دکتر محسن محمودی/فلسفه

وحدت ملی یا اتحاد ملی؟ ✍دکتر محسن محمودی، استادیار فلسفه دانشگاه وحدت خطرناک است اما اتحاد برای توسعه کشور لازم است.  وحدت،  آزادی های فردی را تخریب می کند و منجر به توتالیتاریسم میشود اما اتحاد، توامان حافظ همبستگی و فردیت است. @Mahmudi_mohsenn

«من می خواهم شهروند باشم نه رعیت یا ارباب» *تفاوت بین رعیت و شهروند:* ✍️ دکتر محسن محمودی، استادیار فلسفه دانشگاه *ویژگی های رعیت:* *تکلیف محور، نداشتن حق رای در انتخابات، نداشتن حق اعتراض، بله قربان گو، موجودی در مقام ابژه(ابزار) و نه سوژه (فاعل شناسا و مختار)، عدم توانایی در نه گفتن، عدم خودآگاهی به حقوق انسانی خود، خودسانسورگر، موجودی صامت و بی صدا. *ویژگی های شهروند:* حق محور، دارای قدرت انتخاب و همچنین عزل حاکمان، خودآگاه به حقوق انسانی و کرامت ذاتی بشر و آزادی بیان، حیوان ناطق به قول فلاسفه، شهروند آزاد و برابر (به قول ارسطو) #شهروند #آزادی #آموزشی #آزادی_بیان #ارسطو #قدرت_فکر #فلسفه https://www.instagram.com/p/DAHGwxuu2r1/?igsh=MW9rMHVqMnc5YmIyag==

پادزهر نیهیلیسم ✍دکتر محسن محمودی، استادیار فلسفه دانشگاه در اوضاعی که تمام ارزش های رسمی و سنتی فروریخته اند و نوعی سرگردانی معرفتی، بلاتکلیفی، احساس بیهودگی، تنهایی، ناامیدی و نیهیلیسم منفی یقه خردمندان را گرفته، کار فکری و آموزش با کودکان که فطرتا اندیشمند هستند، می تواند به عبور از این وضعیت خطرناک کمک کرده و مقوم نسلی خلاق و خودآیین پرورش یافته و موجب اعتلا ایران و ایرانیان باشد. @Mahmudi_mohsenn

مهارتهای زندگی: 10. تفکر انتقادی دکتر محسن محمودی بهمن 96 👇👇 @Mahmudi_mohsenn

‍   ‌ #فلسفه برای کودکان (فبک p4c) شیوه نوین آموزشی است که هدف آن تقویت جرات فکر کردن (پرسشگری،تفکر انتقادی،‌ تفکر خلاق، استدلال منطقی، #حل_مسئله ) و مهارت گفتگو در کودکان از طریق داستانهای فکری است. دکتر محسن محمودی @Mahmudi_mohsenn

مهارتهای زندگی: 10. تفکر انتقادی دکتر محسن محمودی بهمن 96 👇👇 @Mahmudi_mohsenn

‍   ‌ #فلسفه برای کودکان (فبک p4c) شیوه نوین آموزشی است که هدف آن تقویت جرات فکر کردن (پرسشگری،تفکر انتقادی،‌ تفکر خلاق، استدلال منطقی، #حل_مسئله ) و مهارت گفتگو در کودکان از طریق داستانهای فکری است. دکتر محسن مخمودی @Mahmudi_mohsenn

