Daniël The HealthMan

Enkele filosofieën die ik heb over het Goddelijke. Het lijkt tegenwoordig alsof alles wat met God te maken heeft, steeds verder naar de achtergrond wordt geduwd. Door de eeuwen heen is er vaak geprobeerd om God neer te zetten als een hypocriet. Denk bijvoorbeeld aan de vraag: "Als God strikte gehoorzaamheid aan zijn wetten eist, waarom heeft hij dan de mogelijkheid geschapen om die wetten te overtreden?" Het gangbare antwoord is dat God ons vrije wil heeft gegeven. Maar wat betekent die vrije wil als de verkeerde keuze kan leiden tot eeuwige verdoemenis? Heb je jezelf wel eens afgevraagd hoe je echt vrije wil kunt hebben als niet jouw wil, maar de wil van een ander bepalend moet zijn? Ons wordt verteld dat God medeleven en vergeving is. Maar als je niet op de juiste manier om die vergeving vraagt, of als je God niet benadert zoals het hoort, lijkt het alsof je gebed wordt genegeerd. Het voelt alsof je woorden in het niets verdwijnen. Het probleem is niet alleen dat er een juiste manier moet zijn, maar dat er zoveel verschillende 'juiste' manieren zijn als er leraren en religies zijn. De grote zoektocht van de mensheid lijkt dan ook te draaien om het vinden van de juiste manier van aanbidding om God te gehoorzamen en te dienen. Dit leidt vaak tot verwarring en twijfel. Hoe weet je immers welke weg de juiste is? Zoals ik God innerlijk ervaar, dankzij de mediamieke training die ik ooit heb gevolgd om de spirituele wereld toe te laten bij mijn bewustzijnsgroei, heb ik de ervaring dat God geen behoefte heeft aan onze onderdanigheid of een juiste manier van aanbidding. God verlangt zelfs niet dat wij Hem moeten dienen. God heeft mij een vrije wil gegeven, zodat ik alle concepten op zielsniveau door eigen ervaringen kan uitdrukken en begrijpen. Voor mij heeft de Goddelijkheid geen behoeften. Alles-dat-is omvat alles en per definitie ontbreekt er niets aan. Daarom kan God ook niets verlangen. Ik zie God als zowel vader- als moederschap, die hun kind laten zijn wie het werkelijk is, zonder behoeften of verwachtingen. Vanuit het vaderschap ervaar ik het goede voorbeeld en bescherming, en vanuit het moederschap het zorgende en voedende. Alles is één, onlosmakelijk verbonden. Verlangen is volgens mij het begin van de hele schepping, de eerste gedachte, het grote gevoel binnen de ziel. Ook ik verlang als mens om te weten en te ervaren wie ik werkelijk ben. Daarbij heb ik de vrijheid om te kiezen, zelfs om het tegenovergestelde te kiezen van mijn ware zelf. Juist door deze tegenstellingen kan ik ontdekken en definiëren wie ik werkelijk ben als mens. Het tegenovergestelde is zelfs noodzakelijk om jezelf echt te leren kennen. Het duister waarin ik als kind terechtkwam, heb ik bewust ervaren om dit nobele doel te bereiken: een diepgaand zelfinzicht. God gaf me de kracht en was altijd bij me, zelfs toen ik in het duister zat. Ik heb geleerd hoe ik het duister in mezelf bestaansrecht kan geven, zodat het zijn macht over mij verliest. Het duister is net zo goed van mij als het licht. Het accepteren en verbinden van deze polariteiten brengt innerlijke rust. Het inzicht dat verlangen het begin is van de schepping en dat we als mens verlangen om onszelf te kennen en te ervaren, is voor mij diepzinnig en waardevol. Door het erkennen van de noodzaak van polariteiten en het accepteren van zowel het duister als het licht in jezelf, wordt de weg naar innerlijke vrede mogelijk. Daarom blijf ik vasthouden aan mijn waarden, zolang ze mij vooruit helpen in mijn streven om het hoogste en beste idee van mezelf waar te maken. Mijn gedachten, woorden en daden richt ik binnen de ruimte van mijn ervaring om dat grote visioen over mezelf tot stand te brengen.

