Shalom uit Israël

De Mossad heeft na gisteren eindelijk tijd voor mij gehad. Waarschijnlijk was onze website gelinkt met de biepers. Lang verhaal kort... onze betaallink doet het weer. Vandaag kan je weer je aankopen doen. Leuk cadeau voor de aankomende feestdagen. Steun Israël en versier jezelf met onze kettingen. Met een gedeelte van de opbrengst steunen wij de wederopbouw van kibbuts Nachal Oz.

Voor mensen als Sinwar was dit het ultieme bewijs van de zwakte van de Joden. Geen leider van een islamitisch land zou bereid geweest zijn duizend moordenaars te ruilen voor één willekeurige soldaat. De Joden waren gek genoeg om te denken dat het leven van Shalit belangrijker was dan de gevangenhouding van de moordenaars van 569 Joden. Nooit opgeven Familieleden van gegijzelden eisen van de Israëlische regering dat elke deal aanvaardbaar is voor hun vrijlating, zelfs de gehele terugtrekking uit Gaza en het opgeven van de grensstrook met de tunnels die Hamas gebruikte voor de smokkel van onderdelen voor wapens en raketten en de bouwmaterialen voor de ondergrondse oorlogsstad. Maar Sinwar zal de gegijzelden nooit opgeven. De tijd staat aan zijn kant. Het maakt niet uit of de gegijzelden leven of al vermoord zijn. Elke gegijzelde in een onbekende tunnel betekent een marteling voor de Joodse staat, die de verplichting om elke Jood te redden niet kan nakomen. Geen islamitische heerser zou ooit aan dergelijke chantage toegeven. Gaza zou door dergelijke heersers worden vernietigd, honderdduizenden slachtoffers zouden achteloos worden afgeschreven, inclusief de gegijzelden. In hun perspectief is de continuïteit van hun regiems de dood van desnoods duizenden gegijzelden waard. Hoe bescherm je je tegen een duivel in de gestalte van een terroristenleider? Geschreven door Leon de Winter

In 2011 werd na vijf jaar onderhandelingen een door Hamas gevangengenomen Israëlische soldaat geruild tegen meer dan duizend Palestijnse gevangenen, onder wie de ergste terroristen. Een van hen was de huidige leider van Hamas, Yahya Sinwar. Tijdens zijn gevangenschap vond Sinwar het ultieme wapen waarmee hij de Joden kon verslaan en de wereld kon manipuleren: de dood van zijn eigen Gazanen. Sinwar daagt de Joden uit zijn mensen te doden, en de Joden kunnen dat niet ontlopen in hun strijd tegen Hamas, dat zich verschuilt onder de voeten van twee miljoen Gazanen. Als er burgerdoden vallen, verwijt de wereld dat niet Sinwar en zijn moordenaarskliek, maar Israël. En de Joden trekken zich dat verwijt aan. Ze bedenken technologieën en strijdmethoden om het gevaar te reduceren van de dood van de Gazaanse burgers met wie de terroristen zichzelf beschermen, maar in de chaos van oorlogsgeweld vallen desondanks talloze burgerdoden. Omgekeerd wordt Sinwar niet gekweld door de gedachte dat hij Israëlische burgers moet ontzien. Zijn mannen doden ritueel en met wellust en weten zich gesanctioneerd door hun volk, cultuur, tradities. Zij leggen hun rituelen vast met smartphones. De Joden zijn niet alleen hun vijanden maar ook de vijanden van hun profeet, en deze heeft persoonlijk leidinggegeven aan de moord op Joodse stammen, zo zeggen islamitische verhalen. Er bestaat dan ook geen brede maatschappelijke discussie in de Palestijnse gebieden over de vraag of een beschaafde samenleving moorden, verkrachtingen, verminkingen, onthoofdingen kan toestaan. Het wemelt online van religieuze leiders die uiteenzetten onder welke religieus-juridische omstandigheden verkrachtingen zijn toegestaan. Post Traumatic Stress Syndrome komt niet voor onder islamitische terroristen. Hersentumor Toen Yahya Sinwar in een Israëlische gevangenis leefde, werd bij hem een hersentumor vastgesteld. Als gevangene had hij rechten, en hij werd geopereerd. En het besef brak bij hem door dat als een gevangene dergelijke rechten had, zelfs het recht op een kostbare operatie die mogelijk was dankzij de overheidsbelastingen die de Joden betaalden, dankzij hun wetenschappelijke kennis, dankzij hun verplichting elk leven te eren en te beschermen, zelfs het leven van een Joden-hatende moordenaar zoals hij, dan waren de Joden verloren. De Joodse operatie die zijn leven redde, was ook de allerdiepste vernedering die hij kon ondergaan. Maar het belangrijkste was: hij had de zwakte gevonden van de Joden. Zij veronderstelden dat het redden van een individueel leven als het redden van de hele mensheid was, en Sinwar wist dat zo’n idee in het Midden-Oosten een grap was. Bespottelijke regels De Joden konden zich niet voorstellen dat hij zijn chirurgen in alle opzichten verachtte: persoonlijk, cultureel, religieus. En als ze zich dat wel konden voorstellen, waren de Joden toch niet bij machte hem te laten creperen. Zij hadden bespottelijke regels, ontstaan in de loop van duizenden jaren van vervolging, vlucht, vallen en opnieuw beginnen, die hen de plicht oplegden ook de mensen te genezen door wie zij werden veracht. Die ene soldaat die in 2011 werd geruild tegen 1027 Palestijnse gevangenen, was in 2006 bij een aanval vanuit het ’vrije Gaza’ gekidnapt. In 2005 had Israël zich volledig uit Gaza teruggetrokken. Er waren geen Joden meer. Dat weerhield op 25 juni 2006 een groep Gazaanse terroristen er niet van om op te duiken uit een driehonderd meter lange tunnel, die zij bij de grensovergang Kerem Shalom hadden gegraven. Hun verrassingsaanval leidde tot de dood van enkele Israëlische soldaten en de gevangenneming van korporaal Gilad Shalit. Geen beroemde man. Geen opmerkelijke wetenschapper. Zomaar een jonge Jood. De prijs voor zijn vrijlating was 1027 Palestijnse gevangenen – deze waren bij elkaar verantwoordelijk voor de dood van 569 Israëliërs.

Zes dierbare zielen zaten zo weken opgesloten in een piepkleine ruimte in de tunnels van gaza.