای اتاقکی هست که در ساختن آن آجر به کار رفته است. گویا این بنا توقف‌گاه چاپارخانه‌ای بوده‌است. چاپارخانه‌ها در زمان هخامنشیان و به فرمان داریوش در مسیر راه شاهی ساخته شده‌اند تا توقف‌گاهی برای استراحت چاپارها و تعویض اسب‌های خسته با اسب‌های تازه‌نفس شوند تا نامه‌ها و دستورهای دولتی در کوتاه‌ترین زمان به ولایات مختلف رسانده شود. یکی دیگر از مهم‌ترین آثار تاریخی به‌جای مانده در تنگ وراز که به ثبت ملی هم رسیده، سازه‌ای آبی است که بقایای دیواری سنگی از آن به‌جای مانده‌است. این سازه که به‌عنوان بند و یا سد در مناسب‌ترین گلوگاه تنگ وراز به طول حدود ۵۰ متر عرض تنگ وراز را بر جریان نهری دائمی که از آن عبور می‌کرده، بسته است تا آب در پشت سد یا آب‌بند جمع شود و برای سیراب کردن باغات و مزارع پایین‌دست از آن بهره برده شود 🌐متن کامل این یادداشت را در تارنمای آوای سیمره بخوانید: https://avayeseymare.ir/?p=25275

دکترحسین سلاح‌وزی هم فرزند ایران است  دکتر حسین سلاح‌ورزی را می‌شناسم؛ ایشان برادر و هم‌تبار ماست. از بچه‌های هویزه‌ی ثانی لرستان و یکی از مردان بشمار ایلات لرستان است. از دی‌ماه ۱۳۷۸ که دبیر ستاد ائتلاف دوم خردادی‌ها در لرستان شد و بعدها که به عضویت حزب کارگزاران سازندگی درآمد و هم‌چنین دبیری حزب کارگزاران را در لرستان به ایشان واگذار کردند با نام و نشان  سیاسی ایشان آشنا هستم. در یک اردوگاه فکری هستیم. مسیر عضویت اتاق بازرگانی تا ریاست اتاق بازرگانی استان لرستان و بعدها ریاست اتاق بازرگانی کشور با تکیه بر توانایی‌های شخصی و ارتباطات اجتماعی و دانش علمی خود طی کرد؛ چنان‌که حسد حاسدان را برانگیخت تا ناروا در حق او آسمان و ریسمان کنند و بنشینند و ببافند و ببندند! در دولت سیزدهم رییس اتاق بازرگانی شد و قدکوتاهان که تمام همت خود را مصروف می‌کنند تا معیارهای سنجش برمدار صفر بچرخد، حضور ایشان را بر نتابیدند و به شکل‌های مختلف علیه ایشان قیام کردند تا جایی که رییس دولت محرومان خود به میدان آمد تا ایشان را از سر راه تک‌تازی‌های دولت خود بردارد. داستان زندگی دکتر حسین سلاح‌ورزی قصه‌ی بسیاری از جوانان این مرز و بوم است که به سودای خدمت به وطن‌شان به آب و آتش می‌زنند و در پایان به صخره‌های سختی بر می‌خورند که هیچ منطقی پشت آن نیست جز این که به آن نام “پروسه‌ی نخبه کشی” بدهیم! در کتاب “جامعه شناسی نخبه‌کشی” زنده‌یاد “رضا علی‌قلی” به شکل مفصل به واکاوی ریشه‌های این بلای خانمان سوز در ایران پرداخته شده است. جامعه‌ی ایران، متاسفانه به دلیل بن‌مایه‌های فرهنگی بسترساز پروسه‌ی نخبه‌کشی است. اما من می‌خواهم از زاویه‌ای دیگر به این مسئله بپردازم و آن این است که گویی دست‌های نامریی و ناپیدایی در کار این ملک و ملت است تا پخمگان را عزیز بشمارند و نگذارند کار به کاردان‌ها سپرده شود. نگذارند شایستگان بر صدر بنشینند! و آخر این که نگذارند تا نخبگان قدر بینند! با این کارها، هم می‌توانند جمهوری اسلامی را با ابربحران‌ها از جمله بحران ناکارآمدی مواجهه سازند و هم این که موفق می‌شوند وطن عزیزمان ایران را به ویرانی برسانند! رؤسای قوای کشور، نباید اجازه دهند، بداندیشان، جمهوری اسلامی و وطن ایران را از توان فرزندان شایسته‌ی خود محروم کنند. پاسداری از حقوق مردم وظیفه‌ی همه‌ی مسئولان به ویژه ریاست محترم جمهور است. دکتر پزشکیان شایسته است ورود کند و نگذارد بیش از این برخی‌ها که قانون را دستاویز و وجه‌المصاحه قرار می‌دهند، زمینه‌ی رنجش نخبگان در این کشور را فراهم کنند. زندان برازنده‌ی دکتر حسین سلاح‌ورزی، آن هم به جرم و گناهی کلیشه‌ای و “انگشت نشان افکارعمومی شده” به نام “نشر اکاذیب” نیست! از رییس جمهور به عنوان پاسدار قانون اساسی می‌خواهیم در این باره کندوکاو نماید و به این رویه‌های ناپسند پایان بدهد! گویی دست‌هایی پنهان در کار است که به شکل‌های گوناگون هرکسی را که آن‌ها نمی‌پسندند از چرخه‌ی قدرت حذف کنند یکی از این مصادیق دکتر حسین سلاح‌ورزی است. جرم و گناه دکتر حسین سلاح‌ورزی چیزی جز این نیست که نمی‌خواهد آدم دیگران باشد و نان را به نرخ روز بخورد. گناه ایشان استقلال رای است و شاید هم گناه ایشان آن است که از سرزمین لرستان برخاسته است و از اهالی کویر و شرق ایران نیست. لرستانی‌ها انتظار ندارند این چنین با فرزند شایسته‌ی آنان نامهربانی شود. فرزند شایسته‌ای که در معرض آرای اتاق بازرگانی کشور قرار می‌گیرد و رییس اتاق بازرگانی کشور می‌شود، شایسته توجه است. اگر دولت، دولتِ وفاق ملی است باید همه‌ی فرزندان شایسته‌ی ایران در این دولت دیده شوند! نویسنده : علی گودرزیان- ع پایدار | سرچشمه : آوای سیمره