اندیشه دینی معاصر

◻️فیرحی در کتاب «پیامبری و قرارداد» چه می‌گوید؟       ✍رضا تاران 🔘کتاب «پیامبری و قرارداد؛ نظریه‌ای درباره سیره حکمرانی پیامبر» حاصل سه دوره تدریس سیره سیاسی پیامبر توسط داود فیرحی در دانشگاه تهران در سالهای ۱۳۹۷ تا ۱۳۹۹ است که بعد از درگذشت او، اکبر محمدی در پژوهشکده اندیشه دینی معاصر آن را تنظیم و تحقیق و در سال ۱۴۰۳ نشر نی آن را منتشر کرده است. 🔘فیرحی دوگانه «اسلامی» و «جاهلی» به تاریخ شبه‌جزیره عربستان را رد می‌کند و دولت مدینه را در امتداد دوره پیش از اسلام تحلیل می‌کند. او بر این باور است که قبایل عرب توانسته بودند با پیمان و قراردادهای میان‌قبیله‌ای خط اقتصادی امنی ایجاد کنند(۳۹۴). از نظر فرهنگی هم بر فرهنگ روم و هم بر فرهنگ ایران آگاهی داشتند(۳۹۵). بر این اساس وضعیت عربستان پیش از اسلام جنگ دائمی نبود و بر پایه پیمان و قرارداد وضعیت باثباتی داشتند(۷۴). شکل‌گیری دولت مدینه و حکمرانی پیامبر  نیز بر پایه و اساس قراردادهای مرسوم آن دوره بود(۵۸). این دیدگاه در مقابل نظریه‌ای نخبه‌گرایانه‌ای است که معتقد است پیامبر بر پایه نظر و رای خود مدینه را اداره کرده است(۵۴). 🔘فیرحی مهاجرت پیامبر به مدینه را نقطه آغاز تشکیل دولت مدینه می‌داند که با قراردادی میان او و بزرگان مدینه انجام شد(۶۳). اما مستند اصلی فیرحی پیمان مدینه است که در ماه‌های اول هجرت انجام شده است.  به باور او پیمان مدینه نه فرمان بلکه از جنس قرارداد است؛ قراردادی میان پیامبر، مهاجران، انصار، مشرکان و برخی از گروه‌های یهودی(۷۶). بر اساس این قرارداد مدینه به عنوان «حّرم» اعلام می‌شود که منازعات داخلی را به صلح و از تعرضات بیرونی جلوگیری شود(۱۰۸). مرجع حل اختلافات پیامبر است اما جنس تعیین او از قبیل «قاضی تحکیم» است که طرفین دعوا با توافق او را انتخاب کرده‌اند(۱۰۹). به باور فیرحی در همه قراردادها پیامبر داور نبود بلکه با توافق طرفین قرارداد داور تعیین می‌شد(۱۷۳). قرارداد مدینه قبیله و هویت‌های ایمانی را از بین نبرد بلکه هویت جمعی بزرگتری به‌نام شهروند مدینه بودن را افزود(۱۲۱). بر اساس قرارداد قانون مدینه شکل می‌گیرد که در دو بخش است؛ بخش اول: قانون داخلی قبایل و گروه‌های عقیدتی است و قانون دوم قانون شهر با توافق جماعت‌ها(۱۲۹). محور این قرارداد ممنوعیت ظلم، گناه، دشمنی و فساد نسبت به اعضای قرارداد بود(۲۱۷). 🔘به باور فیرحی در چند سال اول حضور پیامبر در مدینه، قرارداد مدینه توانست انسجام نسبی داخلی ایجاد کند و دولت‌شهر مدینه را شکل دهد. از سال ششم قراردادهای جدیدی اضافه شد از جمله مهمترین آن «قرارداد صلح حدیبیه« بود(۱۴۰) که توانست قریش را کنترل کند. قرارداد طائف که پیمانی امنیتی بود بخشی دیگری از مخالفان مدینه را به هم‌پیمان تبدیل کرد(۱۵۷). سال نهم هجریت ویژگی مهمی دارد و این سال را «عام الوفود« یعنی سال قراردادها نام‌گذاری کرده‌اند، زیرا در این سال تعداد زیادی از قبایل وارد مدینه شده و با پیامبر قرارداد بستند(۱۶۷). 