روهیناصادقی 📚

خودت را با معیارهای آن‌ِکه رفتنی‌ست، مسنج. ارزش تو فراتر از عبور لحظه‌های ناپایدار است. #رحیمه‌محرابی

در هر ضربانِ قلبم، تو را با آهنگِ آرام‌وعاشقانه نواختم. #رحیمه‌نوشت

وابستگی غمی‌ست که از غصه‌ها سر است از من جدا بمان که برای تو بهتر است! #حسین_دهلوی

#تو_من_و_کلبه‌ی_چوبی دوست داری تو را به‌سوی کلبه‌ی چوبی در دلِ طبیعت ببرم!؟ با من بیا! چشم‌های دلت را بگشا و هرآن‌چه را که به تو می‌گویم، احساس کن! زمانی‌که قدم بر آن بوم می‌گذاری، در آغوشِ درختانِ سر به‌فلک‌کشیده‌ی جنگل فرو می‌روی؛ درختانی که چون دیوارهایی زنده و تنومند ما را احاطه کرده‌اند. نسیمِ ملایمی در هوا می‌پیچد که برگ‌های درختان را با خود می‌رقصاند‌ و هم‌زمان صدای لالایی نرمِ طبیعت در فضا در‌اهتزاز میاید؛ صدایی که آرام‌بخش و نوازش‌گر روح است. درین زمان چشمان‌ات را میبندی و شمیمِ خاکِ مرطوب از بارانِ دیشب را به عمقِ ریه‌هایت می‌فرستی‌...! می‌بینی!؟ قطراتِ باران روی برگ‌های درختانِ سرسبز، زیر انوارِ زرین آفتاب به‌شکل بلور می‌درخشند؛ انگار دُرهای گران‌بهایی هستند که روی برگ‌ها آرمیده‌اند؛ اما ناگهان بادی می‌ورزد و آن قطرات را از سطح برگ‌ها لغزانده و رقصان‌رقصان نقشِ زمین می‌‌کند. صدای فواره‌ی آب را از دوردست می‌شنوی؟ آن‌جا در دلِ کوه‌های استوار، آبشارِ کوچکِ از بلندای صخره‌های مغرور به زمین فرو می‌ریزد. صدای برخورد آب با سنگ‌ها، نوایی زندگی را در هوا طنین‌انداز می‌کند، به‌سانِ آهنگِِ که تنها طبیعت می‌تواند، آن را خلق کند. حالا که به کلبه‌ی چوبی مان نزدیک می‌شویم. بوی چوب کهنه را می‌شنوی؟ این بوی خانه است؛ جایی‌‌که آرامش و طبیعت باهم می‌آمیزند‌. در کلبه‌ی چوبی‌مان، صدای سوختنِ آرام چوب در شومینه و صدای پرندگان در دوردست‌ها، داستانی را برایت نقل خواهند کرد؛ داستانی که فقط با دل و جان می‌توان آن را شنید. گوش بسپار، عزیزِ من! این قصه‌ها فقط برای تو و من‌ اند. #رحیمه

دلِ که زنده باشد، هرخانه‌ی در آن آباد می‌شود! خانه‌ی دل‌ِتان آباد...!

یادش به‌سانِ آخرین جرعه‌ی قهوه بود همان‌گونه‌ که تلخی و شیرینی درهم می‌آمیزد‌ #رحیمه‌محرابی

دیدنِ او، روزی از جان عزیزتر بود، حالا زخمی‌ست بر دل. در گوشه‌ای از خاطرات خفته؛ هربارِ که به‌سراغش می‌روم، عطرِ درد و رنج فضا را پر می‌کند. #رحیمه‌محرابی