رو به درون

ور نر هایزنبرگ : آنچه مشاهده میکنیم همان هستی نیست . بلکه جلوه ای از وجود در شیوه ی کنجکاویِ خودمان است . @towardinside

فقط چیزی زیباست که به درد هیچ کاری نخورد. تئوفیل گوتیه @towardinside

«آن‌ها نمی‌دانستند که این کار غیرممکن است، پس انجامش دادند.» بافته لائتیسیا کولومبانی @towardinside

شکی نیست که احکام، منحصراً در اختیارات حقوق‌دانان و قضات عالی رتبه است. اما آن چیزی که به «فهم عرفی» شهرت دارد و البته به توالی هم دستخوش احساسات عوام و تغییرات ناگهانی می‌شود، ممکن است در تطور ادوار تاریخی، دوباره حس خوشایندی نسبت به احکام قاطع و بُرنده پیدا کند. به عنوان مثال، میل و خوشایند عوام، احتمال دارد آرام‌آرام به سمتی هدایت شود که امثال آقای خلخالی را دوباره مؤثر و ضروری بدانند. شما نرم‌نرمک در اقوال مردم می‌بینید که نظر دارند حتی برای کیف‌قاپ و گوشی‌قاپ و زورگیر و توزیع‌کننده‌ی عمده‌ی مواد مخدر، بلافاصله احکام شدید و قوی مثل اعدام صادر شود. این استقبال عمومی، پدیده‌ای عجیب نیست. گویی دارد مثل نان شب، نیاز و احتیاج جامعه می‌شود. این را گفتم تا یادآوری کنم که پرونده‌های تاریخی را نمی‌توان لزوماً با احساسات کنونی و حتی حقوق بشر امروزی مطالعه کرد. و باید دانست که هیچ کجا ثابت نشده ما در اوج رشد تاریخ قرار داریم و علم حقوقِ امروز، بهترین حالت ممکن است و تمام تاریخ باید خود را با این قرارداد تنظیم کند. علی اشکان نژاد @towardinside

https://tarjomaan.com/%d8%af%d8%b1-%d8%a2%d8%ba%d8%a7%d8%b2-%d8%b9%d8%b4%d9%82-%d8%a8%d9%88%d8%af/ در آغاز عشق بود عشق چیزی فراتر از احساس صرف یا ایدئالی اخلاقی است مارک ورنون روزگاری عشق نیرویی فراگیر فرض می‌شد، جزئی از تاروپود واقعیت، نه صرفاً احساسی سودمند یا وظیفه‌ای پرزحمت. وقتی کسی عشق دریافت می‌کرد یا عشق می‌ورزید خود را با نیروی حیات هماهنگ می‌کرد. اما امروزه عشق از این نقش تنزل کرده و تبدیل به احساس یا ایدئالی اخلاقی شده، پس تعجب ندارد که افراد احساس آشفتگی یا بدتر از آن کنند. اما آیا امکان دارد مفهوم اولیۀ عشق دوباره رواج یابد؟ آیا ممکن است روزی برسد که عشق صرفاً چیزی نباشد که نیاز داریم، بلکه چیزی باشد که برای درک هویتمان و همۀ موجودات دیگر کاملاً به آن نیاز داریم؟ @towardinside

عدلِ سلطان گر نپرسد حالِ مظلومانِ عشق گوشه‌گیران را ز آسایش طمع باید بُرید تیرِ عاشق‌کُش ندانم بر دلِ حافظ که زد این قَدَر دانم که از شعرِ تَرَش خون می‌چکید @towardinside

تعدادی دوست و آشنا دارم، کشیشتف، پافو، یان، کاتاژینا، ماوگوژاتا، که در زمینه‌ای اجتماعی، فعالیت حرفه‌ای انجام می‌دهند. آنچه که من نمی‌توانم از آن‌ها بپرسم و احتمال قوی می‌دهم که ناراحت‌شان کند این است که چرا بخش قابل توجهی از صنف گزارشگر، خبرنگار، فعال حقوق زنان، فعال حقوق اجتماعی، و مددکار اجتماعی، مشاغل خود را با نفرت دنبال می‌کنند تا با عشق؟ قطعاً فشار روانی و کاری زیاد می‌تواند از دلایل آن باشد. بدون تردید، عدم قدردانی و پاداش مناسب، دلیل قابل پذیرشی است. مشکل در حفظ تعادل کار و زندگی دارند؛ امّا سرخوردگی از روند تغییرات اجتماعی و احساس ناکافی بودن تلاش‌هایشان، اصلی‌ترین مانع عشق به کارشان است. تمام این‌ها درست، امّا نفرت از کار با یک وجه جنگجوی بی‌هدف و نابودگر قدرتمند، هرگز قادر نخواهد بود که بسازد. این‌ها فقط می‌تواند موانعی درست کند با قدرت تخریب بالا که البته قدش از مشکلات، بلندتر نیست! همین است که این‌ها همیشه در مبارزه‌هایی هستند که تمامی ندارد. همین است که خسته می‌شوند و افسردگی بر آن‌ها مسلط می‌شود. مثلاً همین کشیشتف، ساختارشکن است به شدت، امّا تصوّری از ساختار نویی که قرار است بنا شود، اصلاً در ذهنش نیست. به توالی، از شرایط نادرست سیلی خورده و التیام پیدا نکرده. یکی از وضعیت‌های بد زندگی در نسبت با دوستان، این است که آدم نتواند به آن‌ها مطالبی را گوشزد کند. همیشه زبانش بسته است، با این که حرف دارد. مدام باید با خودم بگویم: بس است زخم‌هایی که از دیگران خورده، و من نباید زخم جدید باشم. امّا این هم که کافی نیست. علی اشکان نژاد #داستان @towardinside

وقتی تبلیغات کیک شکلاتی و چیپس از تلویزیون پخش می‌شود، به مخاطب این احساس را منتقل می‌کند که «اوضاع، عادی و آرام» است. در حالی که این احساس را انسان، قبلاً از ‌نحوه‌ی آوازخوانی پرندگان دریافت می‌کرد. ببینید که انسان جدید، چه اندازه تحقیر شده ‌است… م.باغ @naassoott

- پس هنوز به تغییر جهان امید دارید؟ + به هیچ وجه. نه چنین امیدی دارم و نه چنین ادعایی. جهان همین است که هست و من جز تماشاگر ِ کنارگرفته‌ای نیستم. زیر آسمان‌های جهان؛ داریوش شایگان @towardinside

اکثر مردم موانع را می بینند و تعداد قلیلی اهداف را می بینند. تاریخ موفقیت های آن اقلیت را به ثبت می رساند در حالی که فراموش شدگی پاداش آن اکثریت است. برترین فلسفه یک انسان آلفرد آرماند مونتاپرت @towardinside