I share

متاسفم قادر به هیچ‌گونه تعاملی نیستم. امیدوارم همگی خوب باشید.

اشارت می‌کند جانم که خامش که مرنجانم خموشم بنده فرمانم رها کردم بیان اینک

از لای پاکت‌هایی که کاغذهای سفید را در پناه خود گرفته‌اند، کاغذهایی که از واژه‌ها شرمگین‌اند، برای تو نامه می‌فرستم با ترانه‌های خاموش، با سکوتی ادامه‌دار و مضاعف، با تو حرف می‌زنم از بین ابرها، بدون آن‌که چشمآنم ببیند، چشم‌های تو را شاهدانِ وجود نور می‌گیرم قطره‌های بارانی که بر روی زمین می‌افتند، قربانی عشق آب و آفتاب می‌شوند و با هر قطره‌شان من هزارهزار دقیقه‌ْ سکوت را قورت می‌دهم زندگی‌ام به خرمنی می‌ماند از آتش، که بر بالِ توخالی‌ِ جآنم نامبارک است . ۲۲فروردین ۱۴۰۳: هنوز چرخ‌اش کامل نچرخیده‌بود

دستم را می‌رسانم به سایه دستانت، تا می‌خواهد گرم شود، سایه دستانت بخار می‌شود... هیچ تخفیفی بر این سرما نیست که بر جآنم افتاده.

این شکار یک لحظه است، لحظه‌ای ابدی از بارِ سنگین و بی‌قواره زندگی

که مهر سکوت بر لبآنم که هیچ، بر جآنم خورده‌است.

کی می‌رسد زمانی که با سراسیمگی با تمام بندْبندِ وجود، شرح دهم این رنج را؟

اولین چیزی که در ذهنم تداعی کننده عذاب‌وجدان است، فارغ از آن‌که از سمت خود باشد یا دیگری، این است که «واقعیتی منسوب به من پذیرفته نشده‌است». عذاب‌وجدان کشمکش درونی فرد با خودش است، چه از درون باشد و چه از برون، جنگی است میان منِ واقعی و منِ هنوز واقعی نشده! یکی من است با ضعف‌ها و قوت‌های فعلی و دیگری منی است متمایل به کمال و بدون درنظر گرفتن پیش‌روی ارگانیک تغییر به سوی کمال که طبعا قوت و توان متفاوتی می‌طلبد که در حال‌حاضر هنوز به‌وجود نیآمده‌است. در عذاب‌وجدان منِ متمایل به کمال در بازی قدرت‌نمایی به منِ واقعی حمله می‌کند و از ابزارهای مختلف استفاده می‌کند مانند: تهدید، تحقیر، تکذیب، طرد، سرزنش یا حتا خودفریبی. این نکته را نیز باید در نظر داشت که آن منِ متمایل به کمال یا ممکن است درپی رشد و تطبیق و هم‌گامی با ارزش‌های شخصی و پذیرفته‌شده باشد و یا می‌تواند صرفن در تلاش باشد برای بازشناساندن ما آن‌گونه که دیگران ما و ارزش‌های ما را می‌خواهند.