فیلسوف مرده

We'll wake up From this fear Like flowers in concrete One day I feel the sunrise with you See the world light up in your eyes Longing never dies @TheDeadPhilosopher ‌

#روزمره‌نگاری با تأخیر. ‌

۲۸ شهریور ۱۴۰۱، شش روز پس از قتل #مهسا_امینی، تهران، بلوار کشاورز @mamlekate

نکته‌ی مهم، اگه الآن برید خانه‌ی هنرمندان، نه تنها نمایشگاه‌های خوبی داره بلکه پارکش پر از بچه‌گربه‌ست. من اونجا دنبال ننه‌باباشون می‌گشتم ولی همه کوچولو بودن و چی بهتر از اینکه بچه‌گربه‌ها محاصره‌ت کنن؟ ‌

دیروز رفتم اینجا. خانه‌ی هنرمندان چرخ زدم. کیک سه‌شیر امتحان کردم که‌ مزه‌ی بهشت می‌داد. استیکر مایکل اسکات گرفتم چون مهم بود رو لپ‌تاپم بزنم Mo' money, mo' problems. چون دومین قهوه رو هم نوشیدم تا پاسی از شب، یا صبح، کتاب خوندم. در حالی که از تصور آینده می‌ترسیدم، به زنان افغانستان فکر می‌کردم که اکثرشون باور نمی‌کردن روزی طالبان برگرده. یاد حرف گزارشگری افتادم که می‌گفت گشت کمتر شده این روزها، نه چون رییس‌جمهور مهربونی و بزرگواری داریم بلکه چون سالگرد مهساست؛ به این فکر کردم که این همه آدم کشتن که تهش چند روز در سال گشت کمتر بشه؟ تهش نمی‌تونه این باشه. همینطور که ته آرزوها و امیدهای زن افغان نمی‌تونه بازگشت طالبان باشه. اگه تهش همین باشه حقیقتاً دنیا دیگه ارزشش رو نداره. اگه ته داستان‌هامون این باشه، دیگه نمی‌خوام ادامه بدم. ‌

یارو می‌گفت اگه مجبور بشی تیکه‌کلامت رو چاپ کنی رو تیشرت و بپوشی، چه جمله یا کلمه‌ایه؟ یه ذره فکر کردم دیدم اگه همه‌مون مجبور بشیم اینکار رو بکنیم کل ایران رو تیشرت‌هاشون می‌نویسن «لعنت به آخوند» ‌

اگه بپرسن درونت چه شکلیه: ‌

رشته‌ی قبلیم چون داشت طول می‌کشید یکی از دوست‌هام برگشت بهم گفت چه حسی داری با دهه‌هشتادی‌ها ممکنه هم‌کلاسی بشی؟ جوابم رو یادم نمی‌آد ولی خوشحال نبودم. الآن دهه‌هشتادی‌ها برام عین تیکه‌های بهشتن، باجنبه‌ن، تفاوت‌های آدم‌ها رو می‌پذیرن، روشن‌فکرن، پذیرا هستن و کاری نمی‌کنن که به پرت کردن خودت از پنجره فکر کنی. ‌

اگه چند سال پیش بهم می‌گفتید بعدها دغدغه‌ت زیست در محیط آکادمیک خواهد بود، انقدر می‌خندیدم که می‌مردم و دیگه به آینده نمی‌رسیدم. ‌