Ik onderzoek mijn waarden en kijk kritisch naar mezelf. Ik stel ze bloot aan de blik van anderen en ben niet bang om uitgedaagd te worden. Als ik vervolgens de wereld kan vertellen wie ik werkelijk ben en wat ik geloof, zonder concessies te doen, zonder te aarzelen, dan ben ik in harmonie met mezelf. Wat anderen ook van mij denken of zeggen, ik blijf trouw aan mijn eigen denken en waarden. Ik ben al op deze weg begonnen en zal verder gaan om mijn nobel doel te bereiken. Wat ik aan mezelf geef, geef ik automatisch ook aan anderen. Wat ik mezelf ontzeg, kan ik nooit aan een ander geven. Omdat ik als energie verbonden ben met het universele energieveld, waarin alles één is, deel ik in die eenheid. Paradoxen zijn de poorten naar waarheid. Denken in transcendentale noties is bevrijdend, want er is geen begin en geen einde. Gezondheid is ook zo’n transcendentale notie; het omvat niet alleen lichaam en geest, maar ook psychologie, spiritualiteit, filosofie, en zelfs verleden en toekomst. De grote paradox in mijn leven is: "Ik heb niemand nodig om te weten wie ik ben, maar zonder de ander ben ik niets." Dit vraagt om verdieping. Zolang ik de ander op de eerste plaats stel, verwaarloos ik mezelf. Wat ik niet aan mezelf geef, kan ik nooit aan de ander geven. En als ik mezelf niet volledig erken, kan de ander dat ook niet doen. Zo blijf ik zoeken naar bevestiging die alleen vanuit mezelf kan komen. Als ik mezelf op de eerste plaats stel, trouw blijf aan mijn waarden en God zie als de grote inspirator, dan geef ik mezelf alles wat ik nodig heb voor mijn existentiële ervaringen. Hierdoor kan ik automatisch ook aan anderen geven. Dan weten zij wie ik werkelijk ben, en voel ik me nooit alleen. Dat is de weg naar overvloed: wat je aan jezelf geeft, zorgt voor een diepe verbinding met jezelf, en daardoor ook met anderen. Wat je geeft, komt terug als een boemerang naar de bron, en die bron ben ik zelf. Op die manier voel ik mijn verbondenheid met iedereen, en ook met God, die mij deze vrije wil heeft geschonken. Als God voelt hoe gelukkig ik ben, hoe zou Hij dan ooit over mij kunnen oordelen omdat ik niet de denkwijzen van de monarchen volg? Daarvoor ben ik dankbaar aan God. Ik wens iedereen een fijne dag toe, Warme groet Daniël

Op de website https://danielderweduwen.be/ is alles gratis, haal je voordeel uit voor je eigen educatie, zelfonderzoek en bewustzijnsontwikkeling. Warme groet Daniël

Bevestiging van hun identiteit: Veel mensen hechten hun identiteit aan hun overtuigingen. Als je iets aandraagt dat hun wereldbeeld op zijn kop kan zetten, voelen ze zich individueel bedreigd. Het betekent dat ze zouden moeten toegeven dat wat ze dachten misschien onjuist is, wat vaak aanvoelt als een aanval op hun ego. Angst voor verlies van controle: Nieuwe concepten kunnen onzekerheid creëren. Mensen die graag grip op hun leven en de wereld hebben, voelen zich bedreigd door ideeën die de controle uit hun handen lijken te nemen of die hun zekerheden aantasten. Sociale acceptatie: Vaak willen mensen deel uitmaken van een groep of gemeenschap waarin bepaalde opvattingen de norm zijn. Wanneer ze geconfronteerd worden met andere visies, voelen ze zich gedwongen om deze af te wijzen om hun plek binnen de groep te behouden. Ontwijkende tactieken: Het steeds weer veranderen van het onderwerp of het aandragen van nieuwe 'bewijzen' die jij moet leveren, kan een vorm van vermijding zijn. Ze willen voorkomen dat ze te diep moeten