(𝙑𝙢𝙞𝙣𝙚𝙘𝙡𝙞𝙥𝙨𝙚)

اکثرا همه دوست دارن آدم هایی که ازشون عبور میکنن و میرن، بعدها به خوبی و با احترام از اون ها یاد کنن، که اگر مثلا یه روز حرفش به میون اومد، یا یه وقتی یه جایی ناغافل به یادشون افتادن، چیزی هر چه قدر کم در وجودشون نمیگم که تکون بخوره، لااقل قلقلک بیاد، ولی خب بیشتر وقت ها این امر نشدنیه. چرا؟ وقتی از یه جایی جریانِ خود قربانی پندارها، اهمال کار و بی طرف ها و... رو دنبال میکنی در فاصله ی بین دو برهه ی زمانی مهم، سرنوشت ساز و.. مرزها آروم و بی صدا بی هیچ تکانه ای جا به‌ جا میشن. این میشه که وقتی بین جمعی از "خوبها" نشستی، یهو نگاه میکنی و میبینی بدون اینکه از جای خودت تکون خورده باشی، زمین زیر پات سرخود حرکت کرده و تو هم بی‌خبر رفتی تو دسته ی "بد ها"، گرده دیگه، می‌چرخه، بدیش هم اینه که تو رو هم با خودش می‌چرخونه و خیلی دیر میفهمی هیچ خوبی بدون تلاش تا ابد؛ خوب، هیچ  آدم موندنی ای تا ابد؛ موندنی و هیچ خاطره ی خوشی بدون ترمیم زخم روح صاحبش تا بی نهایت هایِ کوتاهی که اول راه به هم قول میدیدم به یادموندنی نمیمونه.

موسیقی به زیبایی صدای تو هیچوقت توی زندگیم نشنیدم...

My boss♡

ای جان

مدیونی فک‌کنی لبامو گاز گرفتم