کانون هستی

اینجا بعضی‌ها زندگی نمی‌کنند، مسابقه دو گذاشته‌اند! می‌خواهند به هدفی که در افق دور دست است برسند و در حالی که نفسشان به شماره افتاده می‌دوند و زیبایی‌های اطراف خود را نمی‌بینند؛ آنوقت روزی می‌رسد که پیر و فرسوده هستند و دیگر رسیدن و نرسیدن به هدف برایشان بی‌تفاوت است ... از کتاب 📕 بابا لنگ‌دراز #جین_وبستر @ketabdooni✨

در ابتدا پیش از آنکه حیات وجود داشته باشد، دو خدای هندو به نام‌های برهما و ویشنو تصمیم گرفتند به کمک هم زمین را خلق کنند. اما همین طور که می‌بینید، زمین جای خوبی برای زندگی کردن از آب در نیامد. برهما از آفرینش خود دچار چنان یاس فلسفی شد که شروع به گریستن کرد. او گریست و گریست و ان‌قدر گریست تا محو شد و آن‌گاه از او خدای سومی خلق شد که شیوا نام دارد.* شیوا خدای پایان هاست؛ او چهار دست دارد و در بیشتر نقشینه‌ها رقص‌کنان ترسیم شده در حالی‌که با یک دست به پای در‌حال رقصش اشاره می‌کند. معنی این اشارت آن است که: "از هیچ چیز نترس." *** بر اساس متون قدیمی سانسکریت سه خدای اصلی داریم: برهما (خدای آغاز) ویشنو (خدای پایش) و شیوا (خدای پایان). میلیون‌ها هندو در سراسر دنیا پیروان شیوا هستند و هرکجا بروید معابدی را می‌بینید که در آن شیوا را عبادت می‌کنند اما کم‌تر معبدی برای برهما ساخته شده. او خالق اصلی‌ست اما یاس بر او چیره شد و ناامیدی او را در خود بلعید و فراموش شد. *** من این افسانه را خیلی دوست دارم چرا که به زیبایی یادآور آن است که هر پدیده‌ای در این دنیا آغاز می‌شود، مدتی می‌پاید و سپس نابود خواهد شد، چون خانه‌ای که سالها وقت صرف ساختنش شده و در یک آن در زلزله فرو می‌ریزد. اگر عمری را به پای گلی صرف کردید و پرپر شد یا سرمایه‌‌ای کسب کردید و برباد رفت، خلاصه اگر چیزی را از هیچ ساختید و پرداختید و پیش چشم شما فرو ریخت، این رسم دنیاست. و ما حق داریم از درد کمرمان خم شود و آن‌قدر گریه کنیم تا مثل برهما در اشک غرقه شویم. آن‌که شهامت رفتن تا انتهای تاریکی را دارد روزی در پس درد و اشک خدایی را ملاقات خواهد کرد که رقص‌کنان ساز می‌نوازد و از هیچ چیز نمی‌ترسد، حتی از پایان، چرا که می‌داند جهان چیزی نیست جز چرخه‌ی تکرار ساختن و تباهی. و بعد از هرپایان آغازی دیگر. پ.ن. شاید هم زیبایی دنیا به همین باشد، درست همچون ماندالایی که راهبان بر شن نقش می‌کنند و به باد می‌سپارند، بی هیچ افسوسی.

تائو ت چینگ برای والدین بخش_۶ گوینده: #سعید_الیف تائو، به معنی راه است، راهِ زندگی، راهِ حق، یا به تعبیر خودمان، شاه‌راه یا صراط؛ صراطی که عینِ خودِ حق است. لائوتزو، حق را تائو می‌نامد؛ البته به زبانِ چینی. او می‌گوید: «بی‌آرزو، یعنی کسی که از خواهش و خواستن، تهی‌ست، راز اصلی را که بی‌نام و نشان است، می‌بیند.» @rahi_be_rahaei

سرچشمه سعادتِ ابدی در دیدنِ خویش است در همه. •پال توئیچل پس ببینیم، بیاموزیم وجاری شویم در طبيعت‌، هيچ‌ چيز برای‌ خودش زندگی نمی‌كند !! رودخانه ‌آب ‌خودش را نمی‌نوشد. درخت ‌ميوه ‌خودش را نمی‌خورد. خورشيد برای‌ خودش‌ نمی‌درخشد و عطر یک‌ گل‌ برای‌خودش‌ نيست زيستن‌ برای يكديگر، قانون طبیعت است. T.me/KanoonTaiChi

سبز ماندن میان اینهمه ویرانی ریشه می خواهد

🔺بیت زیبا و مورد علاقه استاد شجریان

دقت کرده اید هنگام دیدار، حال» همدیگر را می‌پرسیم؟ نه «گذشته» و نه «آینده میگوییم: حال شما چطور است؟! تا این حد اکنون» و حال اهمیت دارد! بنابراین آنهایی که در گذشته و یا آینده زندگی می‌کنند، از حال خود غافل و بی‌خبرند.

دقت کردین توی دیدار همدیگه، «حال» همدیگه رو می‌پرسیم نه «گذشته» و «آینده» رو؛ میگیم: حال شما چطوره؟! تا این حد «اکنون» و حال اهمیت داره! بنابراین اونایی که توی گذشته و آینده زندگی می‌کنن، از حال خودشون غافل و بی‌خبرن.

تائو ت چینگ برای والدین بخش_۵ گوینده: #سعید_الیف @rahi_be_rahaei

تائو ت چینگ برای والدین بخش_۴ گوینده: #سعید_الیف @rahi_be_rahaei