کانال هُنرواره | Art

"عