کاریز

در میان ایرانیان، معدودی از سر خشم نسبت به حکومت از جاده انصاف خارج شده اند. افراد زیادی را می شناسم که حکومت را قبول ندارند اما شرافت خود را به آن گره نمی زنند و با جنایات رژیم صهیونیستی همنوایی نمی کنند.به گمانم اکثریت ایرانیان شریف اینگونه اند اما عشاق اسراییل دموکراتیک!! نظرشان درباره این اقدام ارتش جانی اسرائیل در کرانه باختری(نه غره) چیست؟ طبق اسناد بین الملی حقوق بشر دوستانه اگر در میدان جنگ، نیروی مسلح، تسلیم و یا دستگیر شد حق هیچگونه تعرضی به او ندارند چه رسد که چنین فردی باشد. انسان نباید نسبت به دشمن خود هم چنین سبعیتی داشته باشد. معمولا برای ماله کشی سبعیت اسراییل فورا عده ای می گویند چرا درباره خشونت ها در ایران نمی گویید؟ صفحات من صدها مطلب در اعتراض به خشونت ها علیه شهروندان و هموطنانم در این سالها دارد.‌ ما مثل آنها که وجدان و انسانیت در وجودشان رنگ باخته نیستیم که وقتی به ایران می رسند ضدخشونت می شوند ولی دروغگویی شان را در دفاع از جنایت صهیونیست ها نشان می دهند. انسانیت، مرز نمی شناسد و در هرجای عالم، کرامت و امنیت و حیات انسان زیر پا گذاشته شد باید فریاد کشید. https://t.me/emadbaghi

دو سال پس از مهسا دو سال پیش در چنین روزهایی با بلایی که در تهران سر مهسا آمد، آتشی که زیر پوست جامعه روشن بود، شعله کشید و نوجوانان و جوانان را به خیابان کشاند. پیمایش‌ها نشان می‌دادند که از سال‌ها پیش روندی شروع شده است که از آن می‌توان با نام گسست ارزشی نام برد. پیش‌تر به خاطر وقوع اعتراضات دی‌ماه ۹۶ و آبان ۹۸ تصور می‌شد، نارضایتی‌های متراکم فقط جنبه‌ی اقتصادی و معیشتی خواهد داشت. اما فاصله‌ی ارزشی بین حکومت و بخشی از مردم با سخت‌گیری‌ها و نمایش‌های قدرت‌ در تلویزیون و بدنه‌ی جامعه تقویت می‌شد. شیوه‌ی برخورد با دو ماجرا (سپیده رشنو و رییس قطار مشهد- بزد) و تحقیر آنان نمونه‌هایی از این دست بودند. جوانانی که با دولتی برخوردار از حداقل آرای مردمی قدرت را قبضه کرده بودند، متوجه جایگاه و میزان مشروعیت خود نبودند و در پیشبرد اهداف و رویاهای خود مانند دولتی با حداکثر رای و مشروعیت رفتار می‌کردند که رفتار تحقیرآمیز نه تنها با مخالفان که با غیر همفکران گوهر آن بود. اعتراضات پاییز ۱۴۰۱ نه تنها باعث نشد که آنان ریشه‌ی این اعتراضات را دریابند و خیر و صلاح جامعه و حتی خود را دنبال کنند که آن را بهانه‌ای کردند برای تحقیر بیش‌تر و حذف بیش‌تر. از آن سوی دیگر گسترش دامنه‌ی اعتراضات و نارضایتی مردم از نوجوانان و جوانان طبقه متوسط تهران به مردم ناراضی سن‌‌سال‌دارتر از طبقات مختلف در سراسر کشور و فعال شدن نیروهای خارج از کشور و رسانه‌های فارسی‌زبان باعث شد که آنان نیز در برابر آزمونی قرار بگیرند که در آن نمره قبولی نگرفتند. جنبش مهسا - به قیمت خون‌های نوجوانان و جوانان این سرزمین- جنبشی برملا کننده بود که سیاست‌ورزی تا کنون موجود را به چالش کشید و در خانواده‌ی ایرانی باعث تحولی عمیق شد و تاثیرش را در بهبود حقوق زنان در خانواده و جامعه گذاشته است و خواهد گذاشت.

