خسروی.

وا. بلند شو پاپ‌کورن درست کنیم. میوه خورد کنیم و سریال ببینیم. تا کی می‌خوای غصه بخوری؟

تا حالا به خال آدم‌ها دقت کردید؟! ما می‌تونیم خال روی پوست آدم‌ها رو ببینیم، لمس کنیم و با‌ توجه به جایگاه آدم‌ها ببوسیم.

از تو بابت تمام زخم‌هایی که برات جا می‌ذارم عذرخواهی می‌کنم. ای کاش دنیا با ما مهربون‌تر بود. الان احساس عجیبی دارم. یادته مامان‌هامون بچه بودیم می‌گفتن اگر فلان کار رو کنی دوست ندارم یا ولت می‌کنم می‌رم؟ من هنوزم می‌ترسم بیام خونه و مامانم ولم کرده باشه یا یهو عصبی شه داد بزنه بگه دوسم نداره. حالا این منم و اینم چمدونم. کفش‌های من اصلا کهنه نیستن چون‌ تو این عمری که کردم راهی باهاشون نرفتم. هیچ قدمی برنداشتم. همیشه خونه موندم چون می‌ترسیدم یه روز بیام خونه و مامان ولم کرده باشه و برام یادداشت گذاشته باشه دوستم نداره. دوست داشتم در روزگار دیگه‌ای زندگی می‌کردیم. روزگاری که ترس معنایی نداشت و کسی نمی‌دونست «دیگه دوست ندارم» چه حسی داره.

تا اومدیم بفهمیم که لذت چیه باید انتخاب واحد کنیم.

بنظرم که زندگی باید توی همون تابستون بعد کنکور تموم می‌شد. همون تابستون که تنها تفریحت خوابیدن بود و البته دنبال جدا کردن جیبت، شخصیتت یا حتی محل زندگیت از خانواده بود. باید توی همون ماه‌ها که می‌تونستیم تا هر زمانی بخوابیم یا هر روزی هوس کردیم بریم بیرون زمان رو فریز کرد. دلم برای اون همه خواب، ساعتایی که از دستم سر یوتیوب و گیم در می‌رفت، اون همه ساعت‌هایی که آشپزی می‌کردم تنگ شده.

اگر گربه بودم خوب بود ولی اگر گربه تو بودم که دیگه عالی.

می‌خوام فقط با تو تنها باشم.

بدن من برای صبح زود بیدار شدن هرگز آماده‌ نشد. این همه سال تلاش کردم. نشد.دیگه ولم کنید.