آن‌چه که ساده از دست میرود

دیروز

امروز خیلی پاییزه؛ زیست پتویی و صدای باد پشت پنجره و خونه نیمه تاریک هم این رو گواه می‌ده.

من بسیار طرفدار(بریم با همه پولامون لباس بخریم) هستم.

دیگه این همه هم نمیتونه کار هورمون باشه، قطعا زندگیم چیزه.

دوباره برق رفته است. در نور عجیب این شمع که نمی‌دانم برای چند سال پیش است در لپ‌تاپی که شارژش رو به اتمام است The bear می‌بینم و چیپس می‌خورم و گهگاه هم فحش‌های چیز دار به آنی که همه‌مان می‌دانیم می‌دهم.

شرح تا به الان امروز این گونه است که سر ظهر سه انگشتم را هر کدام به فاصله چند دقیقه سوزانده‌ام و بعد از ظهر هم کف دستم و انگشت دست دیگرم را سوزانده‌ام و گویا تا آخر شب اگر خود را به آتش نکشم روز به اتمام نمی‌رسد.

آهای، دنیای عزیز، چرا با دست می‌کوبی تو سر امید قد نکشیده‌ی ما؟!

غمگینم مثل کسی که کد رهگیری بسته‌های پستی‌ش رو نداره‌.