🔘قرارداد نجران از دیگر قراردادهای مهم پیامبر با مسیحیان است؛ پیامبر دین مسیحیان را به رسمیت شناخته و امنیت آنان را در مقابل پرداخت جزیه تضمین می‌کند(۳۰۷). فیرحی معتقد است این قرارداد در دوره خلیفه اول تمدید شد اما خلیفه دوم این پیامبر را شکست و مسیحیان را مجبور به کوچ کرد(۳۱۷). همچنین قرارداد مقنا و خیبر نیز که با یهودیان بسته شده است مورد توجه فیرحی است(۳۳۵). 🔘به باور فیرحی حکمرانی پیامبر نه بر آرایش جنگی بلکه بر نرم‌افزار قرارداد ایستاده است. بر این اساس اصل صلح و قرارداد است و جنگ عارضه است. در تمام قراردادها استقلال قبایل به رسمیت شناخته شده است(۱۷۲). فیرحی پیامبر را نه شخصیتی انقلابی بلکه اصلاحگری محافظه‌کار می‌داند که دنبال زیر و رو کردن طبقات اجتماعی نبود(۳۳۷).  به باور فیرحی پیامبر با قراردادهای مختلف نوعی فدرالیسم قبیله‌ای شکل داد که در آن وحدت اصلی با محوریت دفاعی و نظامی بود(۱۶۱). فیرحی بر این باور است که تکیه پیامبر نه بر نیروی نظامی و مسلح بلکه بر قرارداد بوده است و نظامی‌گری دوره خلفا تخطی از سیره پیامبر است(۳۵۵). به‌نظر می‌رسد فیرحی به «جهاد ابتدایی« باور نداشت و جنگ‌های پیامبر را در اثر پیمان‌شکنی و تخطی از قراردادها از جانب قبایل تحلیل می‌کرد. فیرحی بر این باور است که پیامبر همچون یک استراتژیست توانست با عنصر قرارداد دولتی تشکیل دهد و اسلام را عرضه کند. #پژوهشکده_اندیشه_دینی_معاصر #نواندیشی_دینی_و_رویکردها #پیامبری_و_قرارداد https://t.me/andishedinimoaser

◻️کل گویی‌های باطل در اقتصاد ایران     ✍محمدرضا یوسفی 🔹در سی‌وچهارمین همایش بانکداری اسلامی، بزرگی مدعی شد؛ تجربه 45 سال نشان داد که تفکرات چپ، اقتصاد ایران را بیشتر از مغول ویران کرد( انتخاب، 20 / 6 / 1403). 🔹ایشان دو ادعا کرده است: اول اینکه پس از انقلاب، تفکر چپ تا به امروز حاکم بوده است و دیگر اینکه نتیجه آن ویرانی بوده است. در مقابل این دیدگاه، گروهی نیز در چند سال اخیر وضعیت کنونی را معلول حاکمیت لیبرال‌ها می‌دانند. آنان معتقد بودند که لیبرال‌ها اقتصاد ایران را در دست داشته، ولی همواره آنان فرار به جلو کرده و مسئولیت تصمیمات خود را نمی پذیرند. به نظر می‌رسد در هر دو سخن به واقع خبط‌های بزرگی رخ داده است. 🔹مدتهاست به دام کل‌گویی‌های باطل که واقعیت آن را نفی می کند، افتاده‌ایم. سخنانی که ترسیم یک وضعیت ایده‌آل از کل دوره پهلوی و یک تصویر از کل دوره پس از انقلاب ارائه داده و سپس در این مورد به قضاوت می‌پردازد. در حالی که اساسا حکومت‌ها دارای فراز و فرود بوده و در دوره هایی، موفقیت داشته و در دوره هایی نیز با مشکلات و افول مواجه هستند. 