Armonim Onam

#сарказм ХАЛҚИМ Бир ажиб халқим бор, содда жуда ҳам, Дунёни мусаффо кўраверади. Энг оғир ҳолда ҳам ўйланиб бир дам: “Худога солдим!..” деб қўяверади. Ҳаққин ўғирлашар куппа-кундузи, Ўғрилар молини сўяверади. Унинг-чи билгани, энг ёмон сўзи: “Худога солдим!..” деб қўяверади. Ризқини қийсалар, бошини қашлаб, Қотган нон, сув билан тўяверади. Қўлида яроғи бўлса ҳам... ташлаб: “Худога солдим!..” деб қўяверади. Соддадил, ширинтил, шумликдан йироқ, Бот-бот алдашади, кўнаверади. Нафрати кўкларга етса ҳам, бироқ, “Худога солдим!..” деб қўяверади. Хиёнат қилса ҳам яқинлар бир кун, Ўзи ёниб, ўзи куяверади. Энг ёмон қарғиши ёмонлар учун: “Худога солдим!..” деб қўяверади. Онасидан сўк-чи, муштларин тугиб, Миянг ёрилса ҳам туяверади, “Нима қилиб қўйдинг?”– десалар, кулиб: “Худога солдим!...” деб қўяверади. ✍️ Баҳрилло ИХТИЁРОВ

“Қанақа хабар айтмоқчисан Дилим?” “Мен сизни Дилингиз эмасман. Сизга шуни айтмоқчи эдимки, энди рақамимни ўчирворинг! Менам ўчириб, чорнийга соламан хозироқ” “Жинни бўлма!” “Жиннига жинни соғга соғман. Энди, хаммаси тамом” “Нега энди?” “Опам телефон қилди, совчилар келаётган эмиш. Энди сиз билан дўст бўлиб юришим дуруст эмас” “Нима, дўст дейсанми?–Нуралининг капалаги учиб кетти.–Телефон қиляпман, кўтар телефонингни гаплашиб олайлик!” Нурали ўрнидан туриб кетти. Кетма –кет қизга қўнғироқ қилар, негадир чақирув кетмас, тезда узилиб қисқа–қисқа гудок овози келарди. Хаёлида эса бир гап тинмай чарх урарди “совчилар”. “Телефонингни кўтар!” дея яна хабар йўллади. Бироқ қиздан жавоб бўлмади, худди унинг рақамини қора рўйхатга тиркаб қўйган кўринади. Шундан сўнг Азизага телефон қилди. Азизаникига хам чақирув кетмади. Чунки, Дилрабо аллақачон унинг телефонидан хам қора рўйхатга киритишга улгурганди. “Нима қилмоқчисан?” деб сўраган Азизага эса “понани пона билан уриб чиқараман” деб кулиб қўя қолди. Нурали эса кирпи ютган илондек бир жойда ўтиролмай қолди. Охири бўлмади, уйга бориб, кеннаясига хозир эшитган хабарини айтмоқчи бўлди. Ташқарида хаво пастлабди, кабинет анча илиқ эди.  Қуёш атрофга сўнгги бор назар ташлаб, уфқ ортига оғишга шайланиб турарди. Нурали уйига етиб келгунча шом бўлган, оила аъзолари аллақачон кечки овқатни тановул қилиш учун сўрига жамулжам бўлиб ўтирардилар. Нурали салом бериб кираркан, жиянчаси у томон чопиб кела бошлади. Афтидан, машина келиб тўхташи билан ковушчасини кия бошлаган кўринади. –Амаким келли–и! –Вух мени ширинчам!–йигит уни даст кўтариб олди.–Сизга миннаса обкелдим! –Живачча!–қиз жажжи қўлларини узатди. –Ёш болага жевачка обкема дегандимку!-дадаси ўғлига норози қараб қўйди.  Йигит чўнтагидан чиройли пакетчага ўралган печение оларкан дадасини тинчлантирди. –Печани дада... вафли. –Ха яхши, кел опанг овқат сузяпти. –Бизни ошимиз боракан дада, ўртоқларим чақиришяпти.–Нурали ошхонага йўналди. Кетар олдидан Шоирага Дилрабо хақда шипшиб қўймоқчи эди. Бироқ, ошхонага кириши билан кеннаяси уни довдиратиб қўйди: –Келдингизми куёв бола! –Куёв бола?!–Нурали тўхталиб қолди. – Ха-да, хадемай куёв бўласиз. Менам ошхонадан озод бўламан укажон! –Қанақасига? –Бугун Дилраболарникига кириб чиқдик! Нурали ичидан “вох” деб юборди. 14.07.2023 Дониёр Аҳмаджонов

