|•بارنجّّ•|

میکشمت یادت بیاره DMT

تو برق توی چشمام بودی ابله!

همیشه منتظرِ بعدن‌هاییم. بعدن که هوا سرد شه و هودی بپوشیم و بعد غم پاییز اسیرمون می‌کنه و منتظر برف می‌مونیم؛ که با بغل گرم شیم و شکلات داغ بخوریم و وقتی هوا سرد شد؟ منتظریم بهار بیاد و برای بدوبدوهای دم عید ذوق کنیم و بوی روزای خوش و نرمی هوا و آسمون و خنده‌ی رنگی آدم‌ها. و بعدتر فروردین اندازه‌ی صدتا اسفند کش میاد و دلمون خنک‌ترین بستنی‌ها رو می‌خواد برای تابستون، آب‌تنی زیر نور خورشید و مسافرت. توی لحظه‌ی حال «قرار» نداریم، این دلیل بی‌قراری‌مونه احتمالا ‌‌..

وقتش که بشه، آدمش که برسه، چایی دم می‌کشه، چشمات براق تره، دلت آروم و خیالت راحت می‌شه، لاکت خوشرنگ‌تره، موهات خوش‌فرم‌تره خندت عمیق‌تره، ماکارونی خوشمزه‌تره، ابرا پشمکی‌ترن. فقط باید وقتش برسه ..

ما تواناییِ " ذوق کردن " رو از دست میدیم و فکر میکنیم که بزرگ شدیم ..