جامعه‌شناسی زن روز

📽️ c'mon_c'mon 📽️ زودباش زودباش 🎬کارگردان: Mike Mills 🖥 محصول: آمریکا 🎥محصول ۲۰۲۱ ⬅️همراه با زیرنویس چسبیده فارسی #مادری #معرفی_فیلم #فیلم_فمینیستی #مادری_بدون_فیلتر #مادر_مقدس_نیست 🗂تحلیل فیلم c'mon_c'mon را اینجا بخوانید ❤️ @Zane_Ruz_Channel

🏷c'mon_c'mon 🏷 زود باش زود باش 🖋نزهت بادی 🎭#تحلیل_فیلم 🎥ویو برای مراقبت از شوهرش که اختلالات روانی دارد، باید به شهر دیگری برود و جسی پسر نه ساله‌اش را نزد برادرش جانی می‌گذارد. جانی صدابردار یک برنامه رادیویی درباره بچه‌هاست و از آنها سوالاتی می‌پرسد و صدایشان را ضبط می‌کند اما در دیدار اول جسی به جانی می‌گوید دوست ندارم سوال‌پیچم کنی و جانی وسایل ضبط صوتش را به او می‌دهد تا سرگرم شود و از همان لحظه گویی جایشان عوض می‌شود. حالا جسی کودک است که از جانی درباره احساسات و روابط و زندگی‌اش می‌پرسد. از مرد تنها و افسرده‌ای که نمی‌داند چطور با فقدان مادر محبوبش کنار بیاید و بدون او به زندگی‌اش سر و سامان بدهد. ⬅️انگار اصل قصه همین است: نقش مادرها در زندگی بچه‌هایشان آن هم در فیلمی در غیاب مادرها و با حضور یک مرد و پسربچه. از زمانی که جانی جای خواهرش قرار می‌گیرد تا مراقب جسی باشد، تازه به شناخت متفاوتی از مادرانگی می‌رسد. در جایی از فیلم که جانی به شدت از دست جسی خسته و کلافه شده در تماس تلفنی به ویو میگوید تو بهش عادت کردی اما من نمی‌تونم.

خواهرش می‌گوید من عادت نکردم گاهی ازش متنفر میشم و به زور تحملش می‌کنم و بعد با احساس گناه از جانی می‌پرسد الان» به نظرت مادر وحشتناکی هستم؟»

🎞 ویو مادر وحشتناکی نیست اما به عنوان یک مادر نمی‌تواند بفهمد که چه بار سنگینی را تحمل می‌کند و چطور مجبور است همه مشکلات خانواده‌اش را به تنهایی حل کند.

چیزی که جانی در بخش‌هایی از کتاب که می‌خواند بر زبان می‌آورد اینکه از مادرها انتظار داریم هر چیزی که برای ما سخت است، بر دوش بکشند و هر چیزی که در جهان درست پیش نمیرود روبراه کنند.

در جایی از فیلم جسی کوچک به جانی می‌گوید ما یک محدوده تاب‌آوری داریم وقتی از آن خارج می‌شویم تمرکزمان را از دست می‌دهیم. 🔴اما هیچ مادری این حق را به خود نمی‌دهد که از محدوده تاب‌آوری‌اش خارج شود و تحملش را از دست بدهد چون همانطور که جانی می‌گوید مادرها با دشوارترین لحظات زندگی فرزندان‌شان در ارتباط هستند و اگر آنها از پای دربیایند و تسلیم شوند چه کسی شکست‌های شخصی بچه هایشان را سروسامان دهد؟ ✅انگار فیلم مادرها را دعوت می‌کند تا برای چند دقیقه بار مشکلات همه را زمین بگذاریم از محدوده تاب‌آوری خارج شویم و همانطور که جسی میگفت به خود بگوییم:

به پاهایت استراحت بده، به دستهایت، به چشمهایت، به دهانت، به بدنت، به ذهنت، به هیچ‌چیز فکر نکن و نگران نباش.» بعد خودمان را محکم بغل کنیم طوری که انگار برای خسته‌ترین آدم جهان آغوش گشوده ایم.