–Оббо, эсим қурсин, Дилрабога телефон қиламан деб вада қилгандимку, унутибман!–телефонини олгунча чақирув тугаб қолди. Очиб қараса қиз эмас, синфдоши Садир телефон қилган экан. Синфдошининг рақамини кўрдию, бугун синфдошлари  билан чойхонага боришлари керак эканини эслади. Садирга қайта қўнғироқ қилса дарров ўпкалашни бошлайди, “телефонни кўтармайсан, синфдош керакмас сенга...” каби. Шунинг учун унинг рақамига хабар ёзиб қўя қолди. “Дўстим, сизлар бораверинглар, ишдан чиқиб, ортларингдан бораман” Кетиш учун хали эрта эди, вақтдан фойдаланиб Дилрабога қўнғироқ қилди. Икки марта чақирди, қиз қўнғироқни қабул қилмади. “Аразларингдан,–мийиғида кулиб қўйди у.–хафа бўлдиларми?” Йигит унинг рақамини очиб СМС ёза бошлади. Хали ёзиб бўлмасидан олдин эса қиздан хабар келиб қолди. “Эслаб қолибсизми ўртоқ генерал?” “Нега телефонингни кўтармаяпсан?” “Группадошлар келувди, блинчик қиляпмиз. Улар олдида гаплашиш ноқулай” “Бу хафта уйга келасанми?” “Сизга буни нима қизиғи бор?” “Шунчаки сўрадим-да” “Сўраманг! Ким бўпсиз мендан сўрагани?” “Сўраб қўйибману. Мунча, тилингдан захар томяпти бугун?” “Нега экан? Зарил кептими сизга захар сочиб” “Билмасам захар камипирга ўхшаб кетяпсан” “Вой шўрим, энди кампир бўлдимми?” “Хада, бидир–бидир кампирни ўзисан”–йигит ушбу хабарни йўлладию, буни ўқиганда қизнинг қошлари учбурчак бўлиб кетишини тасаввур қилиб, кулимсираб қўйди. “Нима, кўп гапирвордимми?” Нурали бу хабарни ўқиб чўчий бошлади. Қизни яхши билади, энди хабар хам ёзмайди, қўнғироқниям қабул қилмайди. Шунинг учун дарров вазиятни рандалашга ўтди. “Қанийди шу гапларни ўз овозинг билан эшитсам. Соғиндим ахир” Қиздан жавоб бўлмади. Йигит бир минутча экранга термулиб ўтирдию, яна хабар йўллади. Бу сафар қизнинг рашк торларини бироз чертиб қўймоқчи бўлди: “Қўнғироқ қилсам бўладими энди? Азизахон телефонингга яқин жойдами?” Бу сафар хам жавоб бўлмади. Йигит билмасдики, қиз унинг хабарини ўқиб, ўтирган жойида пиққиллаб куларди. “Бўпти, гаплашгинг кемаса ўзинг биласан, менга Азизахон рақамини жўнатвор” Йигит буни атай ёзганди, Азизанинг рақамини эса аллақачон контактларига сақлаб олганди. Қиздан жавоб бўлавермагач, дугонасига қўнғироқ қилди. Азиза тезда қабул қилди: –Ало, Ассалому алайкум поччажон! Хормай толмай, ишламай чарчамай, очмас тўқмас, исимай совимай, юрмай турмай, ўтирипсизми юрипсизми? –Рахмат, Азизахон! Блинчик пишдими? –Пишяпти, келасизми? –Бу таклифми саволми? –Таклиф поччажон! Бизга фанта олакелинг! –Хўп, борсам олиб бораман. Неча кишига олиб борай? –Бугун мехмонжонлар бор, бир вагон ола келинг. –Хўп, тўй тўйдай, қўзи қўйдай бўлсин. Икки вагон олиб бораман унда. –Химматингизни чеки йўқ поччажон! Тинчликми сахийлигингиз тутиб қолди. Ёки, хавони авзойи бузуқми дейманда! Ха–ха–ха!–қиз кулганди ёнида яна икки уч кулган қизлар овози эшитилди. Азизанинг ёнидан кимдир Дилрабога қараб бақиргани эшитилди.