انسانِ نامحبوب༆

‏من همیشه به اوناییکه حساس نیستن حسادت میکنم، هیچیو جدی نمیگیرن، وحشت نمیکنن، میدونن چطور نادیده بگیرن، وقتشون رو با فکر کردن بیش از حد تلف نمیکنن، دلبستگی ندارن، من به این آدمها حسودیم میشه، آخه من به همه چی زیاد اهمیت میدم خیلی زیاد...

جُمعه ١٤٠٣/٠٦/٣٠

شاید ما ترسیدیم چون یاد گرفتیم دنیا اهمیتی نمیده که تو آدم خوبه داستانی. شاید عجله می‌کنیم چون می‌دونیم اگر عجله نکنیم آینده احتمالا چیزی که رویاش رو داشتیم نمیشه. ما استراحت نمی‌کنیم چون تا همین الانش هم از تمام اون رویاها نصفه و نیمه زده شده. هر روز مدل ماشین رویاها، تکنولوژی، مکان زندگی، خونه و دوست و رفیق و اشنا اومده پایین تر. شاید ما ترسیدیم چون بیش از حد فهمیدیم.

اکثر مواقع وقتی میبینم اونی دوسش دارم حالش خوب نیست بهش بگم : بیا باهم غصه میخوریم، اصلا بیا تو بغلم وقتی من هستم چرا ناراحتی!؟ ولی خب از آخرین باری که با هم حرف زدیم انقد گذشته که نمیدونم کِی بود !

تو آمدی تمام مرا ریختی به‌هم این پازلی که ریخته روی زمین منم این تکه‌های چشم که زل می‌زند به تو این تکه‌های لب که نشستند روی هم وقتی که تکه‌تکه شدم پیش پای تو آسوده روی پیکر من می‌زدی قدم یک تکه سرخ بود و نگاه تو را گرفت انگار می‌تپید برای تو دم‌به‌دم در مشت خود فشردی و دیدی مچاله شد حس می‌کنم که قلب ندارم که مرده‌ام تو آمدی تمام مرا ریختی به‌هم حالا مرا بساز خدا باش دست‌کم..

بله دوستان ناامیدی اعتیاد آوره!

خودتون بهم پیام بدید من توهم نکنه مزاحمش شده باشم دارم🤦‍♀