#مادری #معرفی_فیلم #فیلم_فمینیستی #مادری_بدون_فیلتر #مادر_مقدس_نیست ➡️فیلم c'mon_c'mon را اینجا تماشا کنید ❤️ @Zane_Ruz_Channel

‍ 🗓#روزنگار_تاریخ_زنان 🗓18 سپتامبر؛ زادروز Bertha Wilson برتا ویلسون: اولین قاضی زن در دیوان عالی کانادا، مبارز حقوق برابر برای زنان و تلاشگر برابری نژادها، حقوقدان کانادایی ✅#معرفی_زنان_تاثیر_گذار ✅✅✅✅✅ ⬅️ در چنين روزی برتا ویلسون در اسكاتلند زاده شد که می‌گفت:

"فشار و قهر خانگی عليه زنان هست آنوقت قانونگذاران شوهر را محق می‌دانند".

#برتا_ویلسون یک سخنرانی بسیار بحث انگیز با عنوان «آیا قضات زن باعث ایجاد تغییر واقعی می شوند؟» درباره نقش و تاثیر زنان در حرفه حقوق و قوه قضاییه ایراد کرد. برتا ويلسون در خانواده متوسطی رشد كرد كه به حقوق برابر اجتماعی اهميت بسيار می‌داد.۲۱ ساله بود كه از دانشگاه آبردین لیسانس فلسفه و سپس تربيت دبيری گرفت. ۲۶ ساله بود كه با همسرش به كانادا مهاجرت كرد، مدتی دستيار يک دندانپزشک بود ولی از نوجوانی به رشته حقوق علاقه داشت. ۳۲ ساله بود كه با وجود مخالفت شديد دانشگاه توانست به دانشكده حقوق در دانشگاه دالهاسی در ايالت اونتاريو كانادا راه يابد و چهار سال بعد وكيل دعاوی شود. ⬅️او ۱۶ سال به عنوان وكيل در اسكاتلند نو از حقوق زنانی كه مورد آزار و تجاوزهای خانگی قرار میگرفتند دفاع كرد. ۵۲ ساله بود كه نخستين قاضی زن در دادگاه استیناف ايالت اونتاریو شد.احكام خلاقانه و انسانی او شهرت و محبوبيت بسيار برایش به همراه آورد. او در زمینه نژادپرستی و تبعیض‌های جنسیتی بیباکانه از حقوق محرومان دفاع می‌كرد و به عنوان قاضی حكم‌های سرنوشت‌سازی مانند سپردن حق حضانت به مادران و تأييد سقط جنين صادر كرد كه بعدها سرمشق قانونگذاری به سود زنان در كانادا شد. ✅۵۹ ساله بود كه به عنوان نخستین قاضی زن عضو دیوان عالی كانادا شد. ۶۶ ساله بود كه به عضویت كمیسیون سلطنتی دفاع از حقوق بوميان كانادا درآمد و اعلام كرد كه هرگز فمينيست نبوده و همواره از حق همه اعضای جامعه دفاع كرده است:

"در اين ميان بر همه آشكار است كه حق زن به طور تاريخی پايمال شده و مردان قانون‌هايی به سود خودشان وضع كرده‌اند".

▫️برتا ویلسون در ۸۳ سالگی در اتاوا پایتخت كانادا درگذشت. ✅#زنان_تاثیر_گذار ❤️ @Zane_Ruz_Channel