–Дили, сен хайдаган булутлар ошхонада ёмғир бўлиб ёғиляпти! Нурали қулоғига эшитилаётган паст товушли сигнални эшитиб, Дилрабо иккинчи линияга тушаётганини сезди. Экранга қараса хақиқатдан хам қиз қўнғироқ қилаётган экан. Қўнғироқни қабул қилди, аммо қиз гапирмай жим тураверди. –Талқон ширинмикан?–деди талқон егандек жим турганига киноя қилиб. Дилрабо хам буни тушуниб кулимсираб қўйди.–Гапирсанг гапир, бўлмаса бизни сухбатимизни бузма. –Бемалол!–қизнинг зардали овози эшитилдию, алоқани узиб қўйди. Нурали яна Азиза рақамини термоқчи бўлиб турганида Дилрабодан хабар келди. “Қанақа одамсиз, дардингизни бутун оламга жар солмай туролмайсизми? Энди қизлар нима деб ўйлайди?” “Буни ўзларидан сўра, нима деб ўйлашаркан? Менимча, вада қилганимдан сал кечроқ қўнгироқ қилганимга аразлаётганингни ўйлашади” “Аразламадим” “Бу қанақа муомала унда? Хўрозқандга вада олиб,  ололмаган болачага ўхшаб араздасан” “Сиз қанақа одамсиз Нурали ака? Гох кампир, гох болача дейсиз...” “Нима қипти, айтсам сени айтаман, хаддим сиғиб” “Нимага экан,  хаддингизни билинг! Менга нормалний муомала қилинг, хўпми?” “Қанақа бўлади бу?” “Жиддийроқ бўлинг! Сизга мухим хабарни айтай десаму, хеч одамга ўхшаб гаплашмайсиз. Қачон қараса дилга озор бермоқчи бўласиз”

Адолат тарозиси–28. Ўхшатмасдан учратмас. Мақол * Кутишдан ёмони бўлмас экан аслида. Яна, аниғини билмаган холда кутиш ундан-да ёмон. Элбекнинг дадасига уч кун мухлат бериб келди-ю, ўзи хам ишонмайди келишига. Мана, икки кун бесамар ўтти. Кабинетида қоғоз титиб ўтиришдан бошқа чораси йўқ. Уйга кетсамми, деб ўйлади-ю, хали бошлиқ кетмасдан олдин кетишга ботинмади. –Ха, боланг йиғлаб қолдими?–деб пичинг қилади ўтган сафаргидек. Ёнига кириб рухсат сўрасаммикан а? Хизрни йўқласа бўларкан, хали ўйлаб ўйи тугамасдан эшик шарақлаб очилди. Доим шунақа, худди елкаси билан уриб очгандек бор кучи билан эшик очади. Бир сафар хазилга олиб эшикни секин очса бўлмайдими дегандек бўлувди. Уйқунгни қочирай дедим-да, деб кулганди. –Валиеп, ўтирипсанми пашша қўриб? –Йўғе, –Нурали ўрнидан туриб кетди.–Пашша йўқку хонада! –Пашша қувишдан бошқа ишинг бўлмагандан кейин тугатгандурсанда уриб. Хўжайин  бу ёқда жонимни оляпти, бир хафтадан ошди, биронта ижобий натижа йўқ. Нима қиляпсизлар ўзи? Қўлларингдан бирон иш келадими ўзи? –Харакат қиляпмиз ... –Қани харакат қилганинг? Кун бўйи саланглаб юрасанлар. Биттанг чойхона, кафега муккангдан кетсанг, биттанг бангилар билан улфат бўлибсан. –Ўртоқ капитан, ким ... –Сенда, Дўрманчадан улфат топволипсан!– капитан Диёров унинг рўпарасига келиб, ўзини таппа курсига ташлади.–Қуруғига ўтволдингми? –Йўғе, иш билан боргандим. –Қанақа иш? –Ўша... ўлдирилган қиморбозлар иши бўйича. –Янги далил топтингми? –Ха, ўртоқ бошлиқ, аммо, хали аниқ бўлмагани учун сизга индамай тургандим. –Қани, доклад қилчи, нима топтинг, қандай топтинг? –Эгаси йўқ туфлини эгасини топтим шекилли. –Қанақа туфли яна?! Нурали бўлган гапларни гапириб бера бошлади. Капитан Диёров аввалига “хмм” , “хўш” дея беписандгина қулоқ солиб ўтирдию, кейин жиддий тортиб, бутун вужуди қулоққа айланиб эшита бошлади. –Ким экан ўша бола?