آنها نوشتن، ما خواندیم

کاش هیجانات زندگی بی‌هزینه بودند.

اونی که خوش‌برخورده و درست رفتار میکنه، ژنتیکی اینجوری نبوده، بلکه وقت گذاشته و یاد گرفته و روی خودش کار کرده.

بابا همیشه راست میگفت، من واسه فهمیدنش بچه بودم.

در آغوشم بگیر؛ بدون آنکه بخواهی اندوهم را برایت توضیح دهم.

من میگم رفتم که بخوابم، شما هم بگین رفت و خوابید.

برای یه کرکس مجازی، اصلا فرقی نداره اون متن واقعا به نظر شما زیبایی ادبی داره یا یه طعنه‌ست به پارتنری که یه امروز رو باهاش شکرآبی. برای یه شغال مجازی، اصلا مهم نیست که شما اون پست و استوری دلشکستگی‌ت رو برای رفیقت گذاشتی یا برای پارتنرت یا اصلا صرفا گذاشتی چون آهنگش برات گوش‌نوازه. یه لاشخور مجازی رو نمی‌شه توجیه کرد که آقا من و همسرم خوبیم. این آهنگه و این متنه و این عکسه صرفا به نظرم قشنگه یا اصلا مربوط به دنیای درونی منه نه زندگی مشترکم. کرکس و شغال و لاشخور بو می‌کشن. میان. شاید بیان ببینن زنده‌ای و سالمی و ناامید راهشون رو کج کنن و برن. اما میان. همیشه میان. و من متنفرم از اینکه برای این جماعت استخون بندازم حتی اگه اون آهنگ و اون متن و اون تکست خیلی قشنگ باشه.

زن بودن خودش یه کار تمام وقته و بیست‌وپنج سال طول می‌کشه توش راه بیافتی و بتونی هورمون‌هات رو کنترل کنی؛ ‏نصف ماه در تلاشی در PMS و پریود مرتکب قتل و خودکشی نشی و نصف دیگه‌ش تلاش می‌کنی با اولین چیزی که از جلوت رد می‌شه و می‌تونه تولید مثل کنه ازدواج نکنی چون رحم می‌گه اگه من تخمک می‌ذارم، تو باید بچه‌دار شی عزیزم پس بپر روی اسپرم‌ها. بعد این وسط باید بری سر کار پول دربیاری قسط بدی و با مردهایی که تصور می‌کنن داری از زن بودن و نوسان هورمون‌هات سوء‌استفاده می‌کنی تا بتونی عصبی بودنت رو توجیه کنی سروکله بزنی و بهشون ثابت کنی بالا پایین شدن هورمون‌ها و زیاد بودن زورشون افسانه‌ای نیست که زن‌ها تراشیدن برای نپذیرفتن مسئولیت رفتارهاشون. واقعن آه.

گاهی یکی می‌گه من نمی‌خوام تو به خاطر من زندگی‌ات رو زیر و رو کنی، و تو همه‌ی عمر دنبال کسی می‌گشتی که دلت بخواد بتونی زندگی‌ات رو به خاطرش زیر و رو کنی.

"کافیست که تو، بپرسی احوالم را تا خوب کند سوالِ تو، حالم را"