-آوه!

هرکس به تماشایی رفته به صحرایی هرکس به تماشایی رفته به صحرایی آوه . غَزیسو

محتسب‌ مستی به ره دید و گریبانش گرفت مست گفت: «ای دوست، این پیراهن است افسار نیست» گفت: «مستی، زان سبب افتان و خیزان می‌روی» گفت: «جُرمِ راه رفتن نیست، ره، هموار نیست» گفت: «می باید تو را تا خانه قاضی بَرَم» گفت: «رو، صبح آی، قاضی نیمه شب بیدار نیست» گفت: «نزدیک است والی را سرای، آنجا شویم» گفت: «والی از کجا در خانه خمّار نیست؟» گفت: «تا داروغه را گوییم، در مسجد بخواب» گفت: «مسجد خوابگاه مردم بدکار نیست» گفت: «دیناری بده پنهان و خود را وارهان‌» گفت: «کارِ شرع، کارِ دِرهَم و دینار نیست» گفت: «از بهر غَرامت، جامه‌ات بیرون کُنم» گفت: «پوسیده است، جز نقشی ز پود‌‌ و تار نیست» گفت: «آگه نیستی کز سر درافتادت‌ کلاه» گفت: «در سر عقل باید، بی کلاهی غار نیست!» گفت: «مِی، بسیار خوردی، زان چنین بی‌خود شدی» گفت: «ای بیهوده‌گو‌‌، حرفِ کم و بسیار نیست!» گفت: «باید حد زند هشیارْ مردم، مست را» گفت: «هشیاری بیار، اینجا کسی هشیار نیست!» -مست و هشیار، پروین اعتصامی

«بار دگر خواهم، شامگاه را همچو شب های پسین صبح نکرده، دم را سپاس گوییم، زیرا که من تو را در آغوش دارم و تو منی را، منی که مستانه تو را پرستم»

~ به وقت صبح قیامت، که سر ز خاک بر آمد! .

روح قهقهه می‌زند، جسم؛ خسته و بی طاقت می‌نالد: از آینده هراسانم، به من بگو چه کنم! روح لبخند زده و زمزمه می‌کند: تا جان داری بخند.

اگر شربت عسل آبلیمو گربه بود:»

«قدرت به بزرگی جمعیت نیست، به حقیقت کلام است.»