Miss Matilda

دو هفته پيش كه سومين جلسه ى شيمى درمانى مامان بزرگ رو همراهش رفتم، حالش خيلى بهتر از امروز بود. هنوز موهاش اون قدرى نريخته بود كه معلوم بشه "سرطان" داره. نشستم يه گوشه ى خونه اى كه به قول مامان بزرگ، براى فرار از تهرانِ پر دردسر ساختيم، و غمگين تر از هميشه ام. مامان بزرگ مى گه " ديگه شيرزن نيستم، قديم ها خيلى قوى تر بودم، انگار دست هام توانايى ندارن." اشك هاشو پاك مى كنم و سرم رو روى شونه اش مى ذارم. كاش توى همين روزهاى رنگى بمونيم، كاش مامان بزرگ تنهامون نذاره. بار اين غم روى دوشم سنگينى مى كنه.

نمى تونى با چيزى كه هستى بجنگى.

کاش دنیا انقدر کوچیک بود که مجبور میشدیم مچاله شیم تو بغل هم.

"چيزى كه راجع به شكست آدم رو ديوانه مى كنه قرابتش به موفقيته." •ريگ روان، استيو تولتز

«راستی یک زن چطور می‌میرد ؟ مرگش چگونه است؟! یا لبخند به لب ندارد یا آرایش نمی‌کند یا دست کسی را نمی‌فشارد یا منتظر آغوشی نیست یا حرف عشق که می‌شود پوزخند می‌زند آری زن‌ها اینگونه می‌میرند.»

شاید یه روز چمدون بستم و از همه جا رفتم.