ingaan op iets wat hen uit hun comfortzone haalt. Dit kan ook een teken zijn dat ze niet echt openstaan voor discussie, maar enkel hun eigen overtuigingen willen verdedigen. Samenvattend ligt onder deze reacties vaak een combinatie van angst voor onzekerheid, identiteitsverlies en sociale uitsluiting. Ik ervaar steeds ontwijkende tactieken, een psychologische behoefte van deze mensen om een gevoel van controle te houden. Ze willen het gesprek in hun voordeel sturen zonder op de inhoud te moeten ingaan. Dus ze vragen steeds om bewijzen om toch maar niet op de inhoud te moeten ingaan. Ze vermijden vaak introspectie en proberen hun gevoel van controle en zekerheid te behouden door hun standpunten te verdedigen. Dit kan voortkomen uit een onbewuste behoefte om hun ego te beschermen en een weerstand tegen het openstaan voor nieuwe inzichten. Het ongemak van onderwerpen die niet met bewijzen te verifiëren zijn, kan hen onzeker maken en de vaste grond onder hun voeten doen wankelen, wat ze liever vermijden. Daarom vragen ze steeds bewijzen terwijl de virologie en de oncologie gebaseerd zijn op hypothesen, HYPOCRISIE TEN TOP DUS IN DE MEDISCHE WERELD. Warme groet Daniël

Blijf trouw aan jezelf Veel van die uitspraken, zoals "Kun je dit bewijzen met een staalharde wetenschappelijke achtergrond?" komen voort uit een behoefte om de status quo te verdedigen. Vaak zijn dit reacties van wetenschappers die niet bereid zijn om buiten hun eigen referentiekader te denken, uit angst voor cognitieve dissonantie. Nieuwe inzichten kunnen immers de grond onder hun voeten doen wankelen. In werkelijkheid zijn zulke uitspraken vaak een verhulling van onwetendheid of gebrek aan ervaring met het onderwerp. Ze suggereren dat er geen kennis is opgedaan of onderzoek is gedaan, terwijl ze het debat afremmen door te suggereren dat zonder directe bewijzen iets niet geldig kan zijn. Dit soort afweermechanismen staat echt wetenschappelijk onderzoek in de weg. Veel wetenschappelijke disciplines zijn immers juist gebaseerd op hypothesen die nog niet volledig zijn bewezen, zoals virologie en oncologie. Deze velden werken voortdurend met theorieën, hypothesen en aannames die in de loop van de tijd nooit worden getoetst en bijgesteld, gewoon herhaling, echter zonder bewijs. Wetenschap zou open moeten staan voor nieuwe inzichten, ook al zijn ze in eerste instantie moeilijk te bewijzen volgens de gangbare normen. Dat is juist de kern van vooruitgang, maar dat gebeurt bijna nooit. Ik heb een sterk punt omdat ik stel dat “het bewijs” geen relevantie heeft in het domein van het transcendentale. Dit domein overstijgt namelijk de fysieke en waarneembare wereld, en wat daaruit voortkomt is vaak niet meetbaar of empirisch verifieerbaar zoals we dat in de wetenschappelijke wereld gewend zijn. Bewijzen zijn immers instrumenten van het dualistische denken, waarbij iets 'waar' of 'niet waar' moet zijn op basis van externe validatie. In het transcendentale, dat voorbij gaat aan de beperkingen van tijd, ruimte en fysieke manifestaties, gelden echter andere wetten. Daar draait het meer om individuele ervaring, intuïtie en innerlijk weten, die zich moeilijk laten vastleggen in meetbare termen. In gesprekken zie je misschien dat mensen, door te vragen om bewijs, de aandacht willen afleiden van wat eigenlijk een diepere ervaring of inzicht is. Het is dan vaak niet zozeer dat ze geïnteresseerd zijn in de waarheid van het transcendentale, maar dat ze