PhiloLearn | فیلولرن

یه سوال کاربرد دیتااستراکچر tree چیه؟ و کجا ها بیشتر استفاده میشه؟؟ و سوال مهم تر اینکه کاربرد self-balancing algorithm ها که اینه که بیان و دو طرف درخت رو به متوازن کنن چرا؟؟ یعنی چرا باید درخت باید متوازن بشه؟ دلیل خاصی داره؟

یه سوالی دارم ازتون زمان خاصی برای آپدیت کردن سیستم عاملتون دارید؟؟ روی صحبتم با لینوکسی هاست ویندوزی ها هر وقت آپدیت خودش رو به اجبار نصب کنه نصبش میکنن و بلو اسکرین میگیرن 😂😂 @PhiloLearn

وضعیت وب سایت ها توی این سال ها 😂🤦🏻‍♂️🤦🏻‍♂️ #fun 💙😂 @PhiloLearn 😂💙

روز برنامه نویس رو به همه شما دوستان عزیز تبریک میگم

اینم واقعا جالب بود فکر کردم شر کردنش خوبه: دفترچمه راهنمای داخلی تیم گیت‌لب. https://handbook.gitlab.com/handbook/ در حدود ۲هزار صفحه است و می‌گه که هر چیز در شرکت/تیم قواعدش چیه و چه شکلی پیش می‌ره. از مرخصی تا نگهداری پسورد و رزرو هتل. به درد همه می خوره چون می‌گه یه تیم سطح جهانی چطوری کار می کنه و چقدر شفاف و مدون است.

‏ مدتی هست که خیلی زیاد درباره برنامه های مختلف دچار کنجکاوی ای شدم و یکی از این برنامه ها به طور خاص ls بوده و خب سعی کردم که تحقیقاتی دربارش بکنم. ls یکی از پرکاربردترین دستورهای سیستم‌عامل‌های یونیکس و شبه‌یونیکس هستش که برای لیست کردن محتویات دایرکتوری‌ها استفاده می‌شه. این دستور اولین بار توی نسخه اول AT&T UNIX معرفی شد که تاریخش برمی‌گرده به سال ۱۹۷۱. ‏کار اصلی ls نمایش فایل‌ها و دایرکتوری‌های موجود توی یه مسیر مشخصه. اگه بدون هیچ آپشنی اجراش کنی، فقط اسم فایل‌ها رو نشون می‌ده. ولی با استفاده از آپشن‌های مختلف می‌تونی اطلاعات بیشتری هم ببینی. مثلاً با آپشن -l می‌تونی جزئیات بیشتری مثل مجوزها، مالک، گروه، اندازه و تاریخ آخرین تغییر فایل‌ها رو ببینی. یه نکته جالب اینه که ls فقط فایل‌های عادی رو نشون نمی‌ده. این دستور می‌تونه انواع مختلف فایل‌ها رو نمایش بده، از جمله دایرکتوری‌ها، لینک‌های نمادین، فایل‌های دستگاه، و حتی سوکت‌ها. با استفاده از آپشن -F می‌تونی نوع هر فایل رو هم ببینی. مثلاً دایرکتوری‌ها با یه / در آخر نشون داده می‌شن. ‏ls قابلیت کاستومایز شدن زیادی داره. می‌تونی خروجی‌ش رو بر اساس معیارهای مختلفی مرتب کنی، مثلاً بر اساس زمان (-t) یا اندازه (-S). حتی می‌تونی با آپشن --color فایل‌های مختلف رو با رنگ‌های متفاوت ببینی که خیلی به خوانایی کمک می‌کنه. یه ویژگی خفن دیگه‌ش اینه که می‌تونه فایل‌های مخفی رو هم نشون بده. توی یونیکس، فایل‌هایی که اسمشون با نقطه شروع می‌شه مخفی محسوب می‌شن. با آپشن -a می‌تونی این فایل‌ها رو هم ببینی. ‏ls از نظر پرفورمنس هم بهینه شده. وقتی داری یه دایرکتوری با تعداد زیادی فایل رو لیست می‌کنی، ls از تکنیک‌های مختلفی استفاده می‌کنه تا سریع‌تر کار کنه. مثلاً از کش کردن اطلاعات استفاده می‌کنه تا نیاز به خوندن مکرر از دیسک رو کم کنه. یه نکته امنیتی مهم در مورد ls اینه که اگه با دسترسی root اجراش کنی، می‌تونه اطلاعات حساسی رو نشون بده. پس باید مواظب باشی که کی و کجا ازش استفاده می‌کنی. در نهایت، ls فقط یه دستور ساده نیستش. این ابزار یه بخش مهم از اکوسیستم یونیکسه و با دستورهای دیگه مثل grep، find و xargs خیلی خوب کار می‌کنه. ترکیب ls با این دستورها می‌تونه کارهای پیچیده‌ای رو خیلی ساده انجام بده. #لینوکس_خیلی_مقدماتی #لینوکس #linux ———————————————————————— میتونید برای حمایت از فعالیت این کانال، انتقادات و پیشنهادات خودتون رو کامنت کنید. ———————————————————————— 💙💙 @PhiloLearn 💙💙

