#Menga_sen_kam
Muqaddima
Sevgi...Bu so'z kimni baxt osmonining eng yuqoriga cho'qqisiga olib chiqmagan? Kimni cheksiz tabassumlariga sabab bo'lmagan? Yana kimning jonini yoqmagan, kimni dunyodagi "eng baxtsiz" odamga aylantirmagan? Savolimga "men" deb javob bera oladigan inson bo'lmasa kerak, agar shunday odam topilsa ham, demak u hali "ishq" ko'chasiga kirmagan, sevgining quvonch-u shodliklarini, qayg'u va hasratlarini his qilib ulgurmagan. Sevmaganman, sevmayman ham deysizmi? Shoshilmang, sizni hali "buyuk dardlar" kutib turibdi. Ular yo'lda va hademay sizga yetib olishadi...
1-qism
Juda ta'sirchan edim, o'n besh yoshimda ilk bor sevib qolganim esimda, to'g'rirog'i kimnidir yoqtirib qolganim.Bu shunchaki maktabdagi muhabbat bo'lsa-da, sevganimning menga qiyo ham boqmagani juda alam qilgandi. Va o'shanda ilk bor sevgi, ishq masalasi bilan bog'liq mojarolarga hali hayotimda yetarlicha ko'p duch kelishimni tushungandim. Ilk bor o'shanda sevgi haqida turk qo'shiqchisi Elnar Xelilovning "Mecnun" qo'shig'idan ta'sirlanib yig'lagandim. Tasavvur qilyapsizmi? Umrida biror marta sevib ko'rmagan, yoshi ham atigi o'n beshda bo'lgan qiz muhabbat haqidagi qo'shiq sabab yig'layapti. G'alati-a? Ammo men ana shunday g'alati qizlar toifasidan edim.
O'n olti yoshimda ilk bor qo'limdan tutishga uringan o'g'il bola sinfdoshimdan qo'rqib qochib ketganman. Uning o'sha paytda hech qanday g'arazli niyati bo'lmagan bo'lsa-da, bu borada menda hali hech qanday tushuncha bo'lmagani uchun uni boshqacha tushunganman.
O'n sakkiz yoshimda ilk bor uyimizga sovchi kelganda, yuragimda tushunib bo'lmas og'riq his qilganman. Xuddiki,hozir meni majburlab erga berib yuborishadigandek, xonamga kirib soatlarcha yig'laganman. Xayolimda, sevganim bor-u, faqat uzoqda. U kelguncha, men o'zimni uning uchun asrashim kerak. Keyinchalik, xayolimdagilar faqat xayoldagi narsalar emas, hayotimda boshlanajak ilk muhabbat qissamning debochasi bo'lishini tushunmagan ekanman.
Maktabni bitirib birinchi urinishdayoq, o'zim xohlagan universitet-Jahon tillariga grand asosida kirdim. Albatta, bunda ota-onamning menga bergan ishonchlari, daldalari beqiyos. Oilada yolg'iz qiz farzand bo'lganim uchun, biroz erkatoy edim, biroq hech qachon ota-onamning menga ishonib bergan "erkinlik" larini suiste'mol qilgan emasdim. O'zimdan to'rt yosh katta bo'lgan akam Koreyada magistraturada tahsil olar, ukam esa maktabda to'qqizinchi sinfda o'qirdi. Oyim tikuvchi, dadam mahallamizdagi maktabda direktor edilar. Oyim va dadam ta'limimizga shu qadar jiddiy e'tibor qaratganlaridan, bizni o'zlari ishlaydigan maktabda o'qitishni istamadilar, sababi agar shunday bo'lsa, biz dadamga ishonib o'qishni tashlab qo'yishimizdan hadiksiradilar. Ammo avval aytganimdek, biz garchi boshqa maktabda o'qisakda, dadamning ishonchini oqlab, akam ikkimiz uni yaxshi baholarga tamomladik. Universitetdagi ta'limimning ikkinchi yili, soham- tarjimonlik bo'yicha tajribamni oshirish maqsadida ishga joylashishga qaror qildim. Bu qaysidir ma'noda moliyaviy mustaqillikka erishishim uchun ham yaxshi imkon edi, hech bo'lmaganda shaxsiy xarajatlarim, kvartira pulini o'zim to'lay olardim. Baxtga qarshi, soham bo'yicha birorta ko'ngildagidek ish chiqmadi, chiqsada, meni hali universitetdagi ta'limim yakunlanmagani tufayli ishga olishmadi. Shuning uchun biroz xunuk eshitilsa-da, poytaxtdagi mehmonxonalarning biriga qabul bo'limiga ishga joylashdim. Bunga avvaliga ota-onam va akam qattiq qarshilik bildirishdi, ammo aynan shu mehmonxonada o'zimizning shahrimizdan bo'lgan akamning yaqin do'sti- Farhod aka ham qorovul bo'lib ishlashini eshitishgach, xotirjam bo'lib, ishimga rozilik bildirishdi. Farhod aka ham Toshkentda uchinchi kursda o'qir, biroq o'qishga kechroq kirganiga qaramay kontraktga ilingandi. Shu sabab, ham oilasiga yordam, ham o'z- o'zini eplash uchun yarim stavka mehmonxonada, yarim stavka tunggi do'konda sotuvchilik qilardi.