❤️ چهار کلیشه به ظاهر بی‌خطر جنسیتی که فرهنگ تجاوز را تقویت می‌کنند 🖍برگردان: جوکر اگر نگاهی به پیرامون خود بیاندازید، می‌بینید که روش‌هایی که جامعه تجاوزهای جنسی مردان را توجیه می‌کند٬ نیاز به توافق (برای عمل جنسی) را رد می کند و مدام قربانیان را مقصر می داند٬ متوجه خواهید شد که این کلیشه ها همیشه و همیشه تکرار و استفاده می‌شوند. 📊اینجا فهرستی از برجسته‌ترین آنها و روش‌هایی که از آنها استفاده می‌شود آمده است: ⚡️ بدن مردان برای اقدام و حرکت است درحالیکه بدن زنان برای دکور است: یکی از روش های رایج سکسیسم خیرخواهانه٬ اغراق درباره زیبایی زنان است. اغلب دیدگاه دوگانه این است که بدن زنان ظریف و چشم‌نواز است در حالی که بدن مردان قوی٬ توانمند و کارآمد است. اول اینکه صحبت کردن در مورد «بدن زنان» و «بدن مردان» نه تنها برای تراها و بیناجنسی‌ها و نامنطبق جنسیت‌ها٬ بلکه برای مردان و زنان همسوجنسیت که بدن‌های ایده آل از نظر جامعه ندارند هم به شدت حذف‌کننده و محدودکننده است. وقتی مردم شروع به خلق تعمیم‌دهی‌های جنسیتی درباره بدن‌ها می‌کنند، اغلب به بدن‌های سفیدپوست٬ همسوجنسیت٬ قوی٬ ورزیده و متناسب مذکر و بدن‌های سفیدپوست٬ همسوجنسیت٬ برجسته (ولی لاغر) بران زنان اشاره می کنند. جالب است حتی وقتی می‌خواهیم بدن‌های غیردوگانه را تصویر کنیم، باز هم آنها را سفیدپوست و لاغر تصویر می‌کنیم. دوم این که این نگرش مشوق یک کلیشه ناتوان‌کننده خواهد بود به این صورت که: این مردها هستند که قوی هستند و باید بروند و کار کنند و زن‌ها فقط باید به زیبایی خود برسند٬ این که مردها فعال هستند و زن‌ها منفعل.

در نهایت این باعث می‌شود که مردها حس کنند انسانهایی کامل هستند در حالی که زن‌ها همچون اشیائی هستند که فقط باید به آنها نگاه کرد.

این را می‌توانید در گفتار مردم ببینید: در یکی از قسمت های سریال سینفیلد الین به جرج می‌گوید: “بدن یک زن یک اثر هنری است. ولی بدن یک مرد یک وسیله برای کار است. مثل یک جیپ که به درد کوه و کمر می‌خورد .”

همه این‌ها تداعی می‌کنند که بدن مردها برای این طراحی شده که خودشان در درون از آن لذت ببرند و بدن ما – زن ها- طوری طراحی شده که برای دیگران لذت بخش باشد. درواقع ما فقط برای دیگران وجود داریم – نه خودمان.

 ⚡️مردها می‌خواهند٬ اما زنان می‌خواهند که خواسته شوند:

مادام د استیل جمله مشهوری دارد: تمایل مرد به سوی زن است در حالی که تمایل یک زن جلب تمایل یک مرد است!

به عبارت دیگر مردها جذابیت را احساس می‌کنند در حالیکه زنان تنها می‌خواهند که جذاب باشند. علاوه بر دگرهنجاری٬ این نگاه زنان را ابژه و کالا می‌کند. این دیدگاه، حق زنان برای احساسات فعال و درونی‌شان انکار می کند و مجدد آنها را وابسته به دیگران تعریف می کند. این اعتقاد که مردها تمایل به زنان دارند در حالی که زنان تنها دوست دارند کسی دنبالشان بیافتد، فرهنگ تجاوز را گسترش می دهد چرا که این باور را القاء می‌کند که تنها راهی که بتوان یک زن را واداشت تا با شما همبستر شود این است که او را تحت فشار بگذارید. فشار برای مردان برای دنبال زنان بودن و اعتقاد بر این که زنان نباید دنبال مردان باشند، موجب این نتیجه‌گیری می‌شود که اگر یک زن ابراز بی‌علاقگی کند، معنی خاصی نمی‌دهد چرا که او فقط نقش «زن بودن» را بازی می‌کند. ⚡️مردها سکس می‌خواهند درحالیکه زنان به دنبال عشق هستند

این اعتقاد که مردان بیشتر به سکس علاقه دارند و زنان به عشق، باعث ایجاد یک فرضیه شده است که زنان اجازه سکس در قبال عشق را می‌دهند و مردان به طور بی‌رحمانه‌ای عشق را در قبال سکس ارائه می‌دهند.

