اینک

ادامه یادداشت بالا ✅ متاسفانه در همین لحظاتی که مشغول نوشتن این یادداشت بودم، خبر جنایات تازه و بی سابقه رژیم صهیونیستی و انفجار پیجر گوشیهای موبایل در لبنان نشان از جنگ و خدعه ای تازه می دهد. این پیچیدگی و این شرایط نشان می دهد که ما باید قویتر از همیشه، بنیانهای اقتصاد و جامعه را استوار سازیم و بی هیچ دغدغه و کمبودی در منطقه گام برداریم. هیچ چیز در خاورمیانه برای ایران ضمانت و منفعت به حساب نمی آید مگر اراده و دانش و تجربه ای که داریم و دلسوزی و نگاهبانی قدرتمندانه از امنیت کشور و منافع ملی.  ✅ وقت آن رسیده است که چهره واقعی ایران را نمایان سازیم و قدرت بی پایانی را که تاریخ و جغرافیا به ما بخشیده است، از رهگذر عقل و تدبیر بازیابیم. این کار به اراده و تجربه و محاسبه و کارهای سخت و بزرگ امکانپذیر است. با تعلل و تعصب و توقف کشور در امور کوچک، نزاعهای خیابانی و محدودسازی تنگ نظرانه، کاری از پیش نخواهیم برد. کارهای بزرگ با پشتیبانی و پایمردی ملت و تدبیر بزرگان و خردمندان ممکن است و بس 🦋 اینک نوشته ها و نظرهای سید مسعود رضوی https://t.me/inak_razavi

♦️میدان و مصاف اصلی 🖌سید مسعود رضوی 🗞روزنامه اطلاعات 🔺چهارشنبه ۲۸ شهریور ۱۴۰۳ ✅یکشنبه نخستین گفتگوی مطبوعاتی و رسانه ای رئیس جمهوری برگزار شد و از جهت فراگیری و کیفیت و حوصله و زمان‌سنجی، مطلوب بود و البته امیدوارم ارتقا پیدا کند و در آینده به شکل متمرکز و با حضور کثیری خبرنگار منطقه ای و بین المللی برگزار شود. آنچه این جلسه را شایان توجه می کرد، صراحت نسبی پرسشها و صمیمیت مسعود پزشکیان در پاسخ و توضیح مسایل بود.  ✅خوشحالیم که پس از مدتی که این مثنوی تأخیر شد، دوباره در این سطح شاهد گفتگوی رسانه ها و مطبوعات با رئیس دولت هستیم. زیرا هنگامی که مجلس نیز بخشی از حکومت است، مدنی ترین مسیر گفتگوی دولت – ملت، تنها از راه رسانه محقق می شود. فروتنی و تدبیری که در سخنان رئیس جمهوری موج می زد، نشان از نزدیکی دولت به مردم دارد. این شیوه، می تواند بر همراهی و همکاری مردم بیفزاید و شوق و نشاطی به میان آورد تا اعتماد و همدلی در کار آید. ✅در این جلسه، تقریباً به مهمترین مشکلات و بحرانها اشاره شد. ناترازیها و کمبودها، بی پولی و بدهکاریها، نقایص و محدودیتها، تحریم و تنگنا، سوءتدبیرها، تبعیض و تفاوتها و بسیاری دیگر از کاستیهایی که دولت چهاردهم باید راهگشای حل یا عبور از آنها باشد. گمان اینجانب بر آن است که سالها قبل تقریبا تمام این مسائل به مشکل تبدیل شده و از قبل تا امروز به بحران بدل شده است. پس بسیار مشقت و شکیب و تدبیر لازم است تا راهی جسته شود و به طرق عقلی و تخصصی از گذرراه‌های سخت عبور کنیم.  ✅هیچ جای انکار نیست که نیاز به سرمایه گذاری گسترده و ارقام بسیار بزرگ برای نوسازی کشور داریم. همین هفته اخیر، حضور چند تیم فوتبال از بلاد عربی همسایه در ایران، و نبود زمین مناسب برای بازی، مایه وهن افکار عمومی و سرافکندگی شد. نه چمن و نه نورافکن، نه تماشاگر و نه امکانات جنبی و رفاهی، هیچ یک قابل قبول و استاندارد نبود. پس روشن است که سازه های ما نیاز به تعمیر ندارد، بلکه فرسوده است. گفته اند: «لباس پاره را می شود رفو کرد اما اگر پوسید باید جایگزین کرد و تازه کرد!» ما کدام سازه و نهاد و ساختار را نو کرده ایم؟  ✅همه می توانیم به چشم ببینیم که چه سازه های عظیم و ساختمانهای نیمه کاره، در حد بتن ریزی و اسکلت فلزی در پایتخت و شهرهای بزرگ و کنار جاده ها در سراسر کشور بلاتکلیف مانده است. به برادران قرارگاه خاتم الانبیا (ص) برنخورد، آزادراه شمال که جای خود دارد، حتی سازه مقدس مصلا از صدر انقلاب تا امروز به پایان نرسیده است. چقدر پروژه های عاجل و بی‌مطالعه را کلنگ زده و زمینش را سیمانی ریخته اند و رها کرده اند؟ مردم از این وضع هم خسته‌اند، هم غمگین و هم خشمگین.  ✅هرجا آب و درختی هست و هوا خوش است و تالاب خوش آب و هوایی برجای مانده است، در این سرزمین نیمه جان خشک می کنند و پروژه ای نامربوط آغاز می شود. با این نگاه به سرزمین، به جای حفاظت از نعمتهای الهی و پایدار سازی محیط زیست، نیم نفس زمین را گرفته ایم و زندگی طبیعت ایران هر لحظه به مرگی دردناک پایان می یابد. حال آنکه هر عاقلی با نگاه به سواحل جنوبی و بنادر شیخ نشینها می فهمد باید پروژه های صنعتی و خدماتی و راه و خط آهن و انرژی را در آنجا و در کنار خلیج فارس و دریای عمان و اقیانوس هند بنا کرد، نه در مبارکه یا میانکاله که می توان اکوتوریسم و دانشگاه حیات وحش ایران را ساخت و تنوع ژنتیکی گیاه و جانور و حشره را در آن حفاظت کرد و اساس بالاترین بهره وری دامی و گیاهی را مهیا ساخت.  ✅بیش از این لازم نیست نمونه ای بیفزاییم و از آنجا که این امور، کاملا در دیدگاه و معرض توجه همگان است، از سر خیرخواهی و از برای هشدار بیان شد. امیدواریم فصل تازه ای که دولت نوین موسوم به وفاق سیاسی، متشکل از کارآمدترین مدیران و نیروهای کشور آغاز کرده است، بتواند گره از کار فروبسته بگشاید و امین ترین نیروها، امانی به ارمغانی آورند و نوسازی و بازآرایی سرزمین مادری را به بهترین شیوه آغاز کنند.  ادامه یادداشت در فرسته زیر👇

ورزشگاه فوق مدرن «قلعه‌حسن‌خان‌آرنا» علاوه بر چمن استثنایی از نور کافی هم برخوردار نیست و در گوشه‌های زمین هر لحظه امکان حمله جانوران وحشی به بازیکنان وجود دارد. ناصرالدین شاه خطاب به حسین قلی‌خان اولین سفیر ایران در آمریکا (که به علت آبروریزی ناشی از ذبح گوساله در بالکن هتل والدورف آستوریا در شهر نیویورک، در روز عید قربان به تهران احضار شد) گفته بود: "ما را نزد جوان‌ترین دولت دنیا بی‌آبرو کردی و ملت چندین هزار ساله ما سخره عالمیان کردی. خدا از تو نگذرد" حال خدا لعنت کند تصمیم‌گیران کلان حوزه ورزش این مملکت را که این ملت بخت برگشته را پیش شترسواران دیروز حاشیه خلیج‌فارس بی‌آبرو کردند. فرهاد قنبری #فرهیختگان راهی به رهایی

🔴مهاجران افغانستانی؛ یک مسأله مهم 🔺اعتماد ۱۹ شهریور ۱۴۰۳ ✍️عباس عبدی 🔘فضای عمومی در مخالفت با حضور مهاجران افغانستانی در ایران مدتی است که ملتهب و حساس شده است. این فضا زمانی نگران کننده و حاد می شود که می‌بینیم طی سالیان متمادی به ویژه در سال های اخیر در غیاب سیاستی روشن و جامع، باعث شده فضای عمومی تحت تاثیر عواطف و احساسات به موضوع مهمی مثل مهاجران افغانستانی قرار گیرد. این فضا به تمامی علیه مهاجران نیست بلکه برخی در دفاع از مهاجران افغانستانی هستند ولی غالب صداها علیه حضور آنان است. حتی شایعاتی سیاسی بویژه در دولت رییسی در موضوع افغانستانی‌ها و افزایش حضور آنان مطرح شد که به لحاظ خبری معقول نبودند ولی اجمالاً طرح و شاید پذیرفته می‌شدند. 