🔹عملکرد دهه چهل را چگونه می‌توان با عملکرد دهه 50 یکی دانست. یکی رشدهای اقتصادی بالا با تورم‌های بسیار پایین و حرکت به سمت یک سرمایه‌داری ملی را نوید می‌داد و دیگری با سیاست‌های غلط منجر به بیماری هلندی شده، رکود به همراه تورم و از دست رفتن منابع ارزی بسیار را نتیجه داد. امری که در کنار سایر عوامل سیاسی و اجتماعی منجر به انقلاب شد. 🔹همین اتفاق نیز برای دوران پس از انقلاب باید ملاحظه شود. دوران پس از انقلاب نیز یک خط ثابت دنبال نشده است و فراز و فرودهایی را تجربه کرده است. بنابراین اولین ایراد این کل گویی‌ها، بی‌توجهی به فراز و فرود دوران و نگاه سطحی به یک دوره به نسبت طولانی از تاریخ است.  🔹یکی از مشکلات کشورهای در حال توسعه از جمله ایران، دولت های بزرگ  بوده است. بانک جهانی و صندوق بین الملل پول، این دولتها را تشویق کرده تا سیاست‌هایی را برای رسیدن به توسعه، اعمال کنند. برای این امر، ایران در دهه 70 ، سیاست های تعدیل ساختاری را در همسویی با پیشنهادات این دو سازمان بین‌المللی انجام داد. تلاش شد، یارانه‌ها حذف، دولت ها کوچک و خصوصی‌سازی شده و نرخ ارز نیز آزاد گردد. به این ترتیب حرکت به سمت اقتصاد بازار را آغاز کردند. تفکر حاکم بر دولت آقای هاشمی به مانند نگاه خودش، تفکر اقتصاد بازار بود. همزمان با ایران، گروهی از  کشورهای دیگر نیز به این توصیه‌ها با آرمان دستیابی به اقتصاد بازار اقدام کردند. 🔹اما نتیجه چه شد؟ پس از چند سال، حجم دولت افزوده شد، کسری بودجه شدیدتر شد، بنگاههای دولتی تبدیل به  بنگاه های خصولتی شد و نرخ ارز نیز بالاجبار در سال 74 در نرخ 300 تومان تثبیت شد. به علاوه اینکه کشور شاهد چند ناآرامی کوچک نیز در اعتراض به آن سیاست بود. در دولت هفتم و هشتم نیز، مقامات اقتصادی نگاه به اقتصاد بازار داشتند. دولت نهم که با شعارهای چپ گرایانه شروع کرد در ادامه در دولت دهم به سمت آزادسازی‌ها رفت. 🔹بنابراین کل گرایی و تعبیرات 45 سال تفکر چپ یک توهم بیش نیست. این چه چپ گرایی است که نرخ ارز از حدود 7 تومان تا به امروز بیش از 8570 درصد افزایش یافته است؟ 🔹بانک جهانی در ارزیابی های خود، اعمال سیاست های راست گرایانه تعدیل اقتصادی که در دهه 70 در ایران نیز دنبال شد را نادرست دانسته و بحث از زیرساخت‌های لازم برای تغییر ریل را مطرح کرد. از این رو در سال 1995 بحث حکمرانی خوب را مقدم بر اصلاحات یادشده دانست. در مطالعات خصوصی سازی، بسیاری از این واگذاری‌ها غارت منابع ملی تعبیر شد. آزادسازی‌ها بدون توجه به زیرساخت های مناسب مانند حکمرانی خوب، بهبود فضای کسب و کار، منجر به سرمایه‌داری رانتی غارتی خواهد شد. 🔹غفلت دیگر گوینده محترم، نادیدن شرایط تاریخی است. ایران هشت سال درگیر جنگ بود. آیا در این هشت سال امکان اعمال سیاست های اقتصاد بازار برای همه کالاها و نرخ ارز وجود داشت؟ آیا کشورهای سرمایه داری در شرایط جنگی مانند دوران صلح کشور را اداره می کردند و کنترلی بر بازار و اقتصاد نداشتند؟ همچنین اقتصاد ایران در دهه 90، با شدیدترین تحریمها مواجه شد. آزادسازی قیمت ها اعم از کالاها، نرخ ارز و دیگر متغیرها در شرایط تحریمی چه بلایی سر کشور می‌آورد؟ 🔹نکته دیگر اینکه آیا تمامی این 45 سال، روند اقتصاد منفی و نزولی بوده است؟ کافی است روند اقتصادی حداقل 8 ساله دوره خاتمی نگاهی شود. متوسط رشد اقتصادی، روند کاهش تورم، نرخ اشتغال‌زایی و .. نیز دیده شود. باید با نگاهی عمیق‌تر تحلیل مسائل را دنبال کرد.  https://t.me/andishedinimoaser

ای جابر (انصاری) بقا و دوام دین و دنیا، بر چهار مبنا استوار است: دانشوری که دانش خود را به کار می‌بندد؛ نادانی که از یاد گرفتن دانش، روی بر نمی‌تابد؛ بخشنده‌ای که از نیکوکاری دست نمی‌کشد و نیازمندی که سرای ماندگار را به دنیا نمی‌فروشد. هنگامی که اهل دانش علم را بی‌اعتبار سازند، نادان نیز تمایلی به آموختن نخواهد داشت. آن زمان که دارا (غنی) از رسالت نیکی کردن خودداری کند نیازمند نیز سرای باقی را به دنیای فانی می‌فروشد. يا جابر قِوامُ الدِّين و الدُّنْيَا بأربَعَة عَالِم مُسْتَعْمِل عِلمه و جاهل لا يستنکف أَنْ يَتَعَلَمَ وَ جَوَادٍ لَا يَبْخَلُ بِمَعْرُوفِهِ وَ فَقِير لَا يَبِيعُ أَخِرَتَه بِدَنِيَاةٌ فَإِذَا ضَيَّعَ العالمُ عِلْمَهُ اسْتَنْكَفَ الْجَاهِلُ أَنْ يَتَعَلَّمَ وَ إِذَا بَخِلَ الْغَنِيُّ بِمَعْرُوفِهِ بَاعَ الْفَقِير آخِرَتَهُ بِدُنْيَاه. #پژوهشکده_اندیشه_دینی_معاصر #نواندیشی_دینی_و_رویکردها #نهج‌_البلاغه_حکمت_۳۷۲ #نشانه_عالم_بی‌_عمل https://t.me/andishedinimoaser

⚡️پذیرندگان یک ایدئولوژی اگر مذهبی باشند عقاید دینی را خطاناپذیر تلقی می‌کنند و همواره آن را معیار سنجش حقانیت قرار می‌دهند. ◽️معیار سازی ایدئولوژی و گریز از واقعیت   ✍محمود شفیعی 🔘ایدئولوژی معناهای گوناگونی دارد. در این یادداشت منظور از آن، مجموعه عقاید سیاسی است که به تدریج این عقاید برای پذیرندگانش، تقدس می‌یابد و ایدئولوگ‌ها با چنگ زدن به آن بر حکومت تفوق می‌یابند و در پاسداری از ایدئولوژی و حکومت و حکمرانی مبتنی بر آن سر از پا نمی‌شناسند. پذیرندگان یک ایدئولوژی، اگر مذهبی باشند، از آن لحظه ای که ایدئولوژی برایشان تقدس پیدا می‌کند، چنان عشق و علاقه‌ای به ایدئولوژی پیدا می‌کنند، دیگر آن را نه صرف یک عقیده سیاسی که مجموعه عقاید دینی خطاناپذیر تلقی می‌کنند و همواره آن را معیار سنجش حقانیت قرار می‌دهند. 