کتابخانه‌ی لیلا

نامِ تمامِ مُردِگانْ یحیاست ... از : عباس معروفی باصدای محمدعلی سپانلو. @jazireyeUPA

پیرو پست قبلی و بنا بر پیشنهاد شما عزیزان که گفتین شماره حساب بفرستم براتون که کمک‌های نقدی‌تون رو برای خرید لوازم‌التحریر برای بچه‌های کم‌بضاعت بخاطر شروع مدرسه واریز کنید. اول یه توضیح بدم که من در این مورد با یکی از دوستانم که خودشون دبیر ِ هنرستان هستند و در کارهای خیر فعالیت دارن تماس گرفتم و ایشون گفتن که تا الان مبلغ ده میلیون تومان لوازم‌التحریر خریدن که در سطح شهر شناسایی کردن کسایی که واقعا نیازمند بودند رو پیدا کردن و بین ایشان تقسیم کردن. و بازم دارن جمع می‌کنن که برا مناطق روستایی تهیه کنند و اگر مبالغ ما هم بیاد روش که می‌تونن برا تعداد بیشتری تهیه کنند. شماره کارت 6037997950113515 بنام ِ مرکز نیکوکاری پیوند مدارس. فقط بچه‌ها یه نکته مهم این‌که ازم خواستن حتما فیش واریزی را برام بفرستین تا برای ایشون ارسال کنم. واریزی‌هاتونو برام بفرستین لطفا: @LeylaaRashidi

سلام. من دنبال نسخه‌ی پی‌دی‌اف یک کتابم به اسمِ طبل از علیمراد فدایی‌نیا. یک‌بار هم تو نشر روزن به نام حکابت طبل چاپ شده. اگر داشتین فایل رو یا می‌دونید کجا قابل‌رویت هست ممنون می‌شم بهم بگین.🌱 @mohiem8

صمد بهرنگی.

تاریخ شناخت جهان و ادبیات کودکان اثری از صمدبهرنگی. _نسخه‌ی اسکن شده از کتاب اصلی.

جلد دوم کتاب "روزها در راه" یادداشت‌های شاهرخ مسکوب [روزها در راه] شاید نخستین سند پایه‌ی ادبی از انسانِ ایرانیِ قرن بیستم است که افتاده در تلاطم حوادثی که مدام و بی‌رحم تمام کنج‌و‌کنارهای زندگی‌اش را زیر و رو می‌کند، و در این دگرگونی‌ها صادق‌ترین شاهد همین یادداشت‌های روزانه‌ی کسی‌ست که صراحت دارد و خُردترین چیزها را می‌تواند جوری «ساده و راحت» بنویسد که تا سال‌ها و سال‌ها هرکسی شاید لحظه‌ای خودش را در این آینه ببیند که چطور گرفتار عشقی محتوم است، از روزگار و ناپایداری زندگی‌اش در عذاب است، کار فکری‌اش با امورات روزمره نمی‌خواند یا نگران مرگ است و از این چیزها. جز این وجه (که خودش کمیاب است) این یادداشت‌ها سندی از گذران روزگار است بر صفحه‌ی ذهن آدمی دردآشنا و نگرانِ ایران و زبان فارسی.

جلد اول کتاب "روزها در راه" کتاب روزها در راه دور دوم یادداشت‌های روزانه‌ی شاهرخ مسکوب است که چندماهی قبل بهمن۵۷ شروع می‌شود و کشیده می‌شود به روزهای غریب آن زمستان و بعد غربت آغاز می‌شود: پاریس، نومیدیِ بازگشت، غزاله که سوال زیاد می‌پرسد، زندگیِ مشترکی که به «اندوهِ سردِ ملالِ آدمی» دچار می‌شود؛ و بخشی هم احوالت درونیش است: کار، نوشتن، بنیاد، سفرها، نامه‌ها، کتاب‌های بی‌سرانجام، مسافرانی که از ایران می‌آیند و حدیث غم می‌کنند، فکر ایران... اهمیت «روزانه»‌بودن یادداشت‌ها هم در این است که قصد و منظوری از ابتدا ندارد برای جور دیگری نمایاندن، این نیست که در آخر عمر نشسته باشد و منظری برگزیده باشد و بعد بیاید از حافظه‌ی دغل‌کار بهره ببرد تا سنگ قبری آبرومند برای خودش ترتیب بدهد ...

درباره سیدحسن تقی‌زاده نوار سوم مصاحبه شاهرخ مسکوب با هوشنگ نهاوندی در پروژه تاریخ شفاهی ایران در دانشگاه هاروارد «.. یک خاطره است و این خاطره را نتوانستم هرگز فراموش بکنم، خوب، با ما یعنی با پدر من یک رفت‌وآمد مختصری ایشان [حسن تقی‌زاده] داشت خارج از جلسات «حزب عامیون» و من احساس کردم یکی دو بار که مثلاً برای خاطر چند صد تومان مرحوم تقی‌زاده که آن موقع رئیس مجلس سنا بود، احتیاج به تنخواه‌گردان دارد که چون در آن جماعت نسبتاً آدم متمول آن گروه پدر من بود، البته هرگز این کلمه بر زبان نیامد در خانه ما، قرض می‌کردیم گاهی به او پس می‌داد یا مثلاً گاهی تلفن می‌کرد به پدر من می‌گفت که اگر ممکن باشد برای من یک کیسه برنج از توی بازار بخرید بدهید بعد پولش را حساب می‌کنم. و با آن دقتی که مرحوم تقی‌زاده داشت که حتماً این وجوه را خیلی به‌سرعت بپردازد دو هفته سه هفته چهار هفته که رئیس مجلس سنای ایران در پرداخت این وجوه تأخیر می‌کرد، معلوم بود واقعاً باید منتظر باشد که حقوق آخر ماهش را از مجلس سنا بگیرد؛ و به‌هرحال این‌ها یک چیزهایی است که باید در مورد یک افرادی گفته بشود.»