میلاد نوشت

سوختن بال پروانه‌ به دور شمع را دیده‌ای؟ گُلِ تازه چشم به جهان گشوده‌ی بهاری بهنگام شکفتن را چیده‌ای؟ طعم شیرینِ لب‌های معشوقه‌ی خویش را چشیده‌ای؟ اگر ندیده‌ای، نچیده‌ای و نچشیده‌ای به زندگیِ خود ادامه بده؛ تا زمانی که ببینی، بچینی‌ و بچشی. میلاد آقایی

زخم‌های پروانه به دور شمع را دیده‌ای؟ گلِ بهاری بهنگام شکفتن را چیده‌ای؟ طعم تلخ سرنوشت را چشیده‌ای؟ میلاد آقایی

چشمان و پریشان نگاهِ تو را به اشعار غزل می‌سپارم. میلاد آقایی

زلفان مواجت در آبادیِ کوچکِ چشمانم به یاد روزهایی که دست در دست در کوچه پس کوچه‌های شهر باهم قدم می‌زدیم، قدم می‌زنند. نمی‌خندند. پژمرده نمی‌شوند. مه‌آلود نیستند. فقط تماشایی‌تر از هر وقت دیگری قدم می‌زنند در آبادیِ کوچکِ چشمانم. میلاد آقایی

تک‌تک اندیشه‌های شبانه‌ام _که سرشار از تهی‌اند و نشعت از دلتنگی‌های پوچانه‌ام می‌گیرند_ را جرعه جرعه نوشیدم، قلمِ خندانم گریان شد. میلاد آقایی

:(

چاره‌ی رنج‌های بی‌پایانِ بنده شراب نیست، ولیکن جز مِی‌ خوری چگونه باید گریست از رنج‌ها؟ میلاد آقایی

در انتهای کوچه‌ی غم، به یادت شعر می‌بافم. میلاد آقایی

به یادِ تو می‌نگارم همه‌ی خود را بر دفتر شعر؛ برای خود نیز، از خود چیزی نمی‌ماند. میلاد آقایی