دیگران

واقعا انسان موجود عجیبیه هرجا می‌ره با اونجا ارتباط احساسی برقرار می‌کنه تا موندن رو برای خودش اسون‌تر بکنه، با کوچه‌ها، سوپری‌ محل، نگهبان، فست فودی سر کوچه، پارک، سوراخ سنبه‌های خونه و هرجایی که شما فکرش رو بکنید خاطره می‌سازه و خودش رو عضوی ازون محل می‌بینه تا موندن و زندگی رو برای خودش اسون‌تر بکنه، با تک تک لحظات و مکان‌ها خاطره می‌سازه و بعد از یکسال یهو به خودش میاد و می‌بینه که شت، به تمام جزئیات وابسته شده و بعد که وقت رفتن می‌رسه لوازمش رو جمع می‌کنه و کوله‌باری از خاطرات رو می‌ذاره و می‌ره. انسان‌ها در جای جای مکان‌هایی که توش پا گذاشتن خاطراتی برای جا گذاشتن دارن.

تعدد اتفاقات غیر منتظره و عجیب و غریب زندگیم انقدر زیاد شده که انتظار و امیدمو بالا میبره و باعث میشه به این فکر کنم که «یعنی اینم شدنیه؟ یعنی میشه بشه؟»

بچه ها می‌شه بهم یوتیوبر انگلیسی زبان که محتوای مفید و جالبی داشته باشه معرفی کنید؟ @Mafuzn

آخرش متوجه شدم آدمی که دست منو می‌گیره و به من جسارت اینو می‌ده که از منطقه امنم بیام بیرون و قدم بذارم تو منطقه ترسم و چیزای جدید یاد بگیرم و رشد کنم، آدم منه.

میگم باز خوبه بشر پتو رو اختراع کرد! وگرنه دنیای تنهایی شب‌هامون رو کجا پنهان می‌کردیم؟!

اینکه وقتی که حرفت بشه و نباشی،‌ بگن: پسر خوبیه. یا دختر خوبیه. کافیه.

‌ تا آن وقت نمی‌خواستم بپذیرم پنجاه و یک سالگی نخستین سال‌های دوران پیری است. به نظر خودم جوان نبودم، اما اصلاً فکر نمی‌کردم در این سن آدم کم‌کم باید خودش را برای رفتن آماده کند. چند هفته‌ای در بیمارستان بستری بودم و حرف‌ها و دستورهای دکترها طرز فکرم را اصلاح کرد. فهمیدم که در سال‌های قرضی عمرم زندگی می‌کنم. (کتاب اوهام، استر، آریان) پ.ن: زندگی هم مثل رابطه است. در هردوش هرچی خاطره بیشتر داشته باشید، راحت‌تر از دستش می‌دید. فقط اون‌هایی که خاطرات واقعی زیادی دارن می‌دونن که اگه خبری هم باشه، خبر خاصی نیست. اگه تموم شد، هم تموم شد. درسته که حیفه تموم شه ولی نه اون‌قدر حیف. یه جایی یه ندای درونی به آدم می‌گه بسه دیگه. برای همینه که سالمندانی که خوب زندگی کردن راحت‌تر از مرگ حرف می‌زنن. حتی گاهی نگران مرگ می‌شن که چرا دیر کرده! نکنه اتفاقی براش افتاده! @hafezbajoghli

ممکنه فکر کنید هرچقدر پارتنرها از هم بیشتر خاطره داشته باشن سوگشون سخت‌تره‌. در صورتی‌که کاملن برعکسه. خاطره‌های زیاد باعث می‌شه شما در شرایط مختلف تصویر واقعی‌تری از پارتنرتون از زوایای مختلف ببینید و روز به روز به واقعیت او نزدیک‌تر بشید. این خاطره‌های واقعی همه‌شون گردش در باغ گل رز یا خوردن سالاد سزار در رستوران کم‌نور ایتالیایی نیستن. آفتاب هست، عود میگرن هست، ترافیک هست، فراموشی اوردن چمدون هست، حواس‌پرتی و بی‌توجهی هست، بدقلقی هست، بوی بد دهان موقع گرسنگی هست، عصبانی شدن هست، بدبینی هست، غذا خوردن در رستوران بد بین راهی هست که بعدش مسموم شدید، و کلی خاطرات واقعی دیگه. و البته خاطرات خوب هم، هرچقدر خوب باشن درجه‌شون خیلی از اون فانتزی‌های ساخته‌ی ذهن کمترن. برای همینه که هرچی با هم بیشتر خاطره بسازید، توشه‌ی سوگ‌تون گردید و سوگ راحت‌تری را در پیش رو خواهید داشت. @hafezbajoghli

اونی که خوش‌برخورده و درست رفتار میکنه، ژنتیکی اینجوری نبوده، بلکه وقت گذاشته و یاد گرفته و روی خودش کار کرده.