در پاسخ به محمدرضا عارف و چیزی بیش‌تر محمدرضا عارف در مراسم معارفه وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، پرسیده است: جهت‌گیری اصلی سند چشم انداز، جایگاه اول در منطقه در همه شاخص‌ها بوده است؛ ما چقدر توانسته‌ایم در این مسیر حرکت کنیم؟ سیدعباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی اشاره‌ای گذرا به این پرسش داشت، اما شاید برای هیات دولت و هیات حاکمه و دیگران جالب باشد که از قضا تنها بخشی که به اهداف سند چشم‌انداز رسیده یا دست‌کم نزدیک شده است، حوزه‌ی فرهنگ و هنر است. شما هیچ شهری را در منطقه‌ی غرب آسیا جز تهران پیدا نمی‌کنید که هر شب این تعداد اجرای نمایش داشته باشد و مردم استقبال کنند. هیچ کشوری در آسیای غربی در زمینه‌ی تولید و انتشار کتاب به گرد پای ایران نمی‌رسد. تعداد فیلم‌های سینمایی و مستند هیچ کشور غرب آسیا به تعداد سینمای ایران نیست. در هنرهای تجسمی و عکاسی هم وضعمان از بقیه بهتر است و مرور آثار جشنواره‌ها و حراجی‌های معتبر گویاست. کشورهای منطقه بویژه کشورهای حوزه‌ی خلیج فارس چند سالی است برای تولید کتاب و آثار فرهنگی و هنری با کمک گرفتن از مشاوران اروپایی و آمریکایی انواع و اقسام رویدادهای فرهنگی و هنری و نمایشگاه برگزار می‌کنند و موسسه و شرکت تاسیس می‌کنند، اما هنوز نتوانسته‌اند به گرد پای ما برسند، اما در برگزاری رویدادهای فرهنگی و هنری موفق‌تر از ما بوده‌اند و سال به سال از کیفیت نمایشگاه‌ها و جشنواره‌ و دیگر رویدادهای ما کاسته شده و به کیفیت نمایشگاه‌ها و جشنواره‌ها و دیگر رویدادهای آن‌ها افزوده شده و فعالیت‌هایشان توسعه یافته است. اما مشکل کجاست که آن پیشی گرفتن و این درجا زدن و عقب ماندن به چشم نمی‌آید و آدم با شنیدنش شگفت‌زده می‌شود؟ تولید و آفرینش آثار فرهنگی و هنری در ایران مردمی است. تولید این آثار کار نویسندگان و هنرمندان و کارگردانان و ناشران و تهیه‌کنندگان و …. است. نقش دولت نظارت و حمایت است. نظارت یعنی دست‌انداز و مانع‌گذاشتن و حمایت - حداقل در این سه سال - یعنی ترجیح دادن آثاری بر آثار دیگر. در سه سال اخیر نقش دولت ایجاد سد و بند و مانع بود و تا حدودی موفق شد جلوی کار بسیاری از هنرمندان را بگیرد و چه بسا اگر این دولت مستعجل نبود، دیگران از ما جلو می‌افتادند. و اما مجری و سیاست‌گذار رویدادها و جشنواره‌ها و نمایشگاه‌ها دولت است. کیفیت نازل رویدادها و غیبت هنرمندان بزرگ پیامد شکاف بین دولت و ملت است. امیدواریم دولت جدید بند از دست و پای فرهنگ و هنر ایران باز کند و بگذارد رونق از دست رفته به سالن‌ها و تماشاخاته‌ها و گالری‌ها و نمایشگاه‌ها برگردد و وقت خود را بگذارند برای رسیدن به اهداف سند چشم‌انداز در حوزه‌های اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و آموزش و پرورش و آموزش عالی و بهداشت و درمان.

⭕️انتصاب‌ها و اخبار امیدبخش در آموزش عالی 🔹این روزها اخبار امیدبخشی راجع به آموزش عالی شنیده می‌شود که از جمله آن می‌توان به این موارد اشاره کرد: 🔻انتصاب افرادی نظیر دکتر رئیس‌کرمی به‌عنوان رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران و دکتر شهیکی، یک بلوچ اهل سنت، به‌عنوان معاون فناوری وزیر علوم 🔻بازگشت اساتیدی نظیر دکتر امیر مازیار و دکتر شریفی زارچی به دانشگاه و تغییر سریع رئیس مرکز جذب اعضای هیأت علمی برای حل مسائل اساتید 🔻فراخوان و تلاش جهت بازگشت دانشجویان اخراجی و اخبار مثبتی که در این خصوص به‌گوش می‌رسد 🔹بازگشت آرامش و امید به دانشگاه، شرط لازم برای پیشرفت علمی است. اخبار خوب دیگری از این دو وزارتخانه و انتصاب‌های احتمالی آن نیز به گوش می‌رسد که همه نوید تغییر مثبت در محیط دانشگاه را می‌دهد و بیانگر عملکرد مثبت دو وزیر اصلاح‌طلب این دو وزارتخانه است. تغییر رویکرد مدیریتی در آموزش عالی و تلاش برای حل مسائل آن یکی از مسائلی است که خیلی زود اثرش را در فضای عمومی جامعه نیز نشان خواهد داد. 🔹امید است با این انتصاب‌ها و رویکرد نو، لغو آیین‌نامه انضباطی دانشجویان که در آبان ۱۴۰۱ مصوب شد و به سبب آن بسیاری از دانشجویان تحت فشار قرار گرفتند نیز، در دستور کار قرار گیرد. @MohammadRahbari