🌸اینکه به کسی بگویید که به او اهمیتی نمی‌دهید یا مایحتاجش را فراهم نمی‌کنید یا عاشقش نخواهید بود اگر با شما سکس نکند، به لحاظ جنسی یک اجبار است. حتی اگر تمام زنان چنین جمله‌ای را از پارتنرهایشان نشنوند اما زنانی که این پیام را از جامعه دریافت می‌کنند که باید سکس بدهند تا عشق دریافت کنند هم به صورت ظریفی تحت فشارند. 🌸این باور هم که مردان فقط به دنبال رابطه جنسی هستند و هیچ احساسی در آن ندارند هم بهانه‌ای است برای توجیه تجاوزات جنسی. تجاوز هم به عنوان قسمتی از طبیعت مرد خوانده می‌شود چرا که طبیعت مردان گسترش دادن نسلشان است. #تجاوز #فرهنگ_تجاوز ✅ادامه مطلب ▫️everyday feminism ✈️ @Zane_Ruz_Channel

🎧 ای بی‌خبر از حال بیمارم... 🎤باصدای: #رهسا_رهام #صدای_زن #آهنگ_شب #موسیقی_زنان ❤️ @Zane_Ruz_Channel

❤️ دوچرخه‌سواری زنان چه اهمیتی دارد؟ 🖍نویسنده: سین.نون حدود ۱۲۰ سال پیش یک روزنامه‌ی آمریکایی نوشته بود که دوچرخه‌سواری احتمالا باعث می‌شود زنان «قاعدگی‌شان متوقف یا نامنظم و به طرز فجیعی دردناک شود، یا بسیاری بیماری‌های دیگر را به بدن‌شان وارد کند» و این تنها یک نمونه از صدها روزنامه و اعلامیه‌ای بود که آن زمان برای نهی کردن و ترساندن زنان از دوچرخه‌سواری منتشر می‌شد. در آن مطالب به این اشاره شده بود که دوچرخه‌سواری لطافت زنان را ازبین می‌برد و برای کبد، کلیه، و رحم آن‌ها مضر است. همچنین بسیاری معتقد بودند دوچرخه‌سواری هم برای زن تحریک‌کننده است (آلت جنسی‌شان به زین مالیده می‌شود) و هم برای مردان (با دیدن دولاشدن زنها روی فرمان و نمایش پاها). اما علت این همه مخالفت‌های عجیب و مضحک چه بود؟

علتش نقش حیاتی دوچرخه‌سواری زنان در رهایی‌شان از زیر سلطه مردسالاری بود.

دهه‌های ۱۸۷۰ و ۸۰ در آمریکا اوج شکوفایی صنعت دوچرخه بود. شهرهای آمریکا پر بود از دوچرخه‌سوار و نمایشگاه دوچرخه. با این حال زنان در این میان نقش کمی داشتند. دو مشکل اصلی بر سر راه آن‌ها بود: اول اینکه هنوز تکنولوژی زنجیرچرخ و پدال برای انتقال نیرو به عقب توسعه داده نشده بود و دوچرخه‌های موجود با آن چرخ‌های عظیم در جلو احتیاج به نیروی بسیار زیادی برای راندن داشتند و ایمن نبودند. ولی در دهه ۸۰ و ۹۰ تکنولوژی توسعه یافت و دوچرخه‌هایی با عنوان «دوچرخه‌ی ایمن» روانه بازار شد. این دوچرخه زندگی زنان را برای همیشه به شکلی ریشه‌ای تغییر کرد. آن‌ها دیگر می‌توانستند به راحتی سوار آن شده و برانندش. اما مشکل دوم لباس‌های لابه‌لا و سنگین ویکتوریایی با کرست تنگ و دنباله دراز زنان بود که اصلا برای دوچرخه‌سواری مناسب نبودند.