–сўради йигит гапириб бўлгач. –Элбек  деган йигит экан. –Элбек!?–капитан Диёров ўрнидан туриб кетти.–Анави пакана болами? –Ха, танирмидингиз уни? –Нимага танимас эканман? Наша билан қўлга олганман бир пайтлар. Ота – бола наркабаронларку. –Ўтириб чиққанми? –Йўқ, хамма ишни ўз гарданига олган дадаси кесилиб кетти, боласи қутулиб қолди. Бунгаям анча бўлди, янги иш бошлаган пайтларим эди унда. Хуллас, Элбек Тошкентга ишлагани кетибдими? –Ха, дадаси шунақа деди. –Ха Валиеп, ғўрсан сен бола. Агар сигир суяк ғажибди деса ишонгину, Элбек ишлагани чиқибди деса ишонмагин. Мехнат қиладиган одамлармас улар. –Менга дадаси ишлагани кетти деди-да. –Бу дегани овга кетти, дегани бўлади, тушундингми. Бу болани иши қимор ўйнаш, чўнтак кесиш, наша сотиш, хўроз, бедана, қўчқор... Хуллас нимаики пул тикиб ўйналадиган “боз–боз”лик борки хаммасини ўйнайди. –Демак, Тошкенда чўнтаккесарлик қиляптиканда? –Тошкенда нима қилади бу бола? Нон йўқ унга Тошкентда. Хар ерни ўз бўриси бўлади, келгиндиларга нонини яримта қилдириб қўймайди. Хўроз ўз катагида қичқиради дейишадику. Бу бола ё Қўқон бозорда ёки Фарғонада эски хунарини қилиб юрибди. Агар сени гапингда жон бор деб хисобласак, Қўқонда юришга қўрқади, катта эхтимол билан Ё Фарғона бозорида ёки Марғилонда юрипти. Бўлди, эртагаёқ қидирув эълон қиламиз! Мана кўрасан, водийдан чиқиб кетмаган бу банги. –Балки, дадаси хабар берган бўлса эртага келиб қолар ўз оёғи билан. –Сен қанақа боласан а? Жони омон қолиб зўрға қочиб кетадию, энди сени огохлантиришинга чопиб келармиди? Уни тутиб келиш керак, вассалом. –Шахар бозорларини қидириб кўрсаммикан? –Сен нимага қидирасан, ана оперлар бор! Бошқармага хабар қиламиз, у ёқдагилар хам қидиришади. Сен ўз ишнгни қил! –Хўп ўртоқ капитан! –Бўпти, мен кетяпман, прокуратурага чақиришганди иш билан. Нурали бошлиғи чиқиб кетгунча тик турдию, кейин яна жойига ўтирди. Бошина орқага ташлаганча кафтини пешонасига қўйди. Шу йўсинда фикрларини жамлаб, қўлида бор далилларни кўз ўнгидан ўтказа бошлади. Шу пайт, телефони қалтираётганини сезиб қолди. Овозсиз режимда қолиб кетган экан. Armonim Onam

Бундан тўрт йил олдинмикан, иккита йигит келиб уни ўлдирмоқчи бўлган. Сингилларини йўлдан урган экан. Шундан кейин, Тошкентга ишлагани қочиб кетувди. Олти ойми юриб, битта тавияни етаклаб келди. Хотини ўшанда чидолмай кетиб қолган. Анави тавия хам кўп яшамади. Бир кун эри йўғида бор –будини ўғирлаб, қочиб кетти. Ўшандан бери ёлғиз яшарди Ғайрат. Махалла оқсоқоллари хотини билан яраштириб қўймоқчи бўлди, аммо  Улфатой қизимиз яшамайман деб оёқ тираб туриб олди. Энди, ростда ука, қиморбоз, хотинбоз одам билан яшаб нима рохат кўрарди. Бир кун минг сўм ютиб келса, уч кун икки мингдан ютқазади. Хафтада икки кун хўроз ўйинга қатнайди. Бунақада уйда барака бўладими? –Тирикчилиги қанақа ўтарди унда? –Хайронман, шунча пулни қаёқдан топаркан. –Ўғирлик хам қилиб турса керак? –Ўх, гол урдингиз ука. Роберто Карлосникидек рўпарадан удар бўлди. Ўзим гап очолмаётган эдим. Қўли хам эгрироқ эдида укамизни. Кўрмаганларимни гапирмай, бир воқеани айтиб бераман. Бир куни иккаласи машинамга чиқишди. бозорга хайданг деди. Етиб борсак, ака пулим йўқ, кутиб туринг, кутганингизгаям қўшиб берамиз, деб бозорга кириб кетти. Орадан бир соатча ўтиб, қўлларида сумкалар билан қайтиб чиқишди. –Ака, бизни Сарқўрғонга ташлаб қўясиз! – деди.