Anarchonomy

پیچیدگی توسعه صنعت در سطحی قرار گرفته که بیل مار، که آدم باسواد و مطلعی حساب میشه، مدیر شرکت‌ها رو به عنوان مهمان میاره تو برنامه‌ش، و ازشون میپرسه «شما دقیقا چی می‌فروشید؟»، و وقتی توضیح میدن باز هم متوجه نمیشه، اما به عنوان مجری به اینکه جواب مناسب رو دریافت کرده قناعت می‌کنه. سیستم آموزشی که داره آدم‌هایی تربیت می‌کنه که لبه تکنولوژی رو جلو ببرند، به طور میانگین آدم‌هایی تربیت کرده که متوجه اینکه الیت علمی فنی مهندسی، که همون سیستم تربیت کرده، دارند چیکار می‌کنند، نمیشه. که یعنی سیستم آموزشی از خودش جا مونده! و این با اینکه هشداردهنده‌ست، یک پدیده زیباست.

یکی آمار کور شده‌ها رو ۵۰۰ نفر گفته، که معلوم نیست درست باشه، ولی اگه درست باشه یعنی یه کاری شبیه جنگ شش روزه رو انجام دادند. شب قبل از جنگ، پونصد نفر از نیروهای طرف مقابل رو کور کنی معادل اینه که قبل از پرواز جنگنده‌ها روی باند فرودگاه منهدم‌شون کنی. ولی بدون مصرف یک لیتر سوخت جت.

جناب طالب به جای منتورشیپ مخاطبان جهانی، باید برای هموطنان شیعه‌ش کلاس بذاره و درباره اوپتیمایز کردن در جنگ توضیحاتی ارائه بده، و بگه استفاده از یک پلتفرم اختصاصی، که هیچ‌کس دیگه در دنیا ازش استفاده نمی‌کنه، بهینه‌کردنیه که انجامش ندی بهتره، چون گاو پیشونی سفیدت می‌کنه، که یعنی خودت کار پرمشقت و پرهزینه سلکت کردن رو برای دشمن انجام میدی.

تأثیرگذاری معدل بر کنکور که این روزها تیتر میسازه (که معادل بقیه ورجه وورجه‌های حکومته که ادعای بهبود داره اما در واقع جابجایی رانت از یه آخور به آخور دیگه‌ست، و این بار از سمت بیزینس کنکور، که دیگه مستهلک شده، به سمت مدارس خصوصی که توسط خانواده‌های الیگارشی اداره میشن. مثل گران‌سازی بنزین که ربطی به آلودگی و مصرف نداره و یک دعواست بین قاچاقچیان و تولیدکنندگان. و مثل موضوع افغان‌هاست، که یه روز برای سپاه قدس ازشون سربازگیری می‌کنند و یک‌روز دیگه علیه‌شون نفرت‌پراکنی می‌کنند، چون اون سربازگیری منفعتی داره و این نفرت‌پراکنی منفعتی دیگر. و البته همه نقش‌شون رو به خوبی بازی می‌کنند. هم پوزیده مدرسه‌سازی رو به سپاه میسپاره و مقداری پولشویی اونجا انجام می‌گیره، هم بسیجی به عنوان خر حمال چهارتا آجر میچینه، و هم کل این نمایش جهاد مدرسه‌سازی، بیزینس مدرسه پولی رو بالانس رسانه‌ای می‌کنه)، من رو یاد یه دبیر کنکور انداخت که حزب‌اللهی بود، اما برخلاف بقیه حزب‌اللهی‌ها طرفدار زیاد داشت. چون فقط تمرکز کرده بود روی تدریس و آماده کردن شاگردانش برای تست زدن، بدون اینکه پولی ازشون بگیره. توی کلاسش یک جمله هم درباره حکومت نمی‌گفت. ابدا چیزی رو تبلیغ نمی‌کرد، و خبری از آیه و حدیث هم نبود. با اینکه جلوی مادر بچه‌ها سرش رو پایین مینداخت، اما بین مادر چادری و مادر شل حجاب هیچ تفاوتی قائل نمی‌شد. ازون زحمات چیزی هم گیرش نمی‌اومد جز اینکه همون مادرها که طرفدارش شده بودند گهگاه ربع سکه‌ای بش هدیه می‌دادند. با خودم می‌گفتم چه شانسی آوردیم که از جنس این حزب‌اللهی فقط چهار پنج تا بشه در کل ایران پیدا کرد. اگه همشون مثل این بودن کار تمام بود. چون حتی نوبت به اینکه درباره فاشیست بودن این‌ها چیزی بگیم هم نمی‌رسید. اول مردم ازین‌ها حالت تهوع داشتند بعد قضیه فاشیسم و دیکتاتوری و این‌ها رو شنیدن. اگه قرار بود مرید مرام‌شون باشند، پرونده همونجا بسته می‌شد. اما در واقع خوش‌شانسی در کار نبود. ذات این تشکیلات طوری طراحی شده که نتونه ازین سرباز معنوی خودش استفاده کنه. چون قدرت رو دارای اصالت فرض کرده. از همون روزی که گفت حفظ این نظام اوجب واجبات است، این فرض رو داشته. و این یعنی به صورت کاملا طبیعی و ارگانیک، عوضی‌‌ترها میان بالا و بقیه اوت میشن. تو بازی‌ای که توش قدرت اصالت داره، این مفلوک هیچ شانسی نداره و به حاشیه میره. و چون به حاشیه میره ازش استفاده نمیشه، و چون ازش استفاده نمیشه خود این تشکیلات تضعیف میشه. اقتدارگرایی، مثل سیگاریه که فکر می‌کنند اگه نکشن نمیتونند دوام بیارن، ولی چون میکشن دوام نمیارن.

