WE ...

هزاران راهِ اشتباه هزاران تصمیم اشتباه هزاران اتفاقِ اشتباه هزاران آدمِ آسیب رسان اشتباه هزارانِ هدفِ اشتباه هزاران هزار اشتباه باید رخ دهد تا روزی متوجه شویم "اشتباهی" وجود ندارد. تا روزی متوجه شویم تمام این اتفاقات و تصمیم‌ها بخشی از پروسه‌ی رشد ما بوده است. رشدی که به ما کمک کرده است بتوانیم آسیب را شناسایی کنیم. تا بتوانیم مفهوم آسیب و محافظت  را درک کنیم و بر اساس آن در تجربه‌های جدید‌تری قرار بگیریم. اگر اشتباهات نباشند، رشدی وجود نخواهد داشت. اگر رشدی وجود نداشته باشد ما هیچگاه متوجه نمیشویم چه چیزهایی آسیب است و چه بخش‌هایی در ما احتیاج به محافظت دارد. اشتباهی وجود ندارد. هر آنچه که آسیب‌ است و ما متوجه‌ حضورش نیستیم آنقدر خودش را در شکل‌ها و اتفاق‌های متفاوت تکرار میکند تا روزی بالاخره متوجه اش شویم و بتوانیم متوقفش کنیم. و هر آنچه خودش را مدام تکرار میکند، اشتباه نیست! فرصتی جدید برای بازبینیِ دوباره‌ی ماست. پونه مقیمی @we_live

مردم برای آنکه از استبداد بیرون بگریزند به تنهایی درون خویش پناه می‌برند ، زیرا فشارهای سیاسی و مذهبی هر کدام سعی می‌کنند آزادی و استقلال فرد را محدود سازند ... و فرد حکم یک زندانی را پیدا می کند که برای فرار از این زندان باید از دیوارهای بلند بگذرد و خود را به آن سو برساند و به مقصود خود که آزادی و استقلال است برسد ... و مردم که آزادی و استقلال خود را دوست دارند، گمان می‌کنند به خاطر دوستی با دیگران آزادی و استقلال خود را از دست خواهند داد و ناچار با خود و برای خود زندگی می‌کنند. رومن رولان @we_live

Sometimes, you should just outgrow people, and that’s okay. Not everyone will always be on the same level as you. Keep evolving. Don’t feel guilty for doning what’s best for you. گاهی اوقات، فقط باید مردم رو پشت سرت بذاری و این هیچ اشکالی نداره . همه همیشه در یک سطح با تو نخواهند بود. به تکامل خودت ادامه بده. و بخاطر انجام بهترین کارها برای خودت، احساس گناه نکن. @we_live

اینکه ما متعهد هستیم "وظیفه" ماست اینکه دروغ نمیگیم و روراست هستیم همینطور. این وظیفه ی ماست که محبت و توجه و انرژی خرج کنید برای آدمی که خودمون" بصورت شفاف " ادعا میکنیم برامون مهمه وظیفه ی ماست که اگر طرف مقابل علامت سوالی در ذهنش ایجاد میشه رفعش کنیم و توضیح بدیم. رفع ابهام درباره ی رفتارهای اشتباهمون و عذرخواهی و ابراز پشیمونی و جبران اشتباه هم وظیفه ی ماست. اگر دیگران اینطور نیستن دلیل موجهی نیست که ما "لطف میکنیم که درست رفتار میکنیم بلکه ما در حال انجام وظیفه ی انسانی خودمون هستیم. منت انسانیت رو به سر کی میذاریم دقیقاً؟! خب انسان نباشیم و با غیرانسانها زندگی کنیم. @we_live

good morning

منزوی‌بودن معناش غمگین‌بودن یا میلی به ارتباط نداشتن نیست. انزوا گاهی تنها راهیه که آدم برای محافظت بلده. محافظت از خودش در برابر بقیه، و محافظت از کسانی که دوست داره در برابر خودش... @we_live

می‌دانید؟ گاهی فکر می‌کنم که شاید قسمتی از این شرم از وجود خود را، این بلد نبودن زنانگی را در بعضی‌هامان، بزرگترهایی که مثلا می‌خواستند به دخترها نجابت یاد بدهند، در وجودشان کاشته‌اند/می‌کارند. دیده‌اید بعضی‌هامان به بچه خردسال دختر می‌گوییم خودت را بپوشان ولی پسر را آزاد می‌گذاریم و اهمیت نمی‌دهیم پوشیده باشد؟! پسر را ختنه می‌کنیم و سور و سات و دحل و جشن، بعد دختر که پریود می‌شود، وااااای! کسی نفهمد! لک نیافتد. مشمای سیاه بگذارید. یواشکی بخریم زشت است در لیست خرید پدرت بنویسمش و ... حداقل برای نیمی از دهه چهل، پنجاهی‌ها و شاید شصتی‌ها همین بوده. آنقدر دوز شرم و حیا را زیاد کرده بودند که از داشتن اندام زنانه ترسیده بودیم. نزدیک نه سال بودیم که ای وای! مویت را نمی‌پوشانی؟؟؟ دخترک چهار پنج ساله را با دامن و جوراب کوتاه می‌دیدیم، طوری رفتار می‌کردیم که انگار چه معصیتی کرده! گاهی این به اصطلاح حیا ها و شرم‌ها، ما را از زن بودن مان غمگین و ناامید می‌کرد. آنوقت بجای مهرورزی به زنانگی هامان، آنها را سرکوب می‌کرده‌ایم و شاید هنوز هم سرکوب می‌کنیم. وقتی از زن بودن‌مان راضی نباشیم، در مواجهه با آن قسمت خودمان که می‌خواهد عاشق بشود، می‌خواهد معشوقه باشد، می‌خواهد ازدواج بکند، دچار شک و تردید و وسواس و حقارتیم. اعتراف سنگینی‌ست و هزار البته، قطعا شامل همه نمی‌شود. خیلی ها بلدیم با زن بودن مان در رقص باشیم و قدرش را به‌درستی بشناسیم. محبوبه احمدی @we_live