𝘚𝘪𝘯𝘨𝘶𝘭𝘢𝘳𝘪𝘵𝘺

واتانابه که در تمام عمر با احتیاط قدم برداشته و هیچ وقت کار خارق‌العاده ای انجام نداده. هیچوقت قدمی بیشتر از چیزی که باید پیش نزاشته و با احتیاط کامل زندگی رو سپری کرده. تمام زندگیش رو غرق در یک کشاکش ممتد بین کار و اولیه ترین نیازهای زندگی بوده، زندگی که در امتدادش به زوال معنای زیست ختم شده بود. هر روز درگیر یک روزمرگی بی‌معنی که خلاصه شده در کار، خوردن، خوابیدن و تکرار مکررات. حالا جایی در ابتدای دوران جوانی در میان کار و زندگی میترسم! میترسم که در ادامه زندگی خالی از معنای زیستن باشه برام، خالی از هم‌نشینی های معنا بخش، حرف زدن ها و گفتگوها، غرق در تامین نیازهای اولیه زندگی، میترسم روزی بیدار شم و صدای بارون خوشحالم نکنه، بوی نم بیدارم نکنه، توجهی نکنم که نسیم موهام رو نوازش میکنه؛ میدونی!!! واتانابه یه جایی از مسیر وقتی فهمید زندگیش داره به آخرش میرسه سعی کرد، سعی کرد غذای جدید بخوره، تفریح‌هات جدید امتحان کنه، با آدم‌های جدید معاشرت کنه، حتی کلاهی که چندین سال مکررا سرش میذاشت رو عوض کنه تا جلوه جدیدی به خودش بگیره، اما میدونی حرفم اینه که نمیشه نمیشه سی‌سال زندگی نکردن رو تو چندماه جبران کرد، همیشه حسرت تجارب نازیسته روی دلت میمونه. روزی میاد که دوست داری با دستی روی سینه‌ات بمیری. در اتاقی که با خنده پر شده. میترسم این زندگی صنعتی انقدر من رو در خودش غرق کنه که روزی یادم بره من اینجام برای زیستن و لمس لحظه‌ها!.

وقتی می‌رم کتابفروشی انسان خوشحال درونم زنده می‌شه، می‌خواد ساعت‌ها بین قفسه‌های کتاب پرسه بزنه و ردِ نگاهش روی همه‌ی کتاب‌ها بشینه.

این چنل‌هایی که از مووی تایمشون عکس میزارن خیلی کیوت و دوست داشتنین✨

#sketch

نقاشی هاش خیلی گرانج طورن ✨

#sketch

I need to create a better life for myself by doing the things my heart wants me to. I want such a life which will be better than the imagination inside my head.