–Бзам одамларга ўхшаб сойда чўмилиб, дам олиб келайлик! Кўр –кўрни қоронғуда топибди дегандек, ўзларига ўхшаган икки–учтаси кутиб турган экан дачада. Етиб борганиимизда икки баробар кўп пул берди. Йўл–йўлакай гапларидан тушуниб бўлгандим ука, чўнтак кесишибди. –Олим ака, яна битта савол: Ғайратни ўлдирмоқчи бўлган ака–укалар кимлар эди, танийизми? –Йўқ уларни танимайман, аммо Кенагаслик камазчини ўғли дейишди. –Даштдаги Кенагасми? –Йўқ, Учкўприкни кенагаси. –Олим ака, машинангизни қулфланг, мен билан Дўрманчага бориб келасиз, майлими? –Элбекникигами? Майли ука, сиз давлатсиз, давлат нима деса хўп деймиз. Улар Нуралининг машинасида Дўрманчага йўл олдилар. Элбекни уйи Дўрманча билан Қатағон деган қишлоқ ўртасида экан. Чақиришганда қовоғини солиб дадаси чиқиб келди. –Нима ишларинг бор ўғлимда? У йўқ, ишлаган кетти. Нурали хизмат гувохномасини чиқариб, ўзини таништирди. Элбекнинг дадаси гувохномага қараркан бир туки хам ўзгармади. Нурали бундан хам ўзига хулоса чиқариб олди. “Демак дадаси шундай бўлишини билган, кутган” –Қаерга кетти ишлагани? –Тошкентга! –Манзили аниқми? Телефони борми? –Телефонини сотиб йўл киро қилди. Қай гўрга жойлашган билмайман,–дадаси шундай деркан кулимсирагандек бўлди. “нима бало, тополмайсан деб куляптими?” ижирғаниб қўйди йигит. –Ким билан кетганини биларсиз? –Менга айтмаган. –Қайси куни кетган? –Анча бўлди, ёзни биринчи ойи эди. Нурали чамалаб кўрса айни қотиллик юз берган кунларга тўғри келяпти. Майли, кетган бўлса кетгандурда, барибир топилади. –Ака, етмиш икки соат ичида ўғлингиз менга бориб учрашмаса қотилликда гумон қилиниб, қидирувга бераман. Нурали бугун уйига эрта қайтти. Одатда бунақа пайтда хориб–чарчаб келарди. Бугун эса акси, кайфияти хам ало. Қувонмасинми ахир, уч ойдан ошди, қўлида пичоққа соп бўлувчи биронтаям асос йўқ эди. Бугун эса нақд қотилликка гувох бўлган тирик одамни,  далилий ашё хам эмас ТИРИК ОДАМни топтия! Хар нарсанинг ўз вақти соати бўлар экан–да. Шунча фурсат ўтиб айниқса, жиноят очилишига хеч ким ишонмай қўйган бир пайтда калаванинг учи топилди.  Ха, бекорга айтишмас экан, тухум туғилаётганда қотади, деб. Мана энди, хаммасини очиб ташлайман, қотилларни хам, сабабини хам. Лекин алам қилатта, бир неча газзобдан жамиятни тозалаган шоввозлар қулоғини ушлаб кетади. Начора, қонун шундай бўлишини истайди. Қайсидир донишманд айтганди, хукмсиз ўлим, фитна, деб. Тўғри, қотиллар хам ўзаро хукм ўқишган ва бажаришган. Бу адолат тарозисида паллани тенг ушлар лекин, бизнинг жамиятда хукм қилишга на имтиёзи ва на хуқуқи бўлмаган кишиларнинг хукми инобатга олинмайди. Яратганнинг олдида одаму қурт–қумурсқа, хар бир тирик жон  тенг бўлганидек қонунларимиз одилни хам жохилни хам бирдек химоя қилади.