‏Shell و Bash دو مفهوم کلیدی در دنیای سیستم‌های عامل یونیکس و لینوکس هستن که نقش مهمی در تعامل کاربر با سیستم ایفا می‌کنن. ‏Shell در واقع یک برنامه‌ی واسط هستش که بین کاربر و هسته‌ی سیستم عامل قرار می‌گیره. این برنامه دستورات کاربر رو دریافت می‌کنه، اون‌ها رو تفسیر می‌کنه و به زبانی که هسته‌ی سیستم عامل بفهمه ترجمه می‌کنه. ‏Shell‌های مختلفی وجود دارن که هر کدوم ویژگی‌های خاص خودشون رو دارن، مثل sh ‏(Bourne Shell)، csh ‏(C Shell)، ksh‏ ‏(Korn Shell) و البته Bash. ‏Bash که مخفف "Bourne Again Shell" هستش، یکی از محبوب‌ترین و قدرتمندترین Shell‌هایی هستش که امروزه استفاده می‌شه. این Shell توسط Brian Fox در سال ۱۹۸۹ به عنوان جایگزینی برای Bourne Shell‏ (sh) ساخته شد و از اون زمان به طور مداوم در حال توسعه و بهبود بوده. Bash به عنوان Shell پیش‌فرض در اکثر توزیع‌های لینوکس و macOS استفاده می‌شه. یکی از ویژگی‌های مهم Bash، قابلیت اسکریپت‌نویسی اون هستش. با استفاده از Bash scripting، می‌شه مجموعه‌ای از دستورات رو در یک فایل ذخیره کرد و اون‌ها رو به صورت خودکار اجرا کرد. این قابلیت برای اتوماسیون تسک‌های تکراری و مدیریت سیستم بسیار مفید هستش. ‏Bash از ویژگی‌های پیشرفته‌ای مثل تکمیل خودکار دستورات (command completion)، تاریخچه‌ی دستورات (command history)، و ویرایش خط فرمان (command-line editing) پشتیبانی می‌کنه. این ویژگی‌ها کار با خط فرمان رو بسیار راحت‌تر و کارآمدتر می‌کنن. یکی از قابلیت‌های جالب Bash، استفاده از عبارات منظم (regular expressions) هستش. این قابلیت به کاربران اجازه می‌ده تا الگوهای پیچیده‌ی متنی رو جستجو و دستکاری کنن. مثلاً، با استفاده از دستور grep همراه با عبارات منظم، می‌شه به راحتی در فایل‌ها دنبال الگوهای خاصی گشت. ‏Bash از مفهومی به نام "pipe" پشتیبانی می‌کنه که امکان ترکیب چندین دستور رو فراهم می‌کنه. با استفاده از کاراکتر |، خروجی یک دستور به عنوان ورودی دستور بعدی استفاده می‌شه. این قابلیت باعث می‌شه بشه عملیات پیچیده رو با ترکیب دستورات ساده انجام داد. یکی از ویژگی‌های قدرتمند Bash، قابلیت تعریف و استفاده از متغیرهای محیطی (environment variables) هستش. این متغیرها می‌تونن برای ذخیره‌ی اطلاعات مهم سیستم یا کانفیگ‌های برنامه‌ها استفاده بشن. مثلاً، متغیر PATH مسیرهایی رو مشخص می‌کنه که سیستم باید برای پیدا کردن برنامه‌های اجرایی جستجو کنه. ‏Bash از توابع (functions) هم پشتیبانی می‌کنه که به کاربران اجازه می‌ده بخش‌های تکراری کد رو در قالب توابع قابل فراخوانی سازماندهی کنن. این قابلیت باعث می‌شه کدها خواناتر و قابل نگهداری‌تر بشن. یکی از نکات جالب در مورد Bash اینه که می‌تونه از عملگرهای شرطی مثل && (و) و || (یا) استفاده کنه. این عملگرها امکان اجرای شرطی دستورات رو فراهم می‌کنن. مثلاً، با استفاده از command1 && command2، دستور دوم فقط در صورتی اجرا می‌شه که دستور اول با موفقیت اجرا شده باشه. ‏Bash همچنین از حلقه‌های تکرار مثل for، while و until پشتیبانی می‌کنه که برای انجام عملیات تکراری بسیار مفید هستن. این حلقه‌ها می‌تونن برای پردازش فایل‌ها، اجرای دستورات برای مجموعه‌ای از آیتم‌ها، یا انجام عملیات در فواصل زمانی مشخص استفاده بشن. یکی از قابلیت‌های پیشرفته‌ی Bash، امکان ایجاد و استفاده از آرایه‌ها هستش. آرایه‌ها در Bash می‌تونن برای ذخیره و دستکاری مجموعه‌ای از مقادیر استفاده بشن، که در اسکریپت‌های پیچیده‌تر بسیار کاربردی هستن. در نهایت، باید اشاره کرد که Bash یک زبان اسکریپت‌نویسی کامل هستش که می‌تونه برای نوشتن برنامه‌های پیچیده استفاده بشه. با این حال، برای تسک‌های پردازشی سنگین یا برنامه‌های با منطق پیچیده، معمولاً استفاده از زبان‌های برنامه‌نویسی سطح بالاتر مثل Python یا Perl توصیه می‌شه. #linux #shell #bash #لینوکس #بش #شل ———————————————————————— میتونید برای حمایت از فعالیت این کانال، انتقادات و پیشنهادات خودتون رو کامنت کنید. ———————————————————————— 💙💙 @PhiloLearn 💙💙

