یاقوتِ آبی

عزیز کرده‌، دیدنِ دوباره‌ات آرزویی شده است دست نیافتنی. چشیدنِ دوباره‌ی طعم خوش لبانت، رویایی شده است در حد همان رویا. کشیدنِ دستانم میان زلف های مشکی رنگ و بلندت احساسی است به دور از ذهن، به دور از واقعیت. می‌بینی؟ خاطراتت روحم را به یغما برده‌اند، هرچه فکر می‌کنم، خاطراتی که برایَم به‌جای گذاشته‌ای، دردناک است، غمگین می‌کند، قلبم را درهم می‌شکند، اما ترجیح به بودنِ حالایِ خیلی‌هاست. زندگی؟ تبدیل کلمه‌ای شد که بعد از تو تجربه‌اش نکردم. عشق؟ کلمه‌ای که حالا تبدیل به درد شد. انتظار؟ کلمه‌ای که هربار برای آغوشت گوشه‌ای نشستم و به دیوار خیره شدم لحظه‌ای رهایَم نکرد، با اینکه قلبم می‌دانست هیچ‌وقت نخواهی برگشت. دلتنگی؟ از کدامش بگویم؟ همین حالا هم قلبم از بر دلتنگی برای تو مچاله شده است..عزیز کرده؟

315?

یه سه نفر اگه میشه بیان اینجا

ههی

چی؟