ကဗျာ ဗိမ္မာန်

မင်းအနားရှိခဲ့တဲ့အချိန်တွေကို သတိရတယ် အတိတ်က မင်းကိုလည်း သတိရတယ် အရာရာပါပဲ။ အခုတော့ ရေနွေးကြမ်းကို လက်ဖက်ခြောက်တစ်ပိဿာလောက် ထည့်ထားမိသလို ခါးတူးလန်နေတာ အဲ့လိုဖြစ်နေတာတောင် ဆက်သောက်နေမိတာကတော့ ငါ့အမှားပေါ့။ -နော်ယာ

လမ်းမှာတွေ့ရင်တောင် သူစိမ်းတစ်ယောက်လို နေပေးရတဲ့အထိ ငါတို့ချစ်ခဲ့ကြတယ်..။ - မယ်ညို

မင်းမျက်နှာကိုတွေ့တာနဲ့ ပြစ်မှားချင်စိတ်ကော လေးစားချင်စိတ်ကော တပြိုင်နက် ဖြစ်ပေါ်မိတယ်။ အဲဒီလို မိန်းမ ကမ္ဘာပေါ်မှာ မင်းတစ်ယောက်ပဲ ရှိပါတယ်။ ။ -လှသန်း

"ပညာတွေလည်း သိပ်မတတ်ချင်ပါဘူးဗျာ။ လွမ်းစရာ သိပ်များတဲ့ လောကကြီးမှာ ပညာနဲ့လွမ်းရတာ အနာဆုံးပဲ" "ဘာကိုဆိုလိုတာတုန်းဗျ" "ဪ....မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်တာကိုမြင်ရင် ဖြစ်သင့်တာက တစ်မျိုးဆိုတဲ့ ‌အတွေးနဲ့ နှမြောနာကျင်ရတာ ပညာတတ်တွေရဲ့ ဝဋ်ဒုက္ခပဲလေ" -တာရာမင်းဝေ

တော်ပါ...ဒီသံသရာလွန်ရင်တော့.. ဒီလိုလူတွေနဲ့ ထပ်မတွေ့ပါရစေနဲ့တော့...။ -လရောင်မေ

"မောင်ဖတ်ဖို့" မောင့်ကိုလွမ်းလို့ မောင်ဖွာတဲ့ဆေးလိပ်လေး တစ်ခါခဲလိုက်ရင် မောင့်နှုတ်ခမ်းအရသာရနေပြီပဲ နုရီ အလွမ်းပြေပါတယ်။ မောင့်ကိုလွမ်းလို့ မောင့်အင်္ကျီလေး ယူဝတ်လိုက်ရင် မောင့်ကိုယ်သင်းအနံ့လေးမွှေးနေပြီပဲ နုရီ အလွမ်းပြေပါတယ်။ မောင့်ကိုလွမ်းလို့ မောင့်ခေါင်းအုံးလေး ဝင်မှေးစက်ရင် မောင်နဲ့အမှတ်တရတွေဟာ မနေ့တစ်နေ့ကလိုပဲမို့ နုရီ ကျေနပ်ပါတယ်။ မောင့်ကိုလွမ်းလို့ မောင့်အကြောင်းတစေ့တစောင်း တွေးတွေးလိုက်မိရင် တစ်ချိန်က နုရီ ခုံလှုံဖူးတဲ့ မောင့်ရင်ခွင်ငယ်လေး တစ်ခြားတစ်ယောက်အစားထိုးမှေးစက်နေမလားဆိုတဲ့အတွေးတွေကလည်း ထပ်ခါထပ်ခါနုရီကို နှိပ်စက်ပြန်တယ်။ -နုရီ

"ကလေးမရယ် အကို"ကလေ ဒါကဒီလိုရှိပါတယ်ဆိုတဲ့ မကုန်နိုင်တဲ့ အကို့"ရဲ့နှုတ်က အပြောချိုချိုဆင်ခြေပေါင်း သောင်းခြောက်ထောင်ကြားမှာ ကိုးပြစ်ရှိလည်းကြေအေးရ ဆယ်ပြစ်ရှိလည်းကြေအေးရနဲ့။ -kate

အမှတ်တမဲ့ တွေ့ဆုံမှုလေးကနေ အမှတ်တရ အချစ်တွေဖြစ်ခဲ့တယ် တစ်နေ့ကျရင် အမှတ်တရတွေနဲ့ ဒီလို ဝေးရလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူထင်ခဲ့ပါ့မလဲ။ -ဖြူ

ချစ်ခြင်းကိုသာ ဖယ်ကြည့်လိုက်ရင် အရာအားလုံးဟာ ဒဏ်ရာတွေချည်းပါပဲ ဘာကြောင့် မငိုသလဲ မေးရင် "သိပ်နာကျင်လွန်းလို့" လို့ ဖြေရပါလိမ့်မယ်။ -အောင်ချိမ့်

ညဉ့်နက်သန်းခေါင်းကြီး  ငိုနေတဲ့ ကျွန်မကို အမေ့က ပြောတယ် ကလေးလဲ မဟုတ်တော့ဘူး ရင့်ကျက်စမ်းပါသမီးရယ်တဲ့ -မေ