شقه ArgueGym بودن توعیتر، به شقه DataHaven بودن توعیتر غلبه کرد متأسفانه. تو ردیت هنوز جنگ ادامه داره و برنده مشخص نشده.

میخواد بگه حالت بهینه در یک چیز، لزوما حالت بهینه در یک چیز دیگه نیست‌، چون بهینه کردن یک نسخه واحد نداره. که بدیهیه، چون مسئله واحد هم وجود نداره. ایشون یکم شهوت لایف منتور بودن داره و از هرچیزی بدیهی میخواد قاعده دربیاره. زیاد جدی نگیرید.

از پدر یا پدربزرگ بالای شصت‌سال‌تون بخواید یه تحلیلی درباره تجاوز روسیه به اوکراین انجام بده و ببینید چی میگه. البته منظور مرد مذهبی پنجاه و هفتیه که معتقده جن بین ما زندگی می‌کنه و اگه بسم‌الله بگیم فرار می‌کنه، و وقتی عطسه‌شون می‌گیره کاری که باید انجام بدن رو به تأخیر میندازه، و دخترش رو به مرد افغانی نمیده و میگه مردم حرف درمیارن، و این مشخصات. بعد ازینکه تحلیلش رو شنیدید فرماندهی کل نیروهای مسلح ایران، بعلاوه چاه‌های نفت، بعلاوه ستاد فرمان امام و بنیاد مستضعفان رو بش بدید. چیزی که حاصل میشه چیزی نخواهد بود جز علی خامنه‌ای. اگه اینطوری بش نگاه کنید می‌تونید بفهمید چرا ایران رو قاطی جنگ سوریه، و سپس جنگ یمن، و سپس جنگ اوکراین کرد. اگه یادتون باشه بعد ازینکه درباره پیش‌بینی اتمام نفت آمریکا ضایع شد، نیومد بگه اطلاعات نادرست بم دادند. ترجیح میده خودش رو بزنه به اون راه ولی اعتراف نکنه که اطلاعات نادرست بش دادن. چون اعتراف به اینکه اطلاعات نادرست بش دادن به این معنی که در انتخاب کسانی که ازشون اطلاعات می‌گیره درست عمل نکرده. که یعنی آدم‌ها رو خوب نمیشناسه. این کپی پدر یا پدربزرگ شما نیست؟ غیر از اینکه در اعتماد به فرزندان‌شون اشتباه کرده‌اند (که اونم کاربردش اینه که فرزندشون رو تحقیر کنند)، شده اعتراف کنند که در اعتماد به کسی اشتباه کرده‌اند؟