🐦‍⬛️ انجمن ونداد 🐦‍⬛️ 👥⚡️ مکانی برای هم‌اندیشی و پرسش و پاسخ در زمینه‌های گوناگون IT. 👨‍💻💥 در اینجا به موضوعاتی مثل برنامه‌نویسی و نرم‌افزار، شبکه، سخت‌افزار، گرافیک، هک و امنیت، علم داده، هوش مصنوعی و ... می‌پردازیم. 🐦‍⬛️ @VandadCommunity 🐦‍⬛️ ☑️ با حضور افراد متخصص و با تجربه. ☑️ بحث‌های فنی برای انتقال تجربه. ☑️ پرسش و پاسخ در حوزه‌های مختلف. ☑️ مناسب برای هر کسی که به یادگیری علاقه‌مند است، با هر جنس و سن. 🔥 همه با هم، برای هم، در انجمن ونداد 👇 t.me/VandadCommunity پیشرفت تو کامیونیتیه :)♥️

چون به عرشا قول داده بودم که درمورد نحوه کارکرد ویرایشگرهای متنی بنویسم، اون رو امشب می‌نویسم که اگه بعداً به هر نحوی نشد بدقول نشده باشم. ویرایشگرهای متنی ابزارهایی هستن که هر روز با اون ها سروکار داریم از vim بگیر تا vscode و ..... حالا توی این پست می‌خوایم توضیح بدیم که چطوری کار می‌کنن. اصولاً ویرایشگرهای متنی در هنگام استفاده ۶ کار رو انجام میدن که باهم مرور می‌کنیم. ۱. ورود داده‌ها و پردازش اولیه وقتی کاربر متنی رو می‌نویسه، این متن ابتدا به عنوان مجموعه‌ای از کاراکترها در حافظه رم سیستم ذخیره میشن. هر کاراکتر به یک کد باینری (مثلاً در استاندارد ASCII یا Unicode) تبدیل می‌شه و این داده‌ها در یک ساختار داده‌ای مانند آرایه یا لیست پیوندی ذخیره میشن. این ساختار داده توسط ویرایشگر متنی مدیریت میشن تا کاربر بتونه متنش رو ویرایش کنه. ۲. بافر و مدیریت تغییرات همونطور که کاربر تغییراتی در متن ایجاد می‌کنه (مانند اضافه کردن یا حذف کردن کاراکترها)، این تغییرات در یک بافر موقت اعمال میشن. این بافر معمولاً در حافظه رم سیستم نگهداری می‌شه و امکان برگشت به تغییرات قبلی یا «Undo» کردن آن‌ها رو فراهم می‌کنه. بافر نقش حیاتی در مدیریت تغییرات مداوم متن دارد تا زمانی که تصمیم به ذخیره‌سازی نهایی گرفته بشه. ۳. فرآیند ذخیره‌سازی وقتی کاربر تصمیم می‌گیره که متن رو ذخیره کند، چندین مرحله کلیدی طی میشه: - انتخاب فرمت فایل: بسته به نرم‌افزار و انتخاب کاربر، ویرایشگر متنی فرمت فایل رو