فِرنوِه.

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ آنگاه که در آخرین روز های پاییز قدم در کوچه های  بی روح شهر میگذاری. دلتنگی هایم را به آغوش باد میسپارم تا با اخرین وزش های خود آنها را در گوشت زمزمه کند. از تو برای درختان  باران زده میگویم. در گوش برگ های خشک پاییزی خاطراتمان را زمزمه میکنم. آنگاه که بر فراز درختان بی روح شهر به رقص درمیایند. شاید هم باید انهارا به موهای زیبایت گره میزدم. تا آنگاه که کوچه های شهر خالیست. انگاه که اسمان ابریست و باران میبارد. انگاه که باد صورت زیبایت را نوازش میکند. و آنگاه که با دستان ظریفت موهای بافت شده خود را کنار میزنی. برای اخرین بار خاطراتمان را دلتنگی هایم را.. نام«من» را در گوشت زمزمه کند.

تابستان که می شود دلم شور می زند نکند طعم گیلاس های بازار مرا از یاد تو ببرد -عباس معروفی

امروز اشک های تو را با استین پیرهنم پاک کردم و فهمیدم که غمت بوی پوست پرتقال سوخته می دهد -من

نوشت جان زیبای من آزردگی ام را می بینی? در غربت خانه ی متروک پدری تو هم پژمردگی گل های دامنت را حس میکنی? -من

نکند اخرین شکوفه هم فرو ریزد و تو هنوز نیامده باشی -من

نکند اخرین شکوفه ی غم فرو ریزد و تو هنوز نیامده باشی -من

پیش ما دُشنامِ جانان از شِکَر شیرین تر است -صائب

من به سیبی خشنودم و به بوییدن یک بوته‌ی بابونه‌. -سهراب سپهری

بعد از من هرکه تو را ببوسد روی لبت نهال کوچک انگوری خواهد یافت که من کاشته‌ام… -نزار قبانی