کوچه‌ی بی‌نام

در این زمانه ی بی های و هوی لال پرست خوشا به حال کلاغان قیل و قال پرست چگونه شرح دهم لحظه لحظه خود را برای این همه ناباور خیال پرست به شب نشینی خرچنگ های مردابی چگونه رقص کند ماهی زلال پرست رسیده ها چه غریب نچیده می افتند به پای هرزه علف های باغ کال پرست رسیده ام به کمالی که جزا نالحق نیست کمال دار برای من کمال پرست هنوز زنده ام و زنده بودنم خاری است به تنگ چشمی نامردم زوال پرست -محمد علی بهمنی

صدای رفتار آدما اونقدر بلند هست که دیگه نیازی به حرف زدن نیست.

نصیحتی برای تمام عمر: گوهر خود را مزن بر سنگ هر ناقابلی صبر کن پیدا شود گوهر شناس قابلی.

یه تخته چوب رها شده توی دریام،بی مقصد،بی جهت و به هر سمتی.

بزرگ‌تر که می‌شی متوجه می‌شی، پیدا کردن کسی که بشه بهش اعتماد کرد، مهم‌تر و سخت‌تر از پیدا کردن کسیه که بشه صرفاً دوستش داشت.

یاد گرفتم که نمیتونی کسی رو وادار به برقراری ارتباط و حل کردن مسائل کنی. شما نمیتونید به کسی التماس کنید که بفهمه شما ارزش جنگیدن دارید . *فرید* @OfficialPersianTwitter

نوشته بود: تو در هر صورت قراره درد بکشی. کدوم درد رو ترجیح میدی؟ میتونی درد سرکوب کردن خودت رو تحمل کنی تا محبوب و مقبول همه باشی یا این درد رو به جون میخری که گاهی خود واقعیت باشی و پذیرفته نشی. در هر دو صورت درد میکشی.

نه دوربینم خوبه،نه خیلی تلاش کردم تاحالا که عکاسی خوب یاد بگیرم. این عکسم دیروز که از مشهد برمیگشتم گرفتم، اون لحظات فکر میکردم که شاید ابر سیاه زندگی منم این روزا بره کنار و نور اینجوری کم کم خودنمایی کنه. الانم که شبه و هنوز هیچ نوری دیده نمیشه و باز من دارم راه میفتم برم مشهد دنبال ادامه‌ی کارم،به این فکر میکنم که چرا برای زندگی خودم تلاش نکردم اینوقت شبانه روز بلند شم درسی بخونم،کاری رو انجام بدم،اما بخاطر جبران اعتماد به بقیه اینکارو دارم میکنم! کی باید دست از بقیه رو بیشتر از خودم دوست داشتن بردارم؟ چقدر باید تاوان محبت بدم؟

به قول جناب قربانی:«ما حسرت یک خنده‌ی دنباله داریم.»

نمیدونم چطوری بگم؛ بعضی چیزا اصلا ارزش تجربه کردن نداره.