در نتیجه زنان به پوشیدن لباس‌های کمتر و سبکتر روی آوردند که انقلابی‌ترین آن‌ها شلوار بود، که تا آن زمان اساسا جایی در فرهنگ پوشاک اجتماعی زنان نداشت.

در میان تمام زنان پیشرو آن زمان نام Annie Londonderry می‌درخشد، اولین زن دوچرخه‌سوار آمریکایی که دنیا را رکاب زد تا فرهنگ آن را به همگان معرفی کند. در سفر دور دنیا Annie دامن چین‌دارش را از پا کند و bloomers (نوعی شلوارک راحت) به پا کرد تا به دنیا نشان دهد دوره ویکتوریایی به پایان رسیده و زن دیگر فقط مادر، خواهر، یا همسر نیست:

زن می‌تواند شلوار به پا کند و خودش به محل کارش برود. او می‌تواند با رکاب زدن، خودش مسیر و مقصدش را تعیین کند.

وقتی به نیویورک برگشت چندین ماه از سفر انقلابی خود تحت عنوان The New Women در رسانه‌ها مقاله نوشت و به زنان بسیاری روحیه و حیات دوباره داد. ✅اهمیت دوچرخه به حدی است که سوزان آنتونی، از رهبران برجسته حقوق مدنی و حقوق زنان در آمریکا گفته «هیچ چیز به اندازه دوچرخه در رهاسازی زنان مفید نبوده است. دوچرخه به زنها آزادی و اعتماد به نفس می‌دهد». ✅اهمیت دوچرخه در جنبش حقوق زنان دو جنبه مهم دارد: ⚡️ آزادی حرکت دوچرخه فقط یک ابزار جابجایی ساده نبود بلکه وسیله قدرت داد به زنان بود تا به تنهایی از خانه خارج شوند، سر کار بروند و در فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی شرکت کنند. بستری بود برای تجسم بخشیدن به اراده زنان برای آزادی و استقلال. دوچرخه جغرافیای سیاسی حضور زنان را کاملا دگرگون کرد: از خانه به فضای عمومی. ⚡️ آزادی پوشش لباس‌های دوچرخه سواری ابعاد جدیدی از زنانگی را توسعه داد. زن دیگر فقط مادر یا همسر نبود که لباس فاخر ویکتوریایی تن کند.

او صاحب لباس خود شده بود و این موضوع مقدمه‌ای بود بر اینکه او صاحب تن خود نیز بشود.

با حضور روبه‌فزونیِ زنان شلوارپوش مردان (و سایر زنان) دیگر کمتر جسارتِ فضولی و تصمیم‌گیری برای زن را داشتند. همانطور که در ابتدا گفتم این جنبش عظیم با مخالفت‌های شدید مذهبی، اجتماعی، و فرهنگی مواجه بود. اما زنان ۱۲۰ سال پیش کوتاه نیامدند و با شهامت و فشار به رکاب زدن و پشت سر گذاشتن فرهنگ مردسالاری ادامه دادند. همین زنان بودند که در ادامه برابری حقوق سیاسی و اجتماعی خود را نیز محقق کردند. ✅ دوچرخه‌سواری زنان فقط تفریح نیست، بلکه تمرین آزادی و استقلال هویت و اعتماد به نفس است. #دوچرخه_سواری‌_زنان ✈️ @Zane_Ruz_Channel

❤️ اگر جامعه ناامن است، آنکه باید محدود شود، ناامن‌کننده است نه آنکه احساس ناامنی می‌کند. #امنیت_زنان #زنان_فضای_شهری ✈️@Zane_Ruz_Channel