در بیش از صد کشور مختلف، با درآمدهای سرانه مختلف، و دموگرافی مختلف، انواع سیستم‌های بیمه درمان رو داریم. از خصوصی، تا نیمه خصوصی، تا نصفه دولتی، تا کاملا دولتی. در همه این کشورها ملت اسیرند. یا صف طولانیه، یا کیفیت پایینه، یا قیمت بالاست، یا خطا بالاست، یا دولت فلج شده. اگه مردم هند اختیار داشتند هجوم نمی‌بردند به بیمارستان‌های مکزیک؟ البته که هجوم می‌بردند. اگه مکزیکی‌ها اختیار داشتند هجوم نمی‌بردند به کلینیک‌های آمریکا؟ البته که هجوم می‌بردند. اما در سراسر دنیا تقریبا هیچ‌کس راضی نیست. ازین باید دو نتیجه گرفت: ۱- وقتی موضوع مربوط به جان افراده، هیچ‌وقت کسی راضی نمیشه. اینکه یه روز سیستمی بسازیم که مردم راضی باشند، و کشور هم ورشکسته نشود، یک رویاست. در ارزیابی اینکه چه سیستمی بهتر کار می‌کند باید همیشه این نکته رو در ذهن داشت. کلا با پروژه‌ای طرفیم که توش موفقیت وجود نداره. بلکه باید به «شکست کم‌دردسرتر» رسید، که این شکست میتونه به شکل «پنج سال به نرخ امید به زندگی جمعیت‌مون اضافه کردیم و اقتصادمون هم متلاشی نشد» بسنده کرد، و به فحش‌هایی که میدن توجه نکرد. ۲- هر سیستمی که انسان بسازه، میتونه به خود انسان ببازه. مثل وقتی که تقاضای انسان‌ها از حد توان سیستمی که خود انسان ساخته، فراتر میره. اگه قرار باشه تقاضا کنترل نشه، هیچ سیستمی که انسان بسازه از پسش برنمیاد. تا وقتی تقاضا برای درمان انقدر بالاست، کمر هر سیستمی بهرحال خم خواهد شد. یکی زودتر یکی دیرتر. یکی شفاف‌تر، یکی مخفی‌تر. کیفیت محیط، کیفیت و کمیت تغذیه، و کمیت فعالیت، تقاضا برای درمان رو بقدری بالا برده که دیگه خیلی فرقی نداره سیستم چقدر داره خوب کار می‌کنه. چون حتی وقتی داره خوب کار می‌کنه هم به نظر میرسه داره خوب کار نمی‌کنه. یه جا باید استاپ کنند و به پشت سرشون نگاه کنند و این حجم عظیم از سرمایه که صرف درمان میشه رو صرف پایین آوردن تقاضا کنند. بعد تازه باید بیاییم بگیم سیستمی که بر مبنای بازار آزاد باشه خیلی بهتره.

پدر کارگر پسرش رو با خودش میبره سر کار تا کمک‌دستش باشه. همسایه از سر و صدا شکایت می‌کنه، و پسر جوابش رو میده، و همسایه ازینکه از پسر یک کاگر جواب شنیده عصبانی‌تر میشه. پدر به جای اینکه پشت پسرش دربیاد، یه تشری هم بش میزنه و از همسایه بابت کله‌خراب بودن پسرش عذرخواهی می‌کنه. چون به درستی فکر می‌کنه اگه کوچکترین حدی از غرور و عزت نفس نشون بده اون کار رو از دست میدن، چون رضایت همسایه برای صاحبکار مهم‌تره. و اگه کار رو از دست بدن باید گشنه بخوابند. اینجوری فقط یک چیز به پسرش تدریس می‌کنه: ما فقیر به دنیا اومدیم، پس صبح که از خونه می‌زنیم بیرون باید هرچی غرور و شخصیت و عزت داریم بذاریم تو خونه بمونه و بعد بریم سر کار. و پسر هم فقط یک چیز یاد می‌گیره: گشنه نخوابیدن باارزش‌ترین چیز دنیاست، و بقیه چیزها هیچ ارزشی ندارند. که بدون پول ما موجوداتی تهی هستیم، یا اصلا وجود نداریم. پسری که اینجوری بزرگ بشه، برای قبر همین پدر زحمتکش یک قطعه سنگ هم نخواهد خرید، چون توجیه اقتصادی نداره. اما این قسمتش ربطی به جامعه نداره. مردم ازینکه قبر پدران زحمتکش گم بشه آسیبی نمی‌بینند. اما از تکثیر آدم‌هایی که فکر می‌کنند تنها راه تهی نبودن پول داشتنه، آسیب‌های زیادی خواهد دید. اون پدر زحمتکش تا وقتی زنده بود، خودش رو از انسان‌های بی‌آزار معرفی می‌کرد، و بقیه هم تأییدش می‌کردند. چرا که همیشه عذرخواهی کردن، مترادف بی‌آزار بودن تعیین شده. و دلش خوش بود که مال حلال بدست آورده، و کسی ازش ناراضی نیست، پس حداقل قدردانی خدا اینه که در دنیای بعدی، یه زندگی راحت در اختیارش قرار بده. اما با تربیت آدم‌هایی که جنگیدن برای هرچیزی غیر از پول رو بی‌معنی می‌دونند، آسیب‌های عمیق و طولانی به جامعه زد. اگه خدایی وجود داشته باشه، گول دست‌های پینه بسته رو نمیخوره، و دلش برای کسانی که انتخاب کرده‌اند کسی نباشند، نمیسوزه.