🔘در این فرآیند ایدئولوژی همچون پرده‌ای ستبر اجازه نمی‌دهد ایدئولوگ‌ها واقعیت‌های بیرونی ناسازگار با ایدئولوژی خود را بپذیرند؛ چرا که مساله وابستگان به یک ایدئولوژی تحقق ایدئولوژی آنان در جامعه و حکومت و حکمرانی است و نه هیچ چیز دیگر. ایدئولوگ ها تا آنجا واقعیت را می‌پذیرند که با ایدئولوژی آنان سازگار باشد. آنان واقعیت ها را آن قدر تحریف می کنند تا با عقاید ایدئولوژیک آنان هماهنگ گردند و اگر هماهنگ نشدند تا آنجا که ممکن است یا صورت مساله را حذف می کنند یا وارد معرکه بی‌امان با واقعیت‌ها می‌شوند. 🔘برای ایدئولوگ‌ها، اگر ایدئولوژی در صحنه سیاسی حضور داشته باشد، هیچ بحرانی و هیچ خلائی در سیاست، اقتصاد، فرهنگ، مذهب و دیگر حوزه‌های زندگی به رسمیت شناخته نمی‌شود. فقر اقتصادی، فروکش کردن مشروعیت سیاسی با نارضایتی گسترده مردم از حاکمان، جایگزین شدن فرهنگ منحط بدوی با فرهنگ فاخر مدنی، بی‌رمق شدن روح مذهب و فروکش کردن اخلاق دینی و معنویت، اگر ایدئولوژی و نشانه های آن در جامعه و حکومت برقرار باشد، هیچگاه نه به رسمیت شناخته می‌شوند و نه به دغدغه ایدئولوگ‌ها تبدیل می‌گردند. اصرار بی‌حد و حصر ایدئولوگ‌ها بر ایدئولوژی هم علت اولیه دارد و هم علت تداوم بخش. علت اصلی اولیه این وضعیت جهل و جزم اندیشی سیاسی است؛ اما علت تداوم بخش آن دسترسی ایدئولوگ‌ها به مواهب بادآورده حکومت و حکمرانی مانند قدرت، ثروت، امنیت و شوکت بی‌حد و حصر به نفع ایدئولوگ‌ها، و به هزینه فقر و فلاکت یک ملت، است. 🔘ایدئولوژی و نشاندن عقاید سیاسی متصلب به جای صدق بیرونی، سوغات نامیمون مارکسیست ها در جهان معاصر بود که وارد بسیاری از کشورهای دیگر شد و گاهی رنگ دینی و مذهبی به خود گرفت و فاجعه‌های زیادتری در آن کشورها به بار آورد. زبان حال آنان این شعر مولانا است که: ای خدا این وصل را هجران مکن سرخوشان عشق را نالان مکن #پژوهشکده_اندیشه_دینی_معاصر #نواندیشی_دینی_و_رویکردها #ایدئولوژی_و_گریز_از_واقعیت https://t.me/andishedinimoaser

#زیاده‌خواهی_و_زراندوزی_حاکمان چه بسا حوادثی رخ دهد که در آن، اگر خواسته و مسؤولیتی بر دوش مردم قرار دهی، به دلیل رفتار صادقانه تو (حاکمیت)، مردم با رضایتمندی آن را انجام می‌دهند. واقع آن است که رونق و بهبود اوضاع معیشتی، موجب تحقق تعهدات و توقعات می‌‌شود. نکته اساسی آن است که محرومیت و بی حاصلی و بایر بودن سرزمین، به دلیل تنگدستی و گرفتاری مردمان است و این بدبختی و تنگناها در میان مردم ناشی از زیاده خواهی و زراندوزی حاکمان، بی‌اعتمادی و عدم ثبات جایگاه و بی‌توجهی به عبرت‌ها و سر گذشت دیگران است. فَرُبَّمَا حَدَثَ مِنَ الأُمُور مَا إِذَا عَوَلْتَ فِيهِ عَلَيْهِمْ مِنْ بَعْدُ احْتَمَلُوهُ طَيِّبَةٌ أَنْفُسُهُمْ بِهِ فَإِنَّ الْعُمْرَانَ مُحْتَمِلُ مَا حَمَّلْتَهُ وَ إِنَّمَا يُؤْتَى خَرَابُ الْأَرْضِ مِنْ إِعْوَازِ أَهْلِهَا وَ إِنَّمَا يُعْوِزُ أَهْلُهَا لِإِشْرَافِ أَنْفُسِ الْوُلَاةِ عَلَى الْجَمْعِ وَ سُوءٍ ظَنِّهِمْ بِالْبَقَاءِ وَ قِلَّةِ انْتِفَاعِهِمْ بِالْعِبَرِ. #نهج_البلاغه_نامۀ_٥٣ #پژوهشکده_اندیشه_دینی_معاصر #نواندیشی_دینی_و_رویکردها https://t.me/andishedinimoaser

