Medlight 💡

خودم حسم نسبت به خودم توی این کانال اینه که شدم مثل اون پسرای نوجوون صد سال پیش که تو خیابونا جار می‌زدن و تیتر اخبار رو می‌‌گفتن و روزنامه می‌فروختن:)) یه کانال زدم کل کاری که توش می‌کنم اینه که هی هرچند وقت یه بار یه پست خوب تو یه کانالی می‌بینم، میام اینجا اطلاع‌رسانی می‌کنم که بدویید برید این پست‌ها رو بخونین:))) احساس شرمساری و خجالت توامان:)))

این سلسله‌پست‌ انتقال تجربه، تقدیم به نوگلان تازه‌شکفته‌ای که می‌خوان استاجر بشن:))

خب، از بُعد احساسی قضیه یکم فاصله بگیریم، به مناسبت اتمام پنجمین سال رشته محبوبم در تقویم زندگیم، دوست دارم یکم چیزایی رو بنویسم که دوست داشتم سال بالاییام در شروع استاجریم بهم می‌گفتن ولی نگفتن :)) چیزای به ظاهر ساده‌ای که هم ذهنم رو روشن‌تر می‌کرد و هم بهم آرامش بیشتری می‌داد. 🔅 اول از همه انتخاب لاین و دردسراش! دانشگاه ما اینطوری بود که براساس نمره علوم پایه، هرکس یه اولویتی داشت و براساس اولویتش، هرجوری که دوست داشت متناسب با ظرفیتها می‌تونست ترتیب روتیشنها و بیمارستانهای انتخابیش رو بچینه. خیلیا میگفتن بیمارستانا هیچ‌فرقی با هم ندارن. فقط مهمه که با دوستات باشی اگه می‌خوای و مهم‌تر از اون مسیرش نزدیک باشه. هیچ‌کدوم آموزشی نداره! تجربه یک سال و نیمه من، نشون داد که آقا فرق داره، خیلیم فرق داره. درسته که وضع آموزش پزشکی در کل جالب نیست و با افزایش ظرفیتها هم عملا به فنا رفته، ولی بالاخره یه جاهایی، اتندهایی هست که خوش‌اخلاق‌ترن، با حوصله‌ترن، برات بیشتر وقت میذارن و حتی اگه چیزی بهت یاد ندن، حداقل ذوق تو رو برای بیشتر یاد گرفتن، بیشتر موندن و بیشتر خوندن کور نمی‌کنن. پس اولویت اولت برای انتخاب رو بذار جو بهتر و اتندهای آموزشی‌تر. من اولش واقعا ناراحت بودم و حس غربت می‌کردم که در اکثر بخشها از دوستام جدا افتادم سر یه سری مشکلاتی که موقع انتخاب لاین پیش اومد. همش فکر می‌کردم خوش به حال اونایی که با دوستاشونن. با دوستای صمیمی بخشها رو گذروندن، لطفی داره که در این مقال نمی‌گنجه. برای خودم من، جایی که از لحاظ روانی بیشترین خوش‌گذرونی رو داشتم، بخشی بود که با دوست صمیمیم بودم ولی بخش‌هایی که بیشترین بازدهی یادگیری رو داشتم، بخش‌هایی بود که تنها بودم. این تنهایی، من رو مستقل کرد، باعث شد روی خودم بیشتر تکیه کنم، زودتر از بقیه با ساختارهای موجود آشنا شم، کارای عملی بیشتری انجام بدم و درنهایت، فرصت دوستی و آشنایی با آدمهایی رو پیدا کنم که برام نعمت بودن در اون روزها. #استاجری #تجربه_نویسی

دختر قشنگم داره از تجربیات اینترنی‌ش می‌نویسه🤍

🔙

💡تو این چند وقتی که از اینترنی گذشته به جز مطالبی که برا اعصاب نوشتیم چیز دیگه‌ای ننوشتیم. اینایی که میخوام بگم نمیدونم تو کتگوری غر زدن میاد یا صرفا روایتی هست از تجربه‌مون. ولی اینو میدونم که  با خوندن اینا نباید دیدگاه‌تون نسبت به یه بخش بد یا خوب بشه. چون چیزی که برای من بارها پیش اومده اینه که یه بخشی رو همه ازش تعریف کردن و شده جز بدترین تجاربم و یه چیزی رو همه ازش بد گفتن و شده جزو بهترینا. این موارد رو از این جهت میگم که تجربه‌ها و اموخته‌هایی که داشتیم رو بتونم به صورت واضح‌تر بیان کنم. و وقتی یه نکته رو میخوام بگم دقیق بگم که چقدر زمان گذشته تا بهش برسیم و شاید بیشتر از یاد گرفتن نکات درسی همین تجارب باشه که بعداً دستمونو از این دوره بگیره.

