مهاجمِ مصدوم

ما میتونیم انتظاری از آدم ها نداشته باشیم، یعنی درستش این که از کسی و از چیزی غیر از خودت انتظار نداشته باشی. ولی عزیز من، توی روابط اینطوری نیست. تو باید انتظار داشته باشی. چون تو زمان هزینه کردی برای اون رابطه و وقتی یک‌ طرفه می‌شه تو میشکنی. قلبت شکسته می‌شه. چون دوست داشتی که این رابطه دو طرفه بود. چون تو اشتیاق و دوست داشتن رو خرج یک آدم کردی. تو قدم برداشتی و اون دوست/پارتنر/هرکسی نخواسته که قدمی برای اون پیشبرد اون رابطه برداره. میدونی چی‌میگم؟

❕حمایتی❗️ نویسنده های عزیز این پست رو فروارد کنید تا جوین بشم چنل هاتون و فولدر اختصاصی بسازم براتون ✍🏻📜🌱 <اینجا جوین باش هنرمند>

تو شدی آشنای آشنا در میان خیل بزرگی از غریبه های آشنا.

آدم با خیلی ها هم کلاس میشود. آدم با خیلی ها همکار می‌شود. یا همسفر مسیری شهری و تاکسی یا مترو... یا هم صحبتی در صف نونوایی، فروشگاه و... اما تنها و تنها با یک نفر "یکی "میشود که اون آدم میشود همون "منِ تو" و "توِ من".

«زندگی همیشه ناعادلانه بوده. باید چهره‌ی تو را درونِ آتش در حالی که پشیمانی می‌دیدم، نه این که فقط سهم من شود، آتش و آتش و سوختن از دل دادن خود به تو.»

«تو را مثلِ روزِ روشن دوست دارم». به تظاهر نیست که همه معناست روشناییِ تو. چنان هیولاهای که هرکدام هزاران پوست در زیر پوستشان دارند مرا احاطه کردند که تو نخواهی فهمید که تو به چه انداره لطافت درونم را نشانم میدهی. تو خود مطلع هستی که یک نفر روزی هزار بار دلش را داخلِ چشم‌هایت قرص کرده؟ من خودم را داخل چشم‌هایِ سیاهِ تو رنگی‌تر از هر زمانی میبینم. گذشته‌ای لبریز از اندوهی آهسته و ممتد داشتم، و بعد یکباره چشم باز کردم و شاخه گلی سفید را میان درختانِ سیاه و سر به فلک کشیده درونم در حال روئیدن دیدم؛ نیاز به گفتن نیست که چه‌قدر آمدنت زیبا بود و چه‌قدر زنده بودن را برایم توجیه می‌کند. میدانی که دنیای من چگونه سیاه بود، می‌دانی بعضی غم ها چه‌قدر تاریک‌اند و هیچ دستِ امیدی به سمتم دراز نبود. اما چشم‌های تو درباره‌یِ روشنایی هستند و همواره کیسه‌ای از نورِ آبی رنگِ آسمان را در دست‌هایت داری. چنان در نهایتِ شب هستم که روشنایی به چشمم غریب و شوق آور بود. به قول فروغ «من از نهایت شب حرف میزنم.» که مثل روزِ روشن دوستت دارم.

«تو را مثلِ روزِ روشن دوست دارم». به تظاهر نیست که همه معناست روشناییِ تو. چنان هیولاهای که هرکدام هزاران پوست در زیر پوستشان دارند مرا احاطه کردند که تو نخواهی فهمید که تو به چه انداره لطافت درونم را نشانم میدهی. تو خود مطلع هستی که یک نفر روزی هزار بار دلش را داخلِ چشم‌هایت قرص کرده؟ من خودم را داخل چشم‌هایِ سیاهِ تو رنگی‌تر از هر زمانی میبینم. گذشته‌ای لبریز از اندوهی آهسته و ممتد داشتم، و بعد یکباره چشم باز کردم و شاخه گلی سفید را میان درختانِ سیاه و سر به فلک کشیده درونم در حال روئیدن دیدم؛ نیاز به گفتن نیست که چه‌قدر آمدنت زیبا بود و چه‌قدر زنده بودن را برایم توجیه می‌کند. میدانی که دنیای من چگونه سیاه بود، می‌دانی بعضی غم ها چه‌قدر تاریک‌اند و هیچ دستِ امیدی به سمتم دراز نبود. اما چشم‌های تو درباره‌یِ روشنایی هستند و همواره کیسه‌ای از نورِ آبی رنگِ آسمان را در دست‌هایت داری. چنان در نهایتِ شب هستم که روشنایی به چشمم غریب و شوق آور بود. به قول فروغ «من از نهایت شب حرف میزنم.» که مثل روزِ روشن دوستت دارم.

هوای صبح بوی تو می‌دهد، که طلوع صبح از روزنه‌ی نفس های تو است.

«تو را مثلِ روزِ روشن دوست دارم». به تظاهر نیست که همه معناست روشناییِ تو. چنان هیولاهای که هرکدام هزاران پوست در زیر پوستشان دارند مرا احاطه کردند که تو نخواهی فهمید که تو به چه انداره لطافت درونم را نشانم میدهی. تو خود مطلع هستی که یک نفر روزی هزار بار دلش را داخلِ چشم‌هایت قرص کرده؟ من خودم را داخل چشم‌هایِ سیاهِ تو رنگی‌تر از هر زمانی میبینم. گذشته‌ای لبریز از اندوهی آهسته و ممتد داشتم، و بعد یکباره چشم باز کردم و شاخه گلی سفید را میان درختانِ سیاه و سر به فلک کشیده درونم در حال روئیدن دیدم؛ نیاز به گفتن نیست که چه‌قدر آمدنت زیبا بود و چه‌قدر زنده بودن را برایم توجیه می‌کند. میدانی که دنیای من چگونه سیاه بود، می‌دانی بعضی غم ها چه‌قدر تاریک‌اند و هیچ دستِ امیدی به سمتم دراز نبود. اما چشم‌های تو درباره‌یِ روشنایی هستند و همواره کیسه‌ای از نورِ آبی رنگِ آسمان را در دست‌هایت داری. چنان در نهایتِ شب هستم که روشنایی به چشمم غریب و شوق آور بود. به قول فروغ «من از نهایت شب حرف میزنم.» که مثل روزِ روشن دوستت دارم.