‍ ⚡️دوران زندگی کوتاه آن حضرت دوران سختِ امنیتی و تهاجم اعتقادی است اما امام (ع) با موفقیت از تمام این عرصه‌ها بیرون آمد و این می‌تواند الگوی خوبی برای جامعه دینی باشد‌. ◼️فضای امنیتی دستگاه عباسی علیه امام عسکری(ع)    ✍هادی سروش   🔘امام و توصیه به دوری از حاکمیت ظلم کلینی در کافی می‌نویسد؛ شخصی از اهل مصر بنام سیف بن لیث به سامرا آمد تا حاکم عباسی دستور دهد و مزرعه او را تصاحب نکنند. کسی در سامرا به او گفت: نامه ای با امام عسکری بنویس و وی برای امام نامه‌ای نوشت و مشکلش را مطرح کرد. امام عسکری(ع) پاسخ نامه او را داد و صریحا به او نوشت: فلاتتقدمالی السلطان!  ملاقات حاکم نرو بلکه برگرد به مصر و کسی که مسئول دولت در مورد زمین‌های کشاورزی شماست او را ببین و توصیه به تقوا کن و به او بگو از حاکم تو بزرگتر حاکمیت حضرت رب العالمین است؛ «الق الذی فی یده الضیعه و خوفه بالسلطان الاعظم رب العالمین». آن شخص می گوید: پیش حاکم معتمد عباسی نرفتم و با مصر برگشتم و مشکل حل شد. 🔘توجه امام به شیعیان در بند وزندان نکته قابل دقتی است که از زندان، برخی شیعیان با امام در ارتباط هستند و امام عسکری توجه به آنان دارد. کلینی در حدیث دهم از باب مولد امام عسکری نقل میکند ؛ ابوهاشم جعفری گرفتار زندان و شکنجه بود و در نامه‌ای مخفیانه با امام درد و دل کرد … و امام عسکری بشارت آزادی او را داد و همانگونه شد و مهم این است که طبق همین روایت امام به آنان کمک مالی می نمود و برخی تا یکصد سکه طلا داد! و این کمک ها مخصوص به شیعیانی نبود که امام عسکری(ع) را امام می‌دانستند، بلکه امام(ع) به واقفی ها که امامتِ امام را قبول نداشتند نیز کمک مالی می‌کرد که کلینی در روایت سوم باب مذکور نقل نموده. توجه و عملیاتی کردنِ این سیره است که نیاز امروز همه ماست و باید ما را از انحصار خواهی و تحجرطلبی به توسعه فکری و رفتاری برساند.   🌐مطالعه متن کامل اینجا https://t.me/andishedinimoaser

⚡️در زمانه ما آخوند و مفتی بزرگ دنیا سازمان ملل است آیت‌الله محمد سند از اساتید حوزه علمیه نجف در گفتگو با مجله نقد اندیشه 🔹به جای اینکه دستاوردهای قویِ غرب را وارد کنیم، از دستاوردهای ضعیف آن الگوبرداری کردیم و فقط نما و دکور غرب را دیدیم. نمی‌توان منکر دستاوردهای غرب شد، اما غرب با چالش‌های خطرناکی روبه‌رو است. هر چیز را باید در جای خود دید و تحلیل کرد و نباید همه‌چیز را با یک چوب راند. 🔹امروزه تنها قسمت کمی از تولید علم دست خودباوران، دین‌داران و آخرت‌پرستان است و نه دنیاپرستان؛ مراد من از دنیاپرست، یعنی کسی که حاضر نیست به هیچ آرمانی پایبند باشد و تنها به مادیات فکر می‌کند. منفعت‌طلب است و کاری به میهن و مرزوبوم و ملتش ندارد. دریغا  که ۸۰٪ مملکت دست چنین افرادی است، برای همین پیشرفت رخ نمی‌دهد. 