با من بشنو...💛🍃

چه حوصله ای دارین برای تلافی! به قول محمود درویش : '' همین تو را بس که من دیگر تو را آن طور که میدیدم نمیبینم ''

‏برای من هیچ ایده‌ای به این اندازه که یک روزی همه می‌میریمِ، رهایی‌بخش نیست. کل زندگی مثل یک بازی بچگانه‌ست که نهایت ۸۰-۹۰ سالی طول می‌کشه و بعدم تمومه ماجرا. چه سراسر رنج بوده باشه و چه خوشی، چه پیشمون بوده باشیم و چه راضی، همه‌ش موقته. تا وقت هست می‌پلکیم، وقتی هم که نیست، نیست.

خیلی وقت‌ها زندگی تنهایی راحت‌تره؛ پارتنرت ممکنه تصادف کنه و مجبور باشی ماه‌ها ازش مراقبت کنی (یا رهاش کنی؟)، ممکنه افسرده بشه و رابطه دیگه مثل روزای اول گل و بلبل نباشه، و هزاران سختیِ ناخواسته‌ی دیگه. رابطه قرار نیست زندگی رو راحت‌تر کنه؛ قراره معنادارترش کنه. نظر منه.

آدم معمولاً در لحظه سرش گرمه نمی‌فهمه، وقتی رفت و گذشت و تموم شد، به عقب نگاه می‌کنی می‌بینی فلانی چقدر صبور بود، چقدر دوستت داشت، چقدر چیز یادت داد یا نه برعکس، چقدر ازت سواستفاده کرد، چقدر بد باهات تا کرد. آدمی در روابطش موفقه که اینا رو در لحظه، قبل از این که دیر بشه می‌فهمه.

‏به‌نظرم هیچ مهارت ارتباطی‌ای به اندازه‌ی این که شخص بتونه واضح و شفاف درباره‌ی احساساتش حرف بزنه مهم نیست. این که بتونه خوشحالی و ناراحتی و خشم و ترس و حسادت و تنهایی و هرچیزی رو که در درون حس می‌کنه با کلمات ابراز کنه. زندگی برای خودش و دیگران راحت‌تر می‌شه.

این قشنگه، نوشته بود: ‏در لحظاتی از زندگی دلم می‌خواست غریبه‌ای باشم که خودم را اتفاقی در خیابان می‌بینم و در آغوشش می‌کشم و اجازه می‌دهم که کمی برای همه‌چیز گریه کند.

روابط انسانی بیشتر و عمیق‌تر با انسان‌ها یعنی داری این ریسک رو میپذیری که غم‌هاتو زیاد کنی. در کنار حس‌های مثبت، وقتی به یکی خیلی نزدیک میشی، غم اون، غم تو هم میشه.

یک چیزی که گاهی فراموش میکنیم اینه که هدف از گفتگو، موافقت آدم‌ها سر یک موضوع، متقاعد کردن طرف مقابل یا برنده‌ شدن حرف کسی در آخر نیست. هدف اصلی مکالمه، فهمیدن موضوع/شرایط از دیدِ طرف مقابلمونه.

افراد با طرحواره نقص و شرم، معمولاً جذب افراد بی اعتنا و مغرور میشن. ‏چون ادامه ادامه خواستنی نبودنشونو، در کسی که خواستنیه جستجو می‌کنن!