یک استاد دانشگاه در رشته تاریخ در کشور هند، به دانشجویانش نشان می‌دهد که چگونه وقایع تاریخی، به مرور زمان تغییر می‌کنند و دچار انحرافات و خرافات می‌شوند.

فرهاد مهراد و گربه‌های سیاه کوچینی ‏از صفحه مهرداد حجتی #نوای_واپسین_شب @sahandiranmehr

▫️ یادداشت اول 🔻کنشگری راه‌حل محور ▫️ نوشتن از محیط‌زیست و تجربه زیسته‌ام، همواره جزو علایق شخصی‌ام بوده است. پیش از مسئولیتم در سازمان حفاظت محیط‌زیست، نام این کانال را «پایش محیط‌زیست» گذاشته بودم و از ابعاد مختلف محیط‌زیست می‌نوشتم و برخی اخبار این حوزه را بازنشر می‌کردم. ◽️اکنون که مسئولیت خطیر اداره سازمان حفاظت محیط‌زیست را برعهده گرفته‌ام قصد دارم هر چند روز یکبار از تجربه‌ام در این سازمان و مسائلی که با آن روبه‌رو هستم روایت‌های کوتاهی را منتشر کنم. به نظرم این کار می‌تواند در صورت استمرار می‌تواند به شناخت بهتر مردم از دشواری‌ها و مسائل ریز و درشت مدیریت محیط‌زیست کشور کمک کند. ◽️پنجشنبه گذشته (هشتم شهریور) در نخستین جلسه رسمی پس از پذیرش مسئولیت، میزبان تعدادی از نمایندگان تشکل‌های مردم‌نهاد و کنشگران محیط‌زیست کشور در پردیسان بودیم. دوستان در دو بخش نمایندگان استان‌ها و فعالان و کنشگران مدعو مهم‌ترین مطالبات، انتقادها و پیشنهادهایشان را مطرح کردند. جلسه حدود چهار ساعت به درازا کشید. ◽️دکتر مرادی معاون محترم آموزش و مشارکت‌های مردمی توضیحاتی درباره اقدامات انجام شده ارائه کرد. به تعبیر آقای «الموتی» دبیر شبکه تشکل‌های محیط‌زیست و منابع طبیعی کشور در این جلسه اطلس معضلات محیط زیستی ۳۱ استان کشور از سوی نمایندگان و فعالان تشریح شد. ◽️تصویری هولناک از وضعیت محیط‌زیست سرزمینمان ایران! که اگر توافق‌سازی در سطوح بالای سیاستگذاری صورت نگیرد، با مسائل حل نشده کنونی به می‌تواند به بروز بحران‌های اجتماعی، اقتصادی و بوم‌شناختی منجر شوند. در بخش پایانی جلسه سعی کردم با جمع‌بندی موضوع‌های مطرح شده، بر اهمیت نقد و دیده‌بانی محیط‌زیست بر لزوم توجه به «کنشگری راه‌حل محور» تأکید کنم. هر چند نقد بخشی از کنشگری است اما از فعالان محیط‌زیست خواستم در مرحله انتقاد متوقف نشوند و به راه‌های عبور از این مسائل پیچیده هم بیندیشند. ◽️ مجروح شدن آقای «رمضان رستگار»، محیط‌بان سازمان در استان کهگیلویه و بویراحمد، بر اثر شلیک شکارچیان غیرمجاز یکی از اتفاق‌های تلخ نخستین روزهای کاری‌ام بوده است. در صحبت با سرهنگ «محبت‌خانی»، فرمانده یگان حفاظت محیط‌زیست آخرین وضعیت او را پیگیری کردم. آقای رستگار برای عمل جراحی پایش به بیمارستانی در شیراز اعزام شده است. ◽️با پدر محیط‌بان مجروح تلفنی صحبت کردم. او هم از محیط‌بانان بازنشسته سازمان است. به او اطمینان دادم تا بهبودی همکار عزیزمان کنار او خواهیم ماند. با استاندار کهگیلویه و بویراحمد و مدیرکل محیط‌زیست استان هم درباره وضعیت محیط‌بان رایزنی‌های لازم را انجام دادم. ◽️امیدوارم روزی برسد که با مشارکت مردم حفاظت از حیات‌وحش در ایران به امری اجتماعی و همگانی بدل شود و کمتر شاهد چنین اتفاق‌های تلخی باشیم. در کنار یکدیگر حتماً می‌توانیم.

