اشعارِخفن وشخمی

@whatssong_bot | info

🔞🔞🔞 دو شعر شب جمعه‌ای طعمِ ذَکَر دختری گفت مادر خود را که اگر رحمتی کند شاید چون...................................¹ ترشیی همچو کیر می باید مادرش گفت همگِنان نگرید کیرخواره چه ژاژ می خاید تو چه دانی که کیر شیرین است یا ترش یا چه کار را شاید گفت هرگه که سرکه می بینم آبم اندر دهان همی آید دهنم باز می شود پرآب پدرم چون تو را همی گاید ● یک رباعی از میرزا ابراهیم ادهم آرتیمانی زاهد شب جمعه منعم از می نکنی محرومم از آواز دف ونی نکنی مینا نازک مزاج و تو سنگین دل بی درد به سنگش نزنی هی نکنی² _____ 1_مصراع ناخوانا ولی، احتمالن چیزی شبیه این باید باشه: چون ویار کرده ام 2_ازیک نسخهٔ خطّی محفوظ درکتابخانهٔ ملّی ایران @ashar_khafan

(۱) می‌ترسم اگر بشکند این سد، آخر هرگز نرسد جاده به مقصد، آخر می‌ترسم از آن روز که در عرش برین شیطان بزند، خدا برقصد، آخر (۲) از عرش شبی پرده فرو می‌افتد خورشید به دست کورسو می‌افتد ابلیس همان روز ازل می‌دانست یک روز خدا به پای او می‌افتد (۳) یک دشت شگارم، از تب قوچ پُرم چون مرغ مهاجرم که از کوچ پُرم اندازه‌ی من کسی پُر از خالی نیست من کوهِ بدونِ سنگم، از پوچ پُرم (۴) عمری‌ست که از من و تو پنهان کرده هرچیز به نفع اوست، خود آن کرده یک عمر به ریشمان فقط می‌خندد دیری‌ست خدا سجده به شیطان کرده (۵) آنجا همه‌چیز شکل تکرار و خطاست پایان خط است‌، ابتدای همه‌جاست آنجا همه انتقام‌جو، گُرز به‌ دست آنجا همه خالق آمد و مخلوق خداست (۶) بر باغ اگر تبر شبیخون بزند بر پیکر خیر، شر شبیخون بزند پایان جهان به نفع ما خواهد شد شیطان به خدا اگر شبیخون بزند #کورش_آریایی_منش @ashar_khafan

ترس به دلت نینداز تا وقتی باران می بارد احدی متوجه نخواهد شد که عروسکت می گرید. هراس به دل راه نده تپانچه را از ضامن خارج کرده ام؛ تمام سرب ها مال خود ماست می توانیم ساعت را با آن پر کنیم. ترس به دلت نینداز هیاهوها را جمع خواهم کرد در قوطی های دربسته خواهمشان گذاشت و تحویل پست خواهم داد. هراس به دل راه نده بر نام هایمان لباس مبدل خواهم پوشاند احدی نباید بداند به چه اسمی هم را صدا می زنیم. #گونتر_گراس ترجمه: علی عبدالهی @ashar_khafan

در کوچه‌های آهن و سیمان گم‌ات کردم در بوق‌های شهر نافرمان گم‌ات کردم در رخت‌های تا شده... در کیفِ جا مانده... در سایه‌ی کُت‌های آویزان گم‌ات کردم در صورتک‌ها... در شروعِ زخمِ بوفی کور... در گریه‌ی داش آکل و مرجان گم‌ات کردم در انتظارچشم‌های‌ روشن‌ات بودم در ایستگاه سرد اکباتان گم ات کردم در اضطراب کودتای چرکی‌ مرداد در زخم‌های‌ دست تابستان گم‌ات کردم در مشق‌های هر شب سارا اناری داشت در آخرِ آن مرد در باران... گم‌ات کردم در چشم‌های خونی ات تهران قدم می‌زد در چشم‌های خونی طهران گم‌ات کردم در کافه‌های پر شده... در دود و تنهایی... در بُهت نیم خالی لیوان گم‌ات کردم هر روز در یک روزنامه مثله‌ات کردند در صفحه‌های کاهی کیهان گم‌ات کردم تاریخ از چشم سفید دفترت تا ریــ ـخــ ــت... در خاطراتِ مادرم ایران! گم‌ات کردم در رقصِ چاقو/ خورده‌ی سرهای نیشابور در چشم‌های خالی کرمان گم‌ات کردم در شعر گفتن... در حیاط کوچک پاییز... در دست‌های بسته‌ ی زندان گم‌ات کردم در گورهای دسته جمعی شعر می‌خواندی! در شعرها... ای روح سرگردان! گم‌ات کردم طهران طناب دار شد... طهران رَگ‌ات را زد... حمام فین تکرار شد طهران... رگ‌ات را زد بر چوبه‌های خونی میدان گم‌ات کردم در اعتراضات بهارستان گم‌ات کردم از کتاب: طبقه ی اول - اول شرقی | چاپ دوم #مرحوم_سید_احمد_حسینی @ashar_khafan

در چشم‌های خونی ات تهران قدم می‌زد در چشم‌های خونی طهران گم‌ات كردم از کتاب: طبقه ی اول - اول شرقی / چ دوم #مرحوم_سید_احمد_حسینی @marhoomsah 🔔 https://telegram.me/joinchat/Cmn7azz-ufDSTt0WKkxE