|پیـازاکـی|

بابالنگ‌دراز عزیزم؛ در نهایت سختی‌هایمان و در عمق وجودمان همه تنهاییم و گاه این تنهایی عمیق به من احساس قدرت خداگونه‌ای می‌دهد که خداوند خدا نیز تنها است.

مویه‌ی زنان لر.

بابالنگ‌دراز عزیزم؛ توانایی فوق‌العاده‌ام در توجیه خودم و دیگران مرا می‌ترساند.

دید شیفته‌ی این پنکه‌هه شدم دور و برش می‌پلکم ازش عکس می‌گیرم. هی که می‌رفت می‌اومد می‌گفت: «اصل جاپونه.» :)))

‌-دلم خونه‌ی مامان‌بزرگ رو می‌خواد.

› Mich? Nein!

ورودی ندارم. خالی و بی‌محتوام.

صدای گوم‌گوم عروسی همسایه تا اتاق من هم میاد و انقدر صداش بلند و آزاردهنده‌ست که انگار تو سینه من می‌کوبه.

از آدم‌هایی که خیلی حرف می‌زنن ایضا.

از آدم‌هایی که باهاشون شوخی ندارم و باهام شوخی می‌کنن بدم میاد.