🔘دفاع یا مخالفت مطلق با مهاجران افغانستانی نه واقع بینانه است و نه می‌تواند، گره‌ای را باز کند و چه بسا خود گره‌ای بر گره‌های موجود بیافزاید. از سوی دیگر دفاع از وضع کنونی قطعا ناصواب است. نباید حمایت از حقوق انسانی مهاجران را با رها کردن سیاستگذاری در باره مهاجرت یکسان گرفت. مدافعان این نکته را نادیده گرفته و جنبه‌های امنیتی موضوع را دست‌کم می‌گیرند و یا حتی انکار می‌کنند‌. به همین خاطر مخالفان حضور مهاجران و نیز سیاست‌گذاران احساس می‌کنند این‌ گروه مسئولانه برخورد نمی‌کنند. این جنبه از رفتار در حوزه‌های دیگر هم وجود دارد. مخالفان حضور مهاجران نیز ابعاد اقتصادی و نیز سختی اخراج و مسایل سیاست خارجی و ناممکن بودن مقابله مطلق با مهاجرت را نادیده می‌گیرند. 🔘معتقدم که مسایل و مشکلات ایران دو ویژگی مهم پیدا کرده‌اند. از یک سو ابعاد آنها بزرگ شده و به سختی می‌توان آنها را حل کرد. از سوی دیگر با مشکلات گوناگون در هم تنیده است، و شاید هیچکدام بصورت بخشی و به تنهایی قابل حل نباشند. برای مثال همین مسأله مهاجران افغانستانی، دارای ابعاد امنیتی، اقتصادی، فرهنگی، آموزشی، بهداشتی و نیز سیاست و روابط خارجی است. https://telegra.ph/مهاجران-افغانستانی-یک-مسأله-مهم-09-08

🔴مهاجران افغانستانی؛ یک مسأله مهم 🔺اعتماد ۱۹ شهریور ۱۴۰۳ ✍️عباس عبدی 🔘فضای عمومی در مخالفت با حضور مهاجران افغانستانی در ایران مدتی است که ملتهب و حساس شده است. این فضا زمانی نگران کننده و حاد می شود که می‌بینیم طی سالیان متمادی به ویژه در سال های اخیر در غیاب سیاستی روشن و جامع، باعث شده فضای عمومی تحت تاثیر عواطف و احساسات به موضوع مهمی مثل مهاجران افغانستانی قرار گیرد. این فضا به تمامی علیه مهاجران نیست بلکه برخی در دفاع از مهاجران افغانستانی هستند ولی غالب صداها علیه حضور آنان است. حتی شایعاتی سیاسی بویژه در دولت رییسی در موضوع افغانستانی‌ها و افزایش حضور آنان مطرح شد که به لحاظ خبری معقول نبودند ولی اجمالاً طرح و شاید پذیرفته می‌شدند. 🔘دفاع یا مخالفت مطلق با مهاجران افغانستانی نه واقع بینانه است و نه می‌تواند، گره‌ای را باز کند و چه بسا خود گره‌ای بر گره‌های موجود بیافزاید. از سوی دیگر دفاع از وضع کنونی قطعا ناصواب است. نباید حمایت از حقوق انسانی مهاجران را با رها کردن سیاستگذاری در باره مهاجرت یکسان گرفت. مدافعان این نکته را نادیده گرفته و جنبه‌های امنیتی موضوع را دست‌کم می‌گیرند و یا حتی انکار می‌کنند‌. به همین خاطر مخالفان حضور مهاجران و نیز سیاست‌گذاران احساس می‌کنند این‌ گروه مسئولانه برخورد نمی‌کنند. این جنبه از رفتار در حوزه‌های دیگر هم وجود دارد. مخالفان حضور مهاجران نیز ابعاد اقتصادی و نیز سختی اخراج و مسایل سیاست خارجی و ناممکن بودن مقابله مطلق با مهاجرت را نادیده می‌گیرند. 🔘معتقدم که مسایل و مشکلات ایران دو ویژگی مهم پیدا کرده‌اند. از یک سو ابعاد آنها بزرگ شده و به سختی می‌توان آنها را حل کرد. از سوی دیگر با مشکلات گوناگون در هم تنیده است، و شاید هیچکدام بصورت بخشی و به تنهایی قابل حل نباشند. برای مثال همین مسأله مهاجران افغانستانی، دارای ابعاد امنیتی، اقتصادی، فرهنگی، آموزشی، بهداشتی و نیز سیاست و روابط خارجی است.

ادراکِ ژئوپلیتیک ناشی از ترکمان‌چای بود که موجب خشم گستردۀ عمومی در ایران علیه شعرخوانی، رئیس جمهور کشور همسایه - تُرکیه - در ۲۱ آذر ۱۳۹۹ خورشیدی شد. اکنون یکبار دیگر روسیه قصد دارد با استفاده از یک زخمِ قدیمی که به دلیل اشتباه خودمان، ناسور شده است، به ایران ضربۀ نهایی را وارد کند. اکنون باید دید، ایران، چگونه به حرکتِ شطرنجی روسیه با استفاده از مهرۀ جدیدش پاسخ می‌دهد. یادمان نرفته است که مسکو، پس از جنگِ جهانی دوم نیز با استفاده از تشکیلاتِ حزب کمونیستِ باکو و در صدر آن میرجعفر باقراُف برای تجزیۀ شمال غرب ایران گام جدی و مهمی برداشت. سناریو، همان است، فقط نام بازیگران، عوض شده است‌

«زنگزور»، ترکمان‌چای دوم پس از دیدار پوتین با علی‌اُف‌، رژیم باکو و روسیه می‌گویند، خواستارِ گشایش راه‌های ارتباطی هستند. 15 سپتامبر، 2024 ایدۀ خوبی است اما پیش از هر چیز باید چند نکته و چند مسئله را بررسی کرد و سپس به این ابهام پاسخ داد که در واقع چه دولتی مانعِ اصلی صلح و مانعِ گسترشِ مسیرهای ارتباطی می‌باشد؟ همه می‌دانند که ایران پس از فروپاشی شوروی، جادۀ بیله‌سوار - جلفا را در خاکِ خود، برای رژیم باکو به صورتِ محوری حیاتی، آماده کرده و به صورت رایگان در اختیارِ خودروهای ترانزیتی این کشور قرار داد تا با کمترین حقِّ گمرکی به جمهوری خودمختارِ نخجوان راه داشته باشد. در این ۳۰ سال حتی یک‌بار در بدترین دوره‌های روابط نیز شنیده نشده است که ایران از این مسیر به عنوان یک اهرم فشار استفاده کند. اما اکنون حکومتِ باکو در یک ناسپاسی آشکار و نگاهی متجاوزانه به سرزمینِ ارامنه، قصد دارد  راه‌های ارتباطی ایران در قفقاز جنوبی را به ویژه در مرز ارمنستان قطع کند. آیا معنای گسترش مسیرهای ارتباطی  یک‌طرفه و «زیانِ کسان از پی سود خویش» است؟ با کدام  منطق، گسترش مسیرها و بازگشایی راه‌های ارتباطی با بستنِ مرزها و راه‌های موجود میان ملت‌ها به کیفیتی که در ادامه خواهد آمد، تعریف می‌شود؟ آیا جمهوری باکو، هیچ‌وقت اجازه داده یا می‌دهد که ایران از مسیرِ مستقیم نخجوان به سمت ایروان، راه داشته باشد و به جای مسیرِ کوهستانی و دشوار و هشت ساعته، از مسیرِ هموار، کم‌خطر و تاریخی و حدوداً دو و نیم ساعتۀ نخجوان برای رسیدن به ایروان، استفاده کند؟ اگر ایران چنین پیشنهادی به رژیم باکو دهد، واکنش آن رژیم چه خواهد بود؟ در واقع حکومتی که مسیرهای ارتباطی را بسته، جمهوری باکو است نه کشور ایران. چنانکه رژیم باکو از سال ۱۳۹۸ خورشیدی مرزهای زمینی خود را با ایران به بهانه‌های واهی بسته است و اجازه رفت‌وآمد به  اتباعش را نمی‌دهد. همین مسئله موجبِ زیان اقتصادی به حوزه‌های مختلف به ویژه صنعتِ گردشگری سلامت و درمانِ تبریز شده است. تنها در یک فقره، بیمارستانِ بین‌المللی تبریز قرار بود پاسخ‌گوی نیازهای درمانی و پزشکی بیمارانی از جمهوری باکو باشد که از اواسط دهۀ ۱۳۸۰ خورشیدی به تبریز می‌آمدند، اما با بسته شدن مسیرهای زمینی، هزینه‌های کلانی که سرمایه‌گذاران ایرانی در حوزۀ گردشگری سلامت و درمان کرده بودند، به باد رفت. این نکته نشان می‌دهد که رژیم باکو حتی از ارتباطِ مردم دو سوی ارس و تأمین نیازهای پزشکی و درمانی آنها توسط پزشکانِ تبریزی نیز هراس دارد. منشأ این هراس چیست؟ مگر غیر این است که رژیمِ باکو مکرراً از لزومِ ارتباط مردم دو سوی رودِ ارس دم می‌زند؟ اما چرا در عمل، موانعِ ساختاری در برابر کوچکترین ارتباط اجتماعی - اقتصادی می‌گذارد؟ بنابراین حکومتی که خودش  راه‌های ارتباطی میان مردم را مسدود می‌کند، ایران نیست، بلکه رژیم حاکم در باکو است. کشور ایران، امکان سفر بدون روادید (ویزا) برای اتباع آن سوی رود ارس را  فراهم کرد و از دهۀ ۱۳۸۰ خورشیدی رژیمِ لغو روادیدِ یک‌طرفه حاکم است، اما رژیمِ باکو همچنان سفر ایرانیان به کشورِ خود را منوط به روادید کرده است.   به نظر می‌رسد عزمِ رژیمِ باکو از بستن راه‌های ارتباطی ایران نیز فراتر رفته است و این رژیم به دنبال ایفای نقشِ مهم خود در مأموریتی است که دیگران و به ویژه اسرائیلی‌ها بر گردنِ او نهاده‌اند که منجر به شرکت در توطئۀ محاصرۀ ایران می‌شود. طی چهار سال گذشته، رژیمِ باکو همه راه‌ها را برای اجرای کریدور جعلی «زنگزور» و قطعِ خطوطِ ارتباطی، امتحان کرد. ابتدا به دامنِ ترکیه لغزید، اما نشد. سپس به دامن ناتو و اتحادیۀ اروپا رفت، اما ایران یک‌بار دیگر مانع شد. این بار به دامانِ روسیه متوسل شده تا روس‌ها به سنتِ پیشین، ترکمان‌چای دیگری به ایران تحمیل کنند.  موضوعِ کریدور جعلی «زنگزور» صرفاً یک موضوع ژئوپلیتیک و ارتباطی نیست، مسئله، مسئلۀ اخراجِ کامل ایران از منطقه و تکمیل کردن محاصرۀ ایران است. دشمنان ما و کارگزارانِ کوچک‌ترِ آنها مانند رژیمِ باکو، همراه سعی دارند از حفره‌های استراتژیکِ جدارِ بیرونی مرزهایمان برای منزوی کردن و ضربه زدن به ایران استفاده کنند. موضوع ترکمان‌چای بخشی از حافظۀ جمعی ناخودآگاه ما ایرانیان است که به قول میرزاتقی‌خان امیرکبیر هنوز بر سر آن «داستان می‌زنند». اهمیت مسئلۀ ترکمان‌چای اول به قدری بود که مشروعیتِ سیاسی قاجار را به طور کلی نزد ملتِ ایران از بین برد و با جنبشِ مشروطه، پادشاهی مطلقه به کنار گذاشته شد. آن وهنِ تاریخی، با فروپاشی شوروی یکبار دیگر سرباز کرد. شناسایی استقلال کشوری به نام یکی از استان‌های تاریخی ایران، یک اشتباه استراتژیکِ بزرگ بود که آن را هم تا امروز «داستان می‌زنند».