Karışık Kaset 📻

Uzaklardan geldim yoluna düştüm Aç kapını bi zahmet ✨

Elime bir mürekkep, bir kuş tüyü ve bir parşömen verseler şu dağlara sığmayacak düşüncelerimi bir kelime bile olsun geçiremem o kağıda. Boş kağıdın izlenmesi gereken bir yerdir bazen bu dünya; giden sandalların artlarında bıraktığı suları almadığı gibi, bazı şeyleri kelimelere bile dökmeden öylece mazide bırakmak gerekir. Pişmanlıklar; yapsaydımlar ve yapmasaydımlarla doludur çünkü o geçmiş. Ne güzel bir duyguyu çağrıştırır ne de sükunetle tanıştırır bizi.

Fazla şeyi bilmem ben, kitapla doludur kafam ve her lahza yaprak samandan. Bazen bildiklerim gelir aklımın ucuna, farkındalık dokunur sinirlerime ve bilirim o an bilmediğim her şeyi, farkına varırım daim yoksunluğumun. Düşündükçe uzaklaşırım bildiklerimden ve öğrendikçe bırakırım düşünmeyi. Beşerin karanlığı vardıkça fikrime, uzaklaşırım düşün diyarından. Sevmem artık düşünmeyi, bilirim çünkü yaradır bildiğim, benliğime kattığım her şey parçadır yarattığım cehennemden belki de yaşadığım yangından. Ondandır kavgam bilmek ile, sevmem iliklerimdeki yangını zihnimde idrak etmeyi. Sevmeyi de bilmemek, masumluktur… bir çocuk kalbinin hissedebileceği en yoğun duygudur belki de, hayattan soyut ve bilmemiş bir bedenin yapabileceği en kusursuz şeydir sevmek. Ben tüm cahilliğimle yapamam bunu özenirim ondan çocuklara kin duyarım hatta nefret ederim tüm bu anlamsız mutluluklardan. Eksikliği mi görürüm kendimde, sevgiden yoksun mutlak bilgisizliğin getirdiği sonsuz sessizlik ve yalnızlık.

Siz iyisiniz, evet. Güzelsiniz bir de. Gücünüz yetiyor bir sevgiyi evirip çevirmeye. Sabahları erken kalkıyorsunuz. Az sigara içiyor, yalnız arkadaş buluşmalarlarında içiyorsunuz bir iki kadeh. Geç kalsanız da mutluluk sizi bekler. Çünkü siz buna değersiniz. Akşamlarınız keyifli yetişiyor sabaha. Umudunuz tonla, kaderiniz bir avuç kadar. Bir şeyler yapıp eve yorgun dönseniz de tertemiz uykularınız var sizin: ütülü gömlekleriniz, çiçekli etekler, takım elbiseleriniz, rüzgârlar, yağmurlarınız ve daha bir sürü şey. Ben işe yaramam. Geç kalırım her şeye: bazen kendime bile. Yangın taşırım gittiğim her yere. Yangın ile anılırım bu yüzden. Yeri değil sevinçlerimin ya da beyaz gömlek giymemin. Ben sizlere layık değilim. Uzun yolların, ansızın ölmeler, anıların, denizlerin en ucuzuyum ben. Çatlamış bir duvarı andırırım. Üzgünüm bu kadarı geliyor elimden. Belki sırf bu yüzden, ben her gün hepinizden teker teker özür diliyorum.

Tükenmiş insan hissizleşir, hissizleşen insan çoğu duyguya,düşünceye, alış gelmiş sohbetlere, vakit geçirmeleri ve bir çok şeye yabancılaşır; anlamadığından değil, anlamsız geldiğinden dolayı. Hayatı gelişigüzel hazlardan ibarettir o hazlar sadece o an vardır. Hayatında “ben buna sahibim” deyip kendini sürekli tatmin edebileceği şeyler ya hiç yoktur ya da fazlasıyla sınırlıdır. Bir yerden sonra hayatın dolu dolu anlamlılığı bir anda anlamsızlaşmaya dönüşür. Geriye monoton sıradanlaşmış bir hayat kalır.

Sor gücün sormaya yetiyorsa var mıymış Gönlümü bin parçaya böldüğünün bir sebebi. İsmet Özel

Sende ki bu mahşer telaşı niye Züleyha? Heybene doldurduğun, her gün rızkına meze ettiğin onlarca hayal kırıklığıyla mecbur olduğun sorumlulukların peşinde koşmaktan artık yorulmadın mı? yorulmadın mı yıllardır bir hüznü her gün kalbinde yeniden doğurmaktan? Koştuklarımızın hangi birine yetişebildik Züleyha ?