🔹ما چندین درد داریم؛ چه از سوی حوزویان، چه آکادمیک‌ها و چه قشرهای دیگر. درد این است که مسئولیت‌پذیری عمومی نداریم. هیتلر جنایات زیادی کرد، همان‌طور که چرچیل و دیگران هم کردند؛ اما نکته جالب و عبرت‌انگیز ملت آلمان این بود که در برهه‌ای، اراده آهنین برای رشد و صنعتی‌شدن پیدا کردند. من با اشتباهات وحشتناک اینجا و آنجا  کار ندارم. مسئولیت‌پذیری و اراده آهنین داشتنِ یک ملت بسیار مهم است. 🔹باید «غیرت ملی» داشته باشیم که نخبگان ما این غیرت را ندارند و دچار خودباختگی شدند. دولت و حکومت نیز متشکل از همین نخبگان و نیروهای اجتماعی است که در یک کشور وجود دارد. برخی مردم می‌گویند چهل سال تبلیغات ایدئولوژیک و فقهی برای اسلام شده است. چهل سال جنگ تمام‌عیار بوده است. این نبوده که امکانات را به راحتی در اختیار مسلمانان قرار دهند. 🔹حتی اگر متدینین هم دولت‌ها را به دست بگیرند و قدرت داشته باشند، نمی‌توانند اعمال قدرت کنند؛ نهایتاً ۲۰٪ بتوانند و گویی ۸۰٪ باقی مانده تحت کنترلشان نیست. در این چهل سال، ۸۰٪ مملکت دست بیگانگان بود و انگار همه‌چیز توسط یک ربات کنترل از راه دور اداره می‌شد. 🔹در زمانه ما، آخوند و مُفتی بزرگ دنیا، سازمان ملل متحد است. اصلاً ما آخوندها و فقه‌مان کنار هستیم. نظام بین‌الملل با قدرت و سلطه‌ای که دارد، حاکم کل دنیا شده و دیکتاتوری‌اش فزاینده خواهد بود. با وجود سازمان ‌ملل، فقه و فقاهت اسلامی کنار رفته است. آنکه حاکم است، چیز دیگری است. به همین جهت نمی‌توان ضعف‌ها را به گردن نظامات فقهی انداخت. 🔹ما معتقد به خدای تماشاگر نیستیم؛ خدای ما فریزری نیست. ما معتقدیم خدا لحظه به لحظه بر بشر احاطه دارد. حاکم اول در دیدگاه حکمرانیِ اسلام خداست؛ زیرا نه از جهت دانش کمبود دارد و نه از جهت تجربه. این خدا، خدای فراگیر است و یک سیستمی درست کرده که می‌تواند همه تغییرات را پوشش دهد، البته بشر هم باید آموزش ببیند و درس بگیرد و از زمانه خود عقب نباشد تا بتواند برای رفع چالش‌ها اقدام کند. https://t.me/andishedinimoaser منبع: نامه‌های حوزوی

اسلام دین غم یا شادی؟ آيا شادي و فرح ، از نظر دين مذموم و نكوهيده است؟ ✍آیت‌الله محمدعلی ایازی در فرهنگ و آموزه‌های دین آمده است که هنگام خستگی روح و روان، این شادی است که خستگی را از او می‌گیرد. امام علی(علیه السلام) فرموده است:  إنّ هذه القلوب تمل کما تمل الابدان ، فابتغوا لها طرائف الحکمه. این دل ها همانند تن‌ها خسته و افسرده می شوند. در این حال نکته‌های زیبا و نشاط انگیزی برای دلها  انتخاب کنید . (نهج‌البلاغه،حکمت‌ها،حکمت197) سخن زیبا و بیان طرب آمیز و نشاط آور  خستگی را از روح