Фараз қилайлик босқинчилар кирган пайти у хожатхонада бўлган, ёки чекиш учунми, хаво алмаштириш учунми балконга чиққан. Ичкаридаги воқеалар бошланганда эса қўрққанидан шартта пастга сакрагану қочган. Оббо, изқувар Нурали, нималарни ўйлаяпсана? Ўзидан кулиб қўйди яна. Аммо, шу пойабзаллардан борсам бирон нима топаман шекилли, яна фикрини мустахкамлашга ўтти. Мархумларнинг оёқ размерлари олиндими? Йўқ, олинмади. Нега олинмади? Тўртта мархум шу ерда, оёқ кийимлари хам шу ерда. Уларни оёқларига кийдириб кўриш хеч кимни хаёлига келмади. Ўзи шунақа бўлади, хеч кимни назарига кирмаган ёки  хаёлига келмаган,  далил, катта жиноятни осонгина очиб беради. Пашшага энг тинч жой пашшакалтакни ўзи. Биз пашшани уриш учун пол ёки гиламга қараймизу, пашшшакалтакка қўниб турган пашшани кўрмаймиз. Демак, бугуноқ бориб пойабзаллар билан шуғулланаман. Спортчининг иккинчи нафаси(диханияси) очилса туганмас кучга эга бўлгандек сезаркан ўзини. Хозир Нуралида хам иккинчи нафас очилиб кетгандек бўлди. Қизчани бувиларига топшириш, улар билан сухбат каби ишларга кетган икки соатча вақтдан кейин ишига қайтди. Аввало пойабзалларни алохида расмини олиб, мархумларникига жўнади. Сухбат асносида Мархумнинг энг яқин ўртоғини ёки ким билан кўпроқ бирга юриши хақида сўраб суриштирди. Шу билан бирга уларнинг  уйдан чиқиб кетаётгандаги кийимларини сўраб, охирида оёғида қайси расмдаги пойабзал бўлганини суриштира бошлади. Иккинчи одамникига кирганида акасининг оёғида шиппак борлигини айтишди–ю, Нурали қувончдан сакраб юборай деди. Ахир, бу қиморбозлар тўртта эмас бешта деган тахминига асос эди–да. Суриштирувдан кейин қирқинчи размерли туфлининг эгаси чиқмади, демак мана шу пойабзал эгаси квартирадан қочиб кетган. –Мана энди, мархумларнинг дўстлари, улфатлари билан шуғулланамиз,–Деди Нурали икки қўлини бир–бирига ишқалаб.–Ишни ёлғиз бувиси билан яшаган Ғайрат Холбоевни ўртоғидан бошлаймиз. Чунки, кампир уни исмини билмади, арвак бола деб атади. Катталар одатда оғзин, кичкина гавдали йигитларни арвак дейишади. Менимча бешинчи туфли шу йигитга тегишли. Бу йигит кимлигини кампир билмас, аммо собиқ хотини билса керак. Ёки, шу кўчада яшовчи синфдоши Жабборали Қўлдошев таниши керак. Нурали Ғайрат Холбоевнинг собиқ рафиқаси ишлайдиган болалар боғчасига бориб Улфатой билан сухбатлашди. Улфатой уни кўрганини, аммо кимлигини билмаслигини айтти. –Демак, эрингизни жўраси Самарқандлик эмас? –Йўқ, бу қишлоқдан бўса мен танийманку. Ха–а,–бирдан аёл ниманидир эслаб қолди.