با دوستی می توان به توسعه پایدار رسید نه با جنگ و دشمنی محسن محمودی

ضرورت آموزش گفتگو محسن محمودی - استاد فلسفه دانشگاه یادداشت روز روزنامه مستقل ۳ آبان ۱۴۰۰ جامعه امروز ما از عدم گفتگو به شدت رنج می‌برد. این عدم گفتگو از سطوح پایین تا سطوح بالا مطرح است. در سطح فلسفی بالا برای نمونه سیدجواد طباطبایی با رضا داوری اردکانی و این دو با عبدالکریم سروش نمی‌توانند گفتگو کنند. سروش هم البته که تمایلی به گفتگو ندارد. چاره کار آغاز آموزش گفتگو از کودکی است، در بستر خانواده و مدرسه. اگر نور گفتگو نباشد همه همچون فیل مولوی در تاریکخانه گرفتار خواهیم بود. گفتگو به مفهوم هم‌افق شدن است‌ و در ادامه می‌تواند بخش قابل توجهی از مشکلات کشور را حل کند. دوگانه‌اندیشی یا دوآلیسم مانع گفتگو شده است، دوگانه‌اندیشی که به قول نیچه، اولین بار زرتشت آنرا دید. دوگانه‌هایی نظر خوب و بد ، خود و دیگری، زن و مرد، دوست و دشمن و.... اگر این دوآلیسم و شکاف با گفتگو حل نشود، زور و خشونت جای آنرا خواهد گرفت. امر نامبارک عدم گفتگو در تمام سطوح فضای ایرانی قابل مشاهده و آسیب‌زننده است. به قول استاد محترم آقای دکتر بابک ابراهیمی، اگر گفتگو میان هند و پاکستان وجود نداشت تاکنون یک جنگ اتمی میان این دو قدرت هسته‌ای همسایه رخ می‌داد.  امروزه بیش از هر زمانی بشریت نیاز مبرم به گفتگو و آموزش مهارت گفتگو خصوصا از دوران کودکی در بستر خانواده‌ها، مدارس ابتدایی و عالی و نیز دانشگاه‌ها و مراکز مهم علمی دارد. اگر این امر رخ ندهد، خودکامگی از بین نمی‌رود و برخلاف تصور رایج، این امر بیش از آنکه امر سیاسی باشد، امر فرهنگی است. برخلاف نظر ژان ژاک روسو که معتقد است انسان در حالت طبیعی گرایش به فساد و خودکامگی ندارد، باور شخصی نگارنده اینست که انسان ذاتا خودمحور و خودمرکزبین است. ژان پیاژه، روانشناس معاصر به نوعی این حالت را در کودکان مطرح می‌کند. حال اگر این کودکان تحت آموزش و تربیت گفتگویی قرار نگیرند همچنان خودمحور باقی خواهند ماند و نهایتأ به خودکامگی، قلدری، سلطه‌گری و سلطه‌پذیری خواهند رسید، به عبارت دیگر، در فقدان گفتگو از منظر ما، با سه تیپ شخصیتی ناسالم معرفی‌شده از سوی خانم کارن هورنای در جامعه مواجه خواهیم شد: برتری‌طلب، مهرطلب و عزلت‌طلب. چاره کار چیست؟ انقلابی در سیستم آموزش و پرورش و نظام تعلیم و تربیت در مدارس و خانواده‌ها و دانشگاه‌ها که لوازم کسب مؤلفه‌های مهارت گفتگو و عقلانیت ارتباطی را در کنار عقلانیت انتقادی آموزش دهند. سنت گفتگویی سقراطی و 《می‌دانم که هیچ نمی‌دانم》در کل دنیا علی‌الخصوص ایران خیلی جدی گرفته نشده است. عقلانیت گفتگویی  مقوم عقلانیت ارتباطی است و  حلقه مفقوده‌ایست میان اندیشمندان ما که نمی‌توانند با هم ارتباط و گفتگوی عقلایی داشته باشند و فقط به  عقلانیت انتقادی اکتفا می کنند. در حالی که عقلانیت ارتباطی بر عقلانیت انتقادی تقدم دارد، در وهله اول برای شکل‌گیری گفتگو دیگری به رسمیت شناخته می‌شود و آنگاه نقد والا به جای نقد با نفی مواجه خواهیم بود. از ملاصدرا، عبارت وحدت در عین کثرت، و کثرت در عین وحدت را وام می‌گیرم تا سخن خود را بگویم که در عقلانیت گفتگویی و ارتباطی وقتی به وحدت می‌اندیشیم، کثرت و کثرت‌گرایی را فراموش نخواهیم کرد و همین طور بالعکس. اما در عمل و واقعیت تاریخی این گونه عمل نکردیم؛ با رفتن در پی وحدت‌گرایی، کثرت‌گرایی و فردگرایی را فراموش کردیم و  بالعکس. مثال بارز آن، چپ‌هایی هستند که در پی تحقق جمع‌گرایی، فردگرایی را ذبح می‌کردند و متفکرین فردگرا، از جمع‌گرایی غفلت می‌کنند. این امر نشانه فقدان سوژه یا ذهنیت گفتگویی و دیالکتیکی است. اگرچه مارکسیست‌ها از دیالکتیک بسیار یاد می‌کردند ولی در عمل به شدت دچار فقر دیالکتیک و گفتگویی بودند. گویی ذهنیت و سوژه ما ایرانیان به شدت چاک‌خورده است. حتی با کمال تعجب این امر را در اندیشمندان خود مشاهده می‌کنیم، که این عدم انسجام احتمالأ به فقدان یک بررسی فردی و جمعی خودشناسانه عمیق بر می‌گردد. در این میان،《دیگری》در مقابل《خود》به رسمیت شناخته نمی‌شود تا اساسأ گفتگویی به وجود بیاید یا ظهور کند. در این جهان‌بینی ایدئولوژیک، دیگری یا باید حذف شود و یا شبیه من گردد. اینجاست به جای گفتگو، خشونت ظاهر می‌شود که دارای درجات و مراتبی است: از حذف فیزیکی تا نشنیدن سخن دیگری، و این یعنی تداوم رابطه ارباب و رعیتی. https://instagram.com/p/CVkGlnBjpOY/ http://t.me/societasjus/1722 روزنامه مستقل: http://mostaghelnewspaper.ir/paper/post/40788/