مشخص می‌کنه (مانند .txt، .docx، .odt یا هر فرمت دیگه‌ای). هر فرمت فایل ممکنه که ساختار داده‌ای خاصی برای ذخیره‌سازی متن داشته باشه. - سریال‌سازی (Serialization): متن و اطلاعات مرتبط با آن به یک رشته بایت تبدیل میشن. این رشته بایت می‌تواند شامل کاراکترها، اطلاعات قالب‌بندی، متادیتا و حتی داده‌های اضافی باشه که برای بازیابی صحیح فایل لازم هستن. سریال‌سازی فرآیندی است که در آن داده‌های پیچیده به فرمتی ساده‌تر برای ذخیره‌سازی تبدیل میشن. - نوشتن بر روی دیسک: پس از سریال‌سازی، داده‌ها به سیستم فایل سیستم‌عامل ارسال میشن. سیستم فایل داده‌ها رو در سکتورهای فیزیکی دیسک سخت یا SSD می‌نویسه. در این مرحله، سیستم‌عامل ممکن است بافرهای اضافی رو برای بهینه‌سازی فرآیند ذخیره‌سازی استفاده کنه، اما در نهایت داده‌ها در مکان فیزیکی مشخصی روی دیسک ذخیره میشن. ۴. اعتبارسنجی و تایید پس از اینکه داده‌ها به دیسک نوشته شدن، ویرایشگر متنی معمولاً یک بررسی اضافی انجام میده تا مطمئن بشه که فرآیند ذخیره‌سازی با موفقیت انجام شده یا نه. این کار ممکنه شامل خوندن مجدد بخش‌هایی از فایل برای تطابق با داده‌های اصلی بشه. ۵. بستن فایل و آزادسازی منابع بعد از اینکه ذخیره‌سازی کامل شد و صحت آن تأیید شد، ویرایشگر متنی فایل رو «می‌بندد». این به معنی این است که هر ارتباط باز با سیستم فایل بسته میشه و منابعی که برای عملیات ذخیره‌سازی استفاده شده بودن، آزاد میشن. از این نقطه به بعد، داده‌ها به صورت دائمی در دیسک سخت ذخیره شدن و در صورت نیاز، قابل بازیابی هستند. ۶. تغییر وضعیت در نرم‌افزار ویرایشگر متنی همچنین وضعیت داخلی خودش رو به‌روزرسانی می‌کنه. برای مثال، ممکنه نشون بده که تمام تغییرات ذخیره شدن و دیگه نیازی به ذخیره‌سازی مجدد نیست تا زمانی که تغییرات جدیدی ایجاد بشن. این تغییر وضعیت معمولاً از طریق رابط کاربری نرم‌افزار به کاربر اطلاع داده میشه. امیدوارم توضیحات کافی رو داده باشم، هرچند خلاصه. اگر سوالی بود یا ایرادی توی متن دیدید می‌تونید توی کامنت‌ها بهم بگید. شب خوبی رو داشته باشید. @SohrabContents