دوباره دیدار فرار می‌کرد. جواب‌مان را نمی‌داد. اگر می‌داد وعده‌ی سر خرمن بود. نقشه‌‌ای کشیدم؛ سر زده به محل کارش بروم. دانشگاهی غیرانتفاعی در مرکز شهر. به مادرم گفتم همراهم بیاید تا هم سورپرایز شود و هم در رودربایستی قرار بگیرد! طبقه‌ی مورد نظر را پیدا کردیم. سر کلاس بود و دفترش قفل. مادرم روی صندلی فضای انتظار نشست. من روبروی در اتاقش ایستاده بودم و می‌پاییدم که از کدام سمت ظاهر می‌شود. آمد. مرا که دید دستپاچه شد. با آن کت سبز رنگ نظامی و روسری به سبک زنان چپ مسلمان دهه‌ی پنجاه، به نگاه‌های کنجکاو آدم‌ها عادت داشتم. ولی نگاه او از سر کنجکاوی نبود. این استایل برای او آشنا بود، بلکه زیادی آشنا و انگار همین بود که مضطربش می‌کرد.  - سلام. منو که یادتونه انشالله... با مادر وارد دفترش شدیم. چند نفر دیگر هم داخل شدند‌. از شدت بی‌قراری نمی‌توانست روی صندلی بنشیند. ایستاده با کاغذهای روی میز ور می‌رفت. با او همدلی داشتم؛ زخم خیانت به اعتماد را خورده‌ام. با کنجکاوی و اشتیاق، تمام حرکاتش را زیر نظر گرفتم. چند باری که زیر چشمی نگاهم کرد، لبخند زدم ولی چشم از او برنداشتم. خیالم راحت بود که حضور آرامش‌بخش و اعتمادساز مادر، ظاهر و رفتار برانگیزاننده‌ی مرا متعادل می‌کند. ترکیبی از امنیتی دین‌دارانه و نوستالژی عدالت‌جویی. کم کم آرام شد. روی صندلی نشست. حرف می‌زد و شوخی می‌کرد. بالاخره قرار مصاحبه‌ی دوم را گذاشتیم. از در که بیرون می‌آمدیم گفت: دیگه لازم نیست اینجا بیایین. گفتم: سر قول‌تون بمونید تا دیگه اینجا نیام.  بارها و بارها به اولین لحظاتی فکر کرده‌ام که خسرو تهرانی، بهزاد نبوی، علی‌اکبر تهرانی، علی قوچکانلو و خیلی‌های دیگه از دوست و همکار و فامیل و همسایه، فهمیدند مسعود کشمیری عامل انفجار دفتر نخست‌وزیری بود! به اولین لحظات پس از انفجار فکر می‌کنم؛ به ارتعاش بدن‌های سوخته و نسوخته‌ی حاضران در جلسه. اما بیشتر از آن، به انفجاری دیگر فکر می‌کنم. به متلاشی شدن شبکه‌ی پیچیده‌ای از نگاه، صدا، تصویر، بو، لمس، احساس و خاطره‌ی دوست، هم رزم، هم‌بزم، هم‌وطن. به سرگشتگیِ ناشی از بی‌اعتمادی، به ترسیدن از نزدیکی‌های شیرین که می‌رفت تا مزمن و چرکین شود.. به کشمیری فکر می‌کنم. به اثری که نفاق، تناقض موحش رفتار و افکار، روی عصب‌های بدنش گذاشته بود و ... و به دیدار دوباره‌‌ی او فکر می‌کنم با محمدعلی رجایی و محمدجواد باهنر.

این که این حرف‌ها در حضور وزیر سابق گفته می‌شود که در دوره‌اش لغو قراردادها و اخراج‌ها صورت گرفته، بسیار معنادار است. https://t.me/dr_pezeshkian_1403/6191

💥خبر: تیتر یک سایت رئیس‌جمهوری درباره بازنگری وضعیت استادان اخراجی دانشگاه @javadrooh