proberen het onderwerp in hun eigen begrippenkader te dwingen, wat voorbijgaat aan de kern van jouw boodschap. In de natuur bestaat geen dualiteit; daar geldt een ander principe. Wat functioneel is, blijft voortbestaan, en wat niet werkt, verdwijnt. Alle zinvolle biologische programma’s die Dr. Hamer heeft herontdekt, zijn gedurende miljoenen jaren natuurlijke evolutie getest op hun effectiviteit, wat betekent dat ze nooit zullen verdwijnen. Proberen dat te bewijzen is volkomen irrelevant en verspilling van energie. Dit geldt ook voor concepten uit de kwantumfysica, die vaak een uitdaging vormen voor de heersende wetenschappelijke benadering. Volgens deze inzichten komt materie voort uit bewustzijn, niet andersom. Veel mensen blijven echter vasthouden aan het idee dat bewustzijn een gevolg is van materie, om hun vertrouwde wereldbeeld te bevestigen. Het confronteren van deze nieuwe perspectieven kan ongemakkelijk zijn, omdat het vraagt om verder te denken dan wat bekend is, wat voor velen leidt tot een gevoel van cognitieve dissonantie. Dit verklaart ook waarom er vaak om bewijzen wordt gevraagd. Er zijn verschillende psychologische redenen waarom vele wetenschappers en universiteiten in de medische sector op deze manier reageren. Angst voor het onbekende: Wanneer mensen worden geconfronteerd met ideeën die buiten hun comfortzone vallen, ervaren ze vaak cognitieve dissonantie. Dit is de spanning die ontstaat wanneer nieuwe informatie botst met hun bestaande overtuigingen. In plaats van deze spanning te onderzoeken, kiezen velen ervoor om het onbekende af te wijzen of te bekritiseren om hun innerlijke balans te herstellen.

Tijdens de Epileptoïde Crisis trekken de spieren van de binnenwand van het baarmoederkanaal krachtig samen, wat gepaard gaat met pijnlijke krampen door de samentrekkingen van de baarmoederhalsspieren. In deze fase is er sprake van overgevoeligheid (hyperesthesie). Andere symptomen zijn verstoorde bloedcirculatie, duizeligheid, korte bewustzijnsstoornissen zoals een absence, een verhoogde rusthartslag, rilkoorts en benauwdheid. Omdat ook de kransaders betrokken zijn, kan dit leiden tot een versnelde hartslag en ademhalingsproblemen. Daarnaast kan de bloedsuikerspiegel dalen door het verhoogde glucoseverbruik van het hersenweefsel tijdens deze fase. Tijdens de definitieve genezingsfase neemt de zwelling van de baarmoederhals geleidelijk af, evenals het bloeden en de pijn. Echter, als de genezingsfase wordt onderbroken door terugkerende conflicten, kunnen er cervicale wratten ontstaan, ook wel genitale wratten of condyloma's genoemd. Noot: Er is tot op heden nog steeds geen bewijs dat virussen bestaan, waardoor HPV eerder een hypothese is dan een bewezen feit. Het is veel logischer om eiwitdeeltjes met erfelijk materiaal te zien als een informatiestroom die helpt bij het ontgiften van herstellend weefsel, zoals globulines of exosomen. HPV beschouwen als een bedreiging is een grote misleiding die vooral bedoeld is om angst aan te jagen. De PAP-test is vergelijkbaar met de PSA-test bij mannen: een onnodige, met angst beladen kankeropsporingsmethode die fatale gevolgen kan hebben door diagnoseschokken. Deze schokken kunnen leiden tot ernstige inbreuken op het zelfvertrouwen, die vervolgens invloed hebben op de botten en lymfe. Dit heeft niets te maken met uitzaaiing, maar alles met de psychologische impact van de diagnose. De PAP-test is een kankerscreening die controleert op