❤️ چشم دوختن به ناممکن ⬅️نگاهی به زندگی اَملیا بوینتون از رهبران جنبش حقوق مدنی آمریکا ⬅️هفتم مارس ۱۹۶۵، قرار بر این بود که معترضان به نابرابری نژادی راه‌پیمایی خود در مسیر ۸۱ کیلومتری میان دو شهر سِلما تا مونتگومِری، پایتخت ایالت آلاباما را آغاز کنند و همین‌طور هم شد. اَمِلیا بوینتون رابینسون، فعال مدنی و از رهبران جنبش حقوق مدنی آمریکا که خودش یک زن سیاه‌ بود و نابرابری و تبعیض را از عمق جان تجربه کرده بود، پیشاپیشِ صدها شهروند دیگر راه‌پیمایی را آغاز کرد. آنها هنوز از سِلما خارج نشده بودند که نیروهای پلیس محلی راه‌شان را بستند، اسلحه بر دوش مقابل‌شان صف کشیدند و دیگر هیچ چیز طبق برنامه‌ پیش نرفت. جنبش حقوق مدنی آمریکا از نخستین روزهای شکل‌گیری در سال‌های پایانی قرن نوزدهم بر مطالبه و مبارزه‌ی خشونت‌پرهیز اصرار داشت، پس عجیب نبود که نخستین قدم در مقابل صف نیروهای پلیس در سِلما مذاکره باشد، اما پلیس محلی سِلما که حمایت پلیس ایالتی را هم داشت، خیلی سریع به خشونت متوسل شد. پلیس با شلیک گاز اشک‌آور و حمله‌ی فیزیکی به تظاهرکنندگان سعی کرد آنها را از ادامه‌ی مسیر بازدارد. در این میان اما گروهی بودند که حاضر به ترک خیابان نشدند و اَمِلیا یکی از آنها بود. یکی از پلیس‌ها چنان کتک‌اش زد که از هوش رفت. روز بعد تصویر پیکر ناهشیار، زخم‌خورده و رهاشده‌ی زنی که تنها سلاحش بدنش و ثبات قدم‌هایش بود در صفحه‌ی نخست بسیاری از روزنامه‌های آمریکا خوانندگان را میخکوب کرد و خشونت برآمده از تعصب نژادی را به‌شکل عریان، آشکار و کوبنده پیش روی آنها نهاد. انتشار این تصویر در روزنامه‌ها نقطه‌ی عطفی در تاریخ مبارزه‌ی سیاهان آمریکا برای دست‌یابی به حقوق مدنیِ برابر با سفیدپوستان بود.

اَمِلیا بوینتونِ ۵۴ ساله در آن یکشنبه‌ی خونین الهام‌بخشِ میلیون‌ها آمریکایی شد که در برابر امری که عادی و طبیعی انگاشته می‌شد، با صدای بلند می‌گفتند: نه.

در ابتدای تاسیس ایالات متحده حق رای تنها به مردانِ دارای مِلک و مقام محدود می‌شد. به این ترتیب، بیشتر مردان سیاه که صاحب زمین و املاک کافی نبودند، همانند همه‌ی زنان نمی‌توانستند رای بدهند. ✅زنان سیاه که از نخستین تلاش‌ها برای تحقق برابری نژادی در کنار مردان سیاه فعالیت می‌کردند، در نقطه‌ی تلاقی چندین شکل از ستم و سرکوب ایستاده بودند؛ هم به دلیل رنگ پوست‌شان از بخشی از حقوق انسانی‌شان محروم بودند، هم جنسیت‌شان سبب می‌شد نسبت به هم‌تایانِ مردِ خود محرومیت‌های بیشتری را تجربه کنند. به‌علاوه، ستم طبقاتی را هم تجربه می‌کردند. آنها نه فقط در کنش‌گری زنان سفیدپوست‌ جایی برای خود نمی‌دیدند، بلکه مطالبات‌شان به‌طور کامل در فعالیت‌های مدنی سیاهان هم نمی‌گنجید و دیده نمی‌شد.

