𝗠𝘆 𝗱𝗶𝗮𝗿𝘆

نه انگیزه ای دارم، نه شوقی برای ادامه‌ی زندگی.

یه قسمتی از من درد میکنه که براش تصویری ندارم، صدایی ندارم، مکانی ندارم، حالتی ندارم، توضیحی ندارم، فقط میتونم بگم بخشی از من درد میکنه.

بدون اینکه مامان باباهامون چیزی بفهمن چه ضربه‌های روحی و چه شبایی رو پشت سر گذاشتیم، ولی اون‌ها فکر میکنن ما بی‌خیال و بی‌مسئولیتیم.

آدم ضعیفی نبود؛ اما دیگر حوصله سختی‌ها را نداشت. میل عجیبی به گریز پیدا کرد، به ندیدن، ندانستن، رفتن برای همیشه.

«ما در نقطه‌ای بی‌بازگشت از زندگی، معصومیت‌مان را -خودمان را- از دست می‌دهیم و بعد از آن به آدم دیگری تبدیل می‌شویم.»

حرف های نزده به وقتش بغض میشن و راهِ گلوتو میبندن اشک میشن و تو چشمات حلقه میزنن بیخوابی میشن و شبا میزنن به سرت فکرو خیال میشن و پیرت میکنن تا جایی که دیگه جونی تو تنت واسه نفس کشیدن هم نمونه