به در می آورد. سوگمندانه باید گفت مدت های طولانی کسانی بوده‌اند که چون شادی را گاه غفلت آفرین و غرور آور یافته اند و دیده‌اند کسانی را که از شادی و تفریح سوء استفاده می‌کنند و راه خلاف را در پیش می‌گیرند گفته‌اند: شادی را باید کنار گذاشت. در پاسخ به این اشکال باید گفت: اسلام دین تعادل است. امت اسلامی را امت وسط می‌داند(بقره /143) میانه‌روی در هر کاری حتی در عبادت و خدمت به مردم هم  دستور رسیده است. هر کاری حتی آن چه که در دین تشویق شده، اگر به اندازه نباشد، یا سوء استفاده شود، باز مذموم است. 🔹مذمت شادی‌های غلط، یا فراموشی از مسؤولیت و بی توجهی به آینده و آینده‌نگری نداشتن، به معنای مذمت و نفی شادی نیست. اگر کسانی در هر کاری زیاده روی پیشه می‌کنند و از این اصل ضروری بد استفاده می‌برند، دلیل بر این نیست که شادی بد است. باید افراط گری را کنار گذاشت. فرد و جامعه ای در زندگی موفق است که هر کاری را در جای خود قرار دهد و به درستی جایگاه آن را بشناسد و به خوبی از آن استفاده ببرد.  شادی یک ضرورت زندگی است و استفاده‌های غلط، نمی‌تواند اصلی را که خداوند در نهاد انسان وانهاده، زیر سوال برد. تنها می‌توان شادی های غیر اصیلی را که به حیات و سعادت انسان آسیب می‌رساند و یا شادی اصیل، امید، نشاط، فعالیت، انرژی و توجه به آینده او را خدشه دار می‌کند، ممنوع ساخت، اما نمی‌توان گفت اصل آن مشروع نیست. 🔹البته حیات معنوی و تربیت اخلاقی اهمیت بسیاری در آموزه های دینی دارد. تمرین و تربیت روح، سیر و سلوک و خودسازی است. آماده کردن خویش در استفاده بهینه از ظرفیت‌های بیرونی و از استعدادها و خلاقیت‌ها است.  🔹شکل غلطی که گاه به دست آوردن شادی از هر راهی انجام می‌گیرد و توأم با تسلیم شدن در برابر هواهای نفسانی است، از آفت های این موضوع است. بنابراین، از مشکلات مربوط به شادی در تلقی‌های گوناگون آن، استفاده از هر وسیله‌ای برای رسیدن به آن در زندگی فردی و نیز جامعه است. برای این که از افراط گری در امان بود، باید نیازهای طبیعی انسان را در نظر گرفت و تعادل را هم در نظر داشت. یکی از این نیازها استفاده معقول از شادی است. ازاین‌رو نگرانی که در آموزه‌های دینی در باب شادی رسیده، ریشه در افراط‌گری و انحراف دارد. بنابراین شادی در ذات خود اشکالی ندارد بلکه در حد بسیار ترویج هم شده است. اما فرق است میان شادی(فرح) با بطر (افراط)(فرهنگ معین، ج1، ص٥۶٧). که در روایات ممنوع شده و به معنای ناسپاسی کردن نعمت و در شادی و تنعم از حد گذشتن است. به عبارت دیگر گاه شادی درحد طبیعی و رفتار متعادل انجام می‌گیرد و گاه در شکل افراطی و در قالب کارهای زشت و آزاردهنده و حتی چیزهایی که به بدن و روح انسان آسیب می‌رساند، دراین صورت است که بطر نامیده می‌شود. https://t.me/andishedinimoaser منبع: قرآن‌پویان