–Эрим бир сафар таксида у билан қишлоқдан чиқиб кетаётганини кўргандим. Олим тоғани машинасида. Балки у танир? Нурали аёл билан хайрлашиб чиқаркан, учинчи нафасиям очилгандек бўлди. Ахир, ишга янги далиллар, янги гувохлар қўшиляптику, хурсанд бўлмасинми? Оббо, Ғайрат ака, қотилингизни қидириб ғайратим ошиб кеттию, ўзича ўхшатиш қилиб қўйди йигит. Ғайрат Холбоевнинг синфдоши “арвак йигит” нинг исмини Элбек деб айтти. Аммо, қаерлик эканини билмас экан. Нурали шундан сўнг қишлоқдан чиқиб, туман марказига йўл олди. Энди таксист Олим тоғани топиши керак эди. Ўзи, бошидан шу одамни олдига келса хам бўларкан. Нуралинг биринчи берган: –Олим ака, Ғайрат Холбоев бирга юрадиган Элбекни қидиряпман, сиз танийсизми? –деган саволига ижобий жавоб қилди. –Лўлими? Йўқ асли лўлимас, Дўрманчалик бўлгани учун лақаби лўли. Танийман ука, менмас хамма танийди. Нашапурушку у бола, бангилар яхши танийди. УЙиниям биламан, Ғайратни бир–икки ўша ерга олиб бориб келганман. Шу болага қўшилма, қўшилма деб кўп айттим. Қулоқ солмади хеч. Мана, қозонга яқин юрсанг қораси юқади дегандек, қовун экани жўнатворди. Бу ёқда иккита бола етим... Қари кампир қаровсиз қолди... –Улар нимага ажрашишган ака? Иккита бола билан ажарашиш кам учрайдида. – Буни тарихи узун ука. Ер бориб етказмасину, Ғайратжон ғаркўз эди. Нафас олаётган аёл зоти борки, суқланиб қарарди. Миш–мишларга қараганда хотинига кўп хиёнат қилиб юрган. Armonim Onam

Адолат тарозиси–27. Бир харом луқма деб, минг халол луқмани йўқотасан. Грузин халқ мақоли. * Шохида манзилни аниқ берган экан, бунинг устига топиш қулай бўлсин учун мўлжал бергани янаям ишни осонлаштирди. Нурали қийналмай топиб келди–да,  иккинчи қаватга чиқиб қўнғироқ тугмасини босди. Ичкаридан канарайка сайрашидек овоз келди. Шундан сўнг кута бошлади. Ичкаридан хабар бўлавермади. Балки ўқишдан келиб дам олишаётгандир. Ёки, енгил кийинишган бўлса қайта кийинаётгандир, деган ўйда жимгина кута бошлади. Орадан икки минутча ўтиб эшик ортида шитирлаш овози келди. –Ким?–деган қиз бола овози келди. –Менга Шарифа керак эди, тўғри келдимми?–деди бошини эшик тирқишига яқин келтириб. –Кимсиз? –Ички ишлардан, Нурали Валиевман. Буни эшитиб, бояги овоз берган одам жим қолди. Нурали сездики, бу овоз айнан Шарифага тегишли. Шарифа узоқ куттирмади. Хаяжонини босишга уринаркан, эшикни қия очди. –Тинчликми ака? –Жиянингизни олиб кетгани келдим. –Нимага? –Уни оила аъзолари қидирувга беришган. Мана қидириб шу ергача келдим. –Нима қилади уйида. Хўрланган жойига жўнатмайман уни!–Шарифа эшикни каттароқ очаркан икки қўли биқинига тиралиб, жангари тусга кириб олди. –Қаршилик қилсангиз устингиздан жиноий иш очишга мажбур бўламан. Шундоқ хам сиз жавобгарликка тортилишингиз керак, аммо қизчани соғ–саломат бувисига етказиб борсам бунга кўз юмишим мумкин. –Қанақа жиноий иш э? Нима деяпсиз ака? Ўзимни жиянимниям айлантиргани олиб келолмайманми? –Айлантиргани олиб келиш билан болани яширинча сақлаш бошқа масала! Бувисига айтиб олиб келганингизда қанча оворогарчиликлар бўлмасди. У ёқда бувилари юрак ховучлаб ўтирибди. –Яширинча олиб келганим йўқда!