آسمان

من که باشم که بر آن خاطِر عاطِر گذرم؟ لطف‌ها می‌کنی ای خاکِ دَرَت، تاجِ سرم دلبرا بنده نوازیت که آموخت؟ بگو که من این ظَن، به رقیبانِ تو هرگز نَبَرم همتم بدرقهٔ راه کن ای طایرِ قدس که دراز است رَهِ مقصد و من نوسفرم ای نسیمِ سحری بندگیِ من برسان که فراموش مکن وقتِ دعایِ سحرم خُرَّم آن روز کز این مرحله بَربَندَم بار و از سرِ کوی تو پُرسند رفیقان خبرم حافظا شاید اگر در طلبِ گوهرِ وصل دیده دریا کُنَم از اشک و در او غوطه خورم پایه نظم بلند است و جهان گیر بگو تا کُنَد پادشهِ بحر دهان پُر گُهَرَم #حافظ | آسمان

لیلی تو ندیدی که چه با من کردند...

هیچ تغییری نکردم؛ شعر میخوانم هنوز...

باد گندم‌زارِ مویت را به تاب انداخته مادرت در چشم‌هایت آفتاب انداخته بازتابِ رویِ تو در آب می‌رقصید و ماه از سر شرمش حریری رویِ آب انداخته با دو پای خویش در دام غمت افتاده ام مثل آن ماهی که خود را در حباب انداخته جویِ خون از قلب من جاریست اما دیگران گفته‌اند اینجا کسی جامِ شراب انداخته چین از ابرو باز کردی و به لب‌ها دوختی مژده که دلدار از رویش نقاب انداخته #مهرنگار_خلیقی | آسمان

غمِ عالم فراوان است و من یک غنچه دل دارم چسان در شیشه ی ساعت کنم ریگِ بیابان را؟ #صائب_تبریزی | آسمان

شهی که بگذرد از نُه سپهر اختر او اگر غلامِ علی نیست خاک بر سر او علی عادل والا، امیرِ عرش جناب که هست خسروِ خاور کمینه چاکرِ او در مدینه علم، آن که از کمالِ شرف فتاده‌اند سران همچو خاک بر درِ او ز قید خسروی هر دو کون آزادست کسی که از دل و جان شد غلامِ قنبر او محبّت شهِ مردان مجو ز بی‌پدری که دستِ غیر گرفته‌ست پای مادرِ او #بیرمخان_هندی | آسمان #شعر_بلند

علی بن مهزیار از امام جواد سلام الله علیه نقل کرده که حضرتش فرمود: قالَ رَسُولُ الله صَلَّی اللهُ عَلَیْه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ، مَنْ تَأَثَّمَ أَنْ یَلْعَنَ مَنْ لَعَنَهُ اللهُ فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ الله. رسول خدا صَلَّی اللهُ عَلَیْه وَ آلِهِ فرمود: هر کس گناه بداند لعنت کردنِ کسی را که خدا او را لعنت نموده؛ پس لعنت خدا بر او  باد. بحارالأنوار ۲۵ / ۳۱۹. الفوائد الطوسیة شیخ حرّ ۱ / ۵۱۶.

🚩 اسعد الله ایامکم لعن الله من قیل له ان فی الدار فاطمه قال و ان...

تا سرِ زلفِ تو در دستِ نسیم افتادست دلِ سودازده از غُصه دو نیم افتادست چَشمِ جادویِ تو خود عینِ سَوادِ سِحْر است لیکن این هست که این نُسخه سَقیم اُفتادست در خَمِ زلف تو آن خالِ سیه دانی چیست؟ نقطهٔ دوده که در حلقه جیم افتادست زلفِ مشکینِ تو در گلشنِ فردوسِ عِذار چیست؟ طاووس که در باغِ نعیم افتادست دلِ من در هوسِ رویِ تو ای مونس جان خاکِ راهیست که در دستِ نسیم افتادست همچو گَرد این تنِ خاکی نتوانَد برخاست از سرِ کویِ تو زان رو که عظیم افتادست سایهٔ قَدِّ تو بر قالبم ای عیسی دم عکسِ روحیست که بر عَظمِ رَمیم افتادست آن که جز کعبه مُقامش نَبُد از یادِ لبت بر درِ میکده دیدم که مُقیم افتادست حافظِ گمشده را با غمت ای یارِ عزیز اتحادیست که در عهدِ قدیم افتادست #حافظ | آسمان #شعر_بلند