شخصیت یعنی؛ چقدر اهل تعامل باشی، چقدر جسارت انجام تجربه‌های جدید رو داشته باشی، چقدر سختکوش باشی، چقدر پوست کلفت باشی و زودی بهت برنخوره، زودی رها نکنی، زودی برچسب بی استعدادی به خودت نزنی، اهل ایمان باشی! ایمان یعنی اعتقاد به وجود داشتن چیزهایی که در حال حاضر دیده نمیشن. مثل اعتقاد به توانایی‌هات که شاید الان دیده نمیشن، اعتقاد به گرفتن نتیجه‌هایی که الان حتی سرسوزن هم اثری ازشون نیست، اعتقاد به اومدن روزهایی که الان خیلی دور به نظر می‌رسن روحیات؛ یعنی وضع روحی روانی‌ای که توی هربخش داریم. دو نفر رو تصور کنین که هردو اصلا بگیم از نظر شخصیتی کاملا یکسان هستن! یکی ساپورت خانوادگی خوبی داره، چه عاطفی چه مالی، دغدغه‌ش درس خوندنه دیگری اخیرا از یک رابطه‌ی عاطفی بیرون اومده/ ساپورت عاطفی خوبی نداره/ دغدغه‌های مالی اذیتش میکنن/ کسی از نزدیکانش مشکل یا بیماری داره... آیا هردوی اینها با وجود شخصیت و پتانسیل یکسان، عملکرد یکسانی دارن؟ اقبال؛ اینکه روز اول کنار دست کی بشینی، اینکه برحسب اتفاق توی اولین امتحان دانشکده نمره‌ت چند بشه و نفر چندم کلاس بشی، اینکه تو روتیشن کدوم استاد بیفتی، با کدوم اینترن‌ها باشی، رزیدنتت توی تک‌تک شیفت‌ها کی باشه، اینکه استاد فلانی بهت گیر بده یا نه، اینکه اصلا آیا این شانس رو پیدا کنی که با فلان استاد که بسیار الهام‌بخشه دیداری داشته باشی یا نه؟ به نظر من حس و حال و اندوخته‌ی ما در پزشکی در این مثلث می‌گذره. شایدم نظرم صحیح نباشه_اگر شما نظر دیگه‌ای دارین خوشحال میشم بشنوم_ پس باید حواسمون باشه؛ ما فقط توی یکی از اضلاع این مثلث نقش "مستقیم" داریم که اون شخصیت خودمونه. اینکه توی هربخشی بسته به شرایط "اطراف" مون و بستری که داخلش هستیم، با چه روحیه‌ای وارد شیم یا با چه آدم‌هایی برخورد کنیم، بخش عمده‌ای اش دست ما نیست. پس قابل سرزنش هم نیست. پس قابل تحسین هم نیست. این خوش‌‌اقبالیا و بداقبالیا بین ما می‌چرخه. مهم اینه هر سری دست عوض میشه:)) مهم اینه با کارت‌هایی خوبی که دستت میفته چه جوری بازی می‌کنی. اونوقت‌ها که کارتت بد بوده که هیچی، فدای سرت.

مدت‌ها بود که می‌خواستم در مورد این موضوع صحبت کنم. حتی چند وقت قبل که یه نفر تو ربات مسئله نسبتا مشابهی رو مطرح کرد، مجبور شدم هشت دقیقه وویس بگیرم تا همه‌ی منظورم رو برسونم. ولی خلاصه‌ صحبت‌هام یکی میشه متن بالا؛ که فاکتور شانس رو دخیل بدونیم حتما توی روند رشد یا از اون طرف پسرفت آدما؛ و نکته‌‌ی بعدی اینکه به نظر من، برداشت و میزان یادگیری ما از یه بخش یا دوره‌ی خاص از پزشکی، به سه تا فاکتور بستگی داره:‌ یکی شخصیت ما دومی روحیات ما سومی اقبال ما!

