یِک اِگزیستانسیالیستِ تنها.

پارسال، این موقع اصلا حتی یک صدم از این موقعیتی که توش هستم رو نمی‌تونستم حتی تصور کنم. خیلی سردرگم و بلاتکلیف بودم و از آینده می‌ترسیدم. الان ولی حداقل وارد مسیری شدم که حس درست رو بهم میده، هنوز هم از آینده میترسم ولی حداقل میتونم ازش توی ذهنم تصویری بسازم و هدف مشخص کنم. امیدوارم و خوشحال ^^ احساساتی که پارسال داشتم رفتن و حس‌های دیگه جایگزین شدن و من بخاطر زندگی‌ای که الان دارم هرروز شکرگزارم. سخته ولی از پسش بر میام. صبر میخواد، پس صبر میکنم.

امشب بالاخره تونستم ببینمش و هرچند دقیقه یبار اینجوری بودم که " عجب چیزی! " انقدر از لحاظ روانشناسی پربار بود که باید تحلیل و نقدهاش رو بخونم. اینکه احساسات جدید توی ذهنش داشتن شکل میگرفتن و اینکه چجوری خودشون رو نشون میدن، و اینکه اضطراب میتونه چه بلایی سرمون بیاره و اینکه توی اون دوران خانواده کمرنگ‌تر و روابط دوستی پررنگ‌تر میشن، موقعیت‌های آکواردی که برامون پیش میاد و همه چی! همه چیز با دقت و توجه زیاد توی فیلم لحاظ شده بود. جوری که پنیک اتک و احساس ناکافی بودن رو نشون داده بودن خیلی جالب بود و جوری که می‌شد کنترلش کرد جالب‌تر. یه جایی هم بود که وسط پنیک رایلی، شادی هرکاری میکرد نمی‌تونست به اضطراب غلبه کنه و گفت "فکر کنم وقتی بزرگ میشی دیگه کمتر میتونی شادی رو حس کنی" و خب مگه غیر از اینه؟!

- Inside Out 2

جدی از کار مامان متنفرم. کاش حداقل منو وارد بازی مسخره‌ش نمیکرد.

I can wait for summer, To be over!

حالا حتی بیشتر برای اومدن پاییز ذوق دارم.