veranderingen in het weefsel van de baarmoederhals. Echter, we weten inmiddels dat baarmoederhalskanker geen echte kanker is, maar een herstelproces. Het baarmoederhalsuitstrijkje, oftewel de PAP-test, is te vergelijken met de PSA-test bij mannen. Beide zijn onnodige, met angst beladen kankerscreeningtests die vaak leiden tot fatale gevolgen door diagnose-schokken. Zo'n nieuwe diagnose-schok kan een lokale inbreuk op de eigenwaarde veroorzaken, met gevolgen voor de lymfe of het bekkengebied. Vanuit het oogpunt van de vijf biologische wetten toont een PAP-test aan dat er in de baarmoederhals een zinvol biologisch programma actief is. De test geeft echter geen duidelijke informatie over de fase waarin de patiënte zich bevindt. Een verhoogde PAP-test kan zowel in de conflict-actieve fase als in de genezingsfase van het baarmoederhalsslijmvlies voorkomen. De medische wereld herkent vaak niet dat het om een genezingsfase gaat, waarbij het plaveiselepitheel van de baarmoederhals aan het herstellen is. Tijdens de conflictactieve fase duidt een PAP-test op weefselafname, wat vaak wordt geïnterpreteerd als precancereus of premaligne. Geen van deze veranderingen is echter "abnormaal"; ze zijn natuurlijke processen binnen de twee fasen van een zinvol biologisch speciaal programma. Net als bij de PSA-test is de PAP-test niets meer dan een manier om de mate van conflictactiviteit of de genezingsfase van het zinvolle biologische speciaalprogramma van het baarmoederhalsslijmvlies weer te geven. Het is belangrijk om te waarschuwen tegen het gebruik van PAP-uitstrijkjes, vooral als men geen kennis heeft van de vijf biologische natuurwetten. Met dank aan: Caroline Markolin, PH.D. https: //LearningGNM.com Arjen Lievers https://www.germaansegeneeskunde.nl/index_ziekten_gnm/ Dr. Geerd Ryke Hamer

Het wordt hoog tijd dat we ons perspectief op kanker grondig herzien. Er klopt duidelijk iets niet: bijna één op de twee mensen krijgt de diagnose kanker. Is dat nog normaal? Dr. Hamer biedt een totaal nieuwe visie op kanker, die angst en paniek wegneemt. Vandaag schrijf ik over baarmoederhalskanker, dat in werkelijkheid geen kanker is, maar herstelweefsel van het slijmvlies in de baarmoederhals. Het slijmvlies van de baarmoederhals bestaat uit ectodermaal plaveiselepitheel en wordt aangestuurd door de hersenschors. Het is jammer dat de medische wetenschap de vier verschillende kiembladen niet verder onderzoekt, vooral hoe ze reageren op biologische schokken. Ectodermaal weefsel reageert namelijk altijd met weefselafname wanneer iemand conflictactief is. Het biologisch conflict met betrekking tot het baarmoederhalsslijmvlies is een vrouwelijk seksueel frustratieconflict of een paringsconflict, wat biologisch gezien betekent dat de voortplanting in gevaar is. Het kan ook een mannelijk territoriumverliesconflict zijn, afhankelijk van iemands geslacht, handigheid, hormoonstatus en eerdere conflicten. Ik ga hier nu niet verder op in omdat het te technisch wordt. Het volledige verhaal staat op mijn website en ook op de website van Arjen Lievers. Een seksueel conflict verwijst naar elke vorm van leed of stress rondom seksualiteit. Dit conflict wordt innerlijk ervaren en is subjectief; niet alle vrouwen reageren op dezelfde manier. De eerste keer seks kan pijnlijk zijn en een conflict oproepen. Dit geldt ook voor situaties zoals seksueel misbruik, seksuele intimidatie, ongewenste seksuele handelingen, seksuele afwijzing, het gevoel