–Шарифа тап тортмай гаплашар, бунга сари Нуралининг хам тажанглиги тута бошлади. –Сиз унинг онаси эмассиз–а? Ёки, васийлигингиз хақда бирон хужжат борми? Нимага бошқаларни боласини яшаб турган уйидан яширинча бу ерга олиб келасиз? –Нурали овозига расмий тус берди. У гапираётганда Шарифанинг орқасида яна иккита қизларнинг боши кўринди. Афтидан, курсдошлари шекилли. –Тинчликми Шари?–қизнинг елкасига қўлини қўйиб сўради биттаси. –Кўрмайсанми Нилу, манови кишим мени ўз жиянимни ўғриси қиляпти. –Қайтариб айтаман, қизчани хозир олиб кетсам бунга кўз юмаман. Акс холда... –Нима акс холда? Қаматасизми? –Шари ўзингни бос. Сенга бошида айттимку бу ишинг яхшимас деб!–дугоналаридан бири уни муросага чақирди.–Бервор жиянингни, қонунга тўғри кемийди бу ишинг. –Сизга яхши гапириб қўйдим шекилли. Ёғочни бўшини қурт ейди, дейишади. Хозир қонуний чорага ўтайми? Конвой чақираман, қўлингизга кишан тақиб машинада олиб кетишади. Қамалиш ё қамалмаслигингизни эса суд хал қилади. Чақирайми?–Нурали чўнтагидан телефонини ола бошлади. –Йўқ–йўқ ака!–дугоналари Шарифани орқага судраб олдинга ўзлари ўтиб олишди.–бунга хожат йўқ, хозир қизчани уйғотамиз, сиз билан кетади. Дугоналаридан бири Шарифани ичкарига бошлаб кириб кетди–да, қилаётган иши нотўғри эканини тушунтира кетти. Нуралининг ёнида қолган қиз эшикни ёпаркан, узр сўради: –Ака, узр, эшикни ёпаман. Қизлар хонасида, тўғри тушунас. Биз хозир қизчани олиб чиқамиз! Орадан ўн минутча ўтиб, йиғидан кўзлари намланган Асалхонни бошлаб чиқишди. Шарифа хам бирга қайтишга чоғланганди дугоналари жавраб–жавраб олиб қолишди. Нурали йўл–йўлакай қизчани гапга солиб чалғитишга уриниб кўрди. Аммо, Асалхон гапиришни истамас, ойнага қараганча пиққиллаб келарди. Нурали шундан сўнг уни тинч қўйди. Ўзи эса бошқа ишлари хақида ўй сура кетти. Хали очилмаган жиноятлар турибди, уларни очиш керак, рахбарлардан гап эшитавериб тинкаси қурияпти. Воқеа жойини неча маротаба бориб ўрганди. Далилий ашёлар акс эттирилган расмларга соатлаб тикилади. Нахотки жиноятчилар биронта из қолдирмаган бўлса. Нурали далилий ашёларни бирма бир кўз ўнгидан ўтказаркан бирдан хушёр тортди. “Шошма, у ерда бешта пойабзал бор эдику. Учта туфли, битта басаношка ва битта ёзги шиппак. Биз шиппакни уй эгасиники деб хисобладик. Акси бўлсачи, демак у ерда бешта одам бўлган деб хисоблашимиз керакми? Унда, бешинчи одам ким? У қаерда? Қочиб кетган... оёқ кийимига хам қарамай қочиб кетган. Ха, бу мантиқан хақиқатга яқин.

«Топилмайди» қўшиғини биргаликда ижро қиламиз🤝 ОТА ОНАНГ ТОПИЛМАЙДИ!!!! Armonim Onam

Охиригача куринг жуда таъсирли Armonim Onam

Вай Аллохим 😭😭😭😭жуда тасирли рассса йигладим эшитиларта 😭😭😭 Armonim Onam