اَمِلیا بوینتون در اوج این محدودیت‌ها به صدای بلندی برای تکرار مطالبات زنان سیاه بدل شد

خستگی‌ناپذیری اَملیا بوینتون و خانواده‌اش تغییری تاریخی در رویه‌های حقوقی مرتبط با تبعیض نژادی ایجاد کرد و به صدور یک حکم مهم در تاریخ قضایی آمریکا انجامید. در حکمی که به «بوینتون در برابر ویرجینیا» (Boynton v.Virginia) شهرت یافت، قضات دادگاه عالی آمریکا تفکیک نژادی در ایستگاه‌های حمل و نقل عمومی را خلاف قانون اساسی آمریکا و غیرقانونی خواندند. این یک پیروزی بزرگ برای آمریکایی‌های غیرسفید بود و چنین معنایی داشت: دولت فدرال اجازه نمی‌دهد هیچ‌یک از ایالت‌ها به تفکیک نژادی در ایستگاه‌های حمل و نقل عمومی ادامه دهند. #زنان_تاثیر_گذار ✅ادامه مطلب ✈️@Zane_Ruz_Channel

✉️#گزیده ✍ از فردیت خود دفاع کنید. ✅هسته‌ی آزادی در آن‌جا نهفته است.

آزادی وظیفه‌ است؛ آزادی بیش از آنکه حق باشد، وظیفه است...

📚A Man 👤Oriana Fallaci 📚یک‌ مرد 👤#اوریانا‌_فالاچی 📈منبع گزیده‌های فمینیستی: 📷 lnstagram.com/excerpt_from_feminism ❤️ @Zane_Ruz_Channel

‍ 🗓#روزنگار_تاریخ_زنان 🗓‍15 سپتامبر سالروز درگذشت اوریانا فالاچی؛ روزنامه‌نگار و نویسنده ایتالیایی بود ✅#معرفی_زنان_تاثیر_گذار ✅✅✅✅ ⬅️#اوریانا_فالاچی (به ایتالیایی: Oriana Fallaci) ‏(۲۹ ژوئن ۱۹۲۹–۱۵ سپتامبر ۲۰۰۶) روزنامه‌نگار، نویسنده و مصاحبه‌گر سیاسی برجسته ایتالیایی بود که در شهر فلورانس متولد شد و در سن ۷۷ سالگی در همان شهر درگذشت. وی در دوران جنگ جهانی دوم به عنوان یک چریک ضد فاشیسم فعالیت می‌کرد. اوریانا فالاچی در ۲۹ ژوئن سال ۱۹۲۹ در زمان زمامداری موسولینی در فلورانس به دنیا آمد. نه ساله بود که جنگ جهانی دوم شروع شد و پدر او که از موسولینی نفرت داشت، وارد جنبش مقاومت زیرزمینی گردید. اوریانا هم گرچه بعدها نوشت که دو طرف جنگ تفاوت چندانی نداشتند اما به پدر کمک می‌کرد و تا پایان جنگ تجربه‌های وحشتناکی را پشت سر گذاشت. هنوز بیست ساله نشده بود که نوشتن در روزنامه‌ها را آغاز نمود و به قول خودش قدرت واژه‌ها را کشف کرد. به خاطر قدرت بیان بالا، درک خاص سیاسی، جسارت فوق‌العاده به سرعت از نویسنده ستون کوچکی در یک روزنامه محلی، به خبرنگاری بین‌المللی که برای تعدادی از معتبرترین نشریات اروپا قلم می‌زد تبدیل شد.

هر جای دنیا که در آن زمان کانون خبری و رسانه‌ای جنگ قدرت بین زورمداران می‌بود او را به خود جذب می‌کرد.

فالاچی در پی سال‌ها فعالیت حرفه‌ای خود، موفق به دریافت جوایز معتبر بسیاری (از جمله مدال طلای تلاش فرهنگی برلوسکونی، جایزه آمبرگنو درو؛ معتبرترین جایزه شهر میلان، جایزه آنی تیلور مرکز مطالعات فرهنگ عامه نیویورک و…) شد. او همچنین یک بار کاندیدای دریافت جایزه نوبل ادبیات گشت. ▫️اوریانا فالاچی، در ۱۵ سپتامبر ۲۰۰۶، در سن هفتاد و هفت سالگی در کلینیک خصوصی سانتا کیارا در شهر فلورانس ایتالیا، بر اثر ابتلا به سرطان ریه درگذشت. ✅#زنان_تاثیر_گذار ❤️ @Zane_Ruz_Channel