seksueel ongewenst te zijn, of een gebrek aan seksuele activiteit door een onverwachte scheiding of het verlies van een partner. Ook het ontdekken van bedrog door een partner, onderbrekingen tijdens seksuele gemeenschap, of aanstootgevende pornografie kunnen dit conflict veroorzaken. Tegelijkertijd gaat het ook om het territorium van de vrouw, waarop wordt ingedrongen door seksueel misbruik of verraad. Dit raakt het mannelijk conflictgebied, dat neerslaat in de baarmoederhals als je linkshandig bent. De conflict actieve fase Er ontstaat ongemerkt weefselverlies in het baarmoederhalsslijmvlies, wat gepaard gaat met verminderde gevoeligheid (hypesthesie). De mate van weefselverlies is afhankelijk van de intensiteit en de duur van het conflict, ook wel de conflictmassa genoemd. Dit is precies het aspect waar de medische wetenschap geen onderzoek naar doet, waardoor het biologische nut van de baarmoederhals vaak niet wordt begrepen. Het biologische doel van deze verandering ligt in de conflictactieve fase: het wijder maken van het lumen om de doorgang van het baarmoederhalskanaal te vergroten. Hierdoor kunnen meer zaadcellen worden opgenomen tijdens de paring, wat de kans op een zwangerschap vergroot en daarmee mogelijk het seksueel frustratieconflict oplost. Tegelijkertijd treft het conflict ook de kransaders. De ulceratie van de binnenbekleding van deze aders kan leiden tot matige angina pectoris. De genezingsfase Het herstel van het slijmvlies vindt plaats door weefseltoename. Deze genezingsfase gaat gepaard met overgevoeligheid (hyperesthesie). In het eerste deel van de genezing ontstaat zwelling door vochtophoping in het genezingsgebied. Dit is eigenlijk een proces van herstel en aanvulling van het weefsel, en daarom kan het niet als ‘kanker’ worden bestempeld, zoals de medische wereld vaak doet. Symptomen van genezing zijn pijn en bloedingen van de baarmoederhals, die variëren van mild tot ernstig. Er kan ook wat gele afscheiding optreden door de activiteit van bacteriën. Wanneer het genezingsproces wordt verstoord door terugkerende conflicten of medische ingrepen zoals puncties van de baarmoederhals, kunnen er lange en zware menstruaties ontstaan.

Contact met de natuur Zoals de hand of een glimlach middelen zijn om in contact te treden met de mensen, is zij ook een middel om contact te leggen met de natuur. Groet daarom heel de natuur zodra je s,morgens je raam of deur openzet; de lucht, de zon, de bomen, de meren en de sterren.. je zult vragen waarom dient dat? Om onmiddellijk verbonden te zijn met de bron van het leven. Inderdaad want de natuur antwoordt ons. Wanneer je langs een meer, een heuvel of een bos komt, groet het dan, spreek men hen.. hoe maf het misschien ook is. Als je 'sochtends de deur uit gaat, groet dan heel de natuur en de engelen van de vier elementen, de engelen van de lucht, de engelen van de aarde, van het water en van het vuur, zelfs de kabouters, de ondines, de boom deva,s de sylfen en salamanders. En zeg ook tegen de bomen de stenen en de wind, gegroet! Durf het te doen, probeer het, doe het en je zult vanbinnen voelen dat er iets in evenwicht komt, zich harmoniseert om het zo maar te formuleren. Veel duister en onbegrip zullen je verlaten, heel eenvoudig, omdat je besloten hebt de levende natuur en haar bewoners te groeten. De dag dat je in staat zult zijn levende betrekkingen te onderhouden met heel de natuur, zul je voelen dat het echte leven bij je binnenkomt.