یازده روز است که چیز درست و حسابی ای اینجا ننوشته ام. دلیلش این است که چیز درست و حسابی ای برای گفتن نداشتم. هنوز هم ندارم ولی داشتم فکر میکردم خودم همیشه چقدر ترجیح میدادم علاوه بر خاطرات و لحظه های به یاد ماندنی هم قطارهایم، لحظات ناامیدی و تیره و تارشان را هم ببینم و بدانم تنها نیستم. بدانم اگر استیجری در یک گوشه این کشور ۳۰ جلسه کلاس عملی برای جراحی داشته، استیجری هم بوده که حتی شانس زدن یک بخیه در تمام دوره اش را پیدا نکرده. ببینم و بشنوم و بدانم. که طبیعی ست. که هزاری بار هم که گفته شود، شانس یک متغیر قوی و تعیین کننده در خیلی از تجربیات بیمارستانی ست. شانس افتادن با یک رزیدنت خوب یا شانس افتادن با یک استاد دلسوز. حتی شانس دو نفر با یک استاد یکسان هم بسته به حس و حال استاد مورد نظر می‌تواند از زمین تا آسمان تفاوت کند. همیشه ایراد از ما نیست. علاقه مند بودن و ماندن یک استیجر تا صبح در اورژانس علاوه بر علاقه به فاکتور های دیگری هم بستگی دارد. به فاصله شخص مذکور از خانه یا خوابگاه بستگی دارد. به قدرت بدنی و مقاومت شخص مورد نظر به خستگی و بی خوابی بستگی دارد. به قدرت حافظه و میزان تمرکز شخص برای جبران کردن درسی که در آن روز باید میخواند و با ماندن در اورژانس نخوانده بستگی دارد و همه این ها فاکتورهایی ست که بسته به شانس بین ما تقسیم شده. سرزنش کردن تا یک جایی محرک است و از یک جایی شدیدا مخرب. آن هم برای دانشجوهای صدی نود کمال‌گرای پزشکی. شما در پزشکی هیچ وقت و هرگز کافی نخواهید بود و هرچقدر بیشتر بدانید، بیشتر می‌دانید که چقدر نمی‌دانید. من نمیدانم چند دانشجوی پزشکی ترم پایین‌تر از من این نوشته را می‌خوانند. جسارت توصیه یا دلداری دادن به ترم بالایی ها را ندارم ولی از من خطاب به علوم پایه ها، فیزیو پات ها و استیجر هایی که این متن را میخوانند: شما تنها نیستید! اگر فکر می‌کنید کافی نیستید، تنها نیستید! اگر فکر می‌کنید کم کار هستید، تنها نیستید! اگر فکر می‌کنید حافظه تان به درد لای جرز دیوار نمیخورد، تنها نیستید! اگر از بی مسئولیتی اساتید رنج می‌برید، تنها نیستید! اگر صبح تا شب در بیمارستان می‌شنوید که از بی انگیزگی و بی علاقگی خودتان است که خیلی تجارب را به دست نیاورده اید، تنها نیستید! تنها نیستید! یکه و تنها لکه ننگی بر دامن پزشکی و پزشکان نیستید! دست از سر خودتان بردارید، به بقیه فکر نکنید و دادن احساس ناکافی بودن به خودتان را به اساتید واگذار کنید؛ آنها به اندازه کافی این کار را انجام می‌دهند. همین!

حالا که پشت تریبون هستم می‌خوام بگم که با خوندن کانال این دختر قشنگم، لحظه لحظه کشیک‌های اینترنی‌م میاد جلوی چشمم:') منتها چون ممبران هم مثل خودمن و راه ارتباطی چندانی بهشن وجود نداره، آدم مجبوره پشت میکروفن ابراز احساسات کنه:')

واقعا به نظرم این توصیه‌ها قابلیت این رو دارن که پی‌دی‌اف‌شون کنم، تحویل سازمان سنجش بدم، بگم قربون دستتون روز اعلام نتایج کنکور بچه‌ها این فایل رو تحت عنوان "بر شانه‌های غول‌ها بایستید" ضمیمه‌ی نتیجه‌شون کنه تا همه‌ی کسایی که به امید خدا از مهر امسال می‌خوان وارد دانشگاه_تو هر رشته‌ای_ بشن، این توصیه‌ها رو بخونن. نه لزوما به خاطر اینکه اشتباه نکنن_که اصلا یه سری اشتباها زمینه‌ی رشد و تصمیمات درست سال‌های بعده_ بلکه به این خاطر که با آگاهی وارد محیط جدیدشون بشن و تجربه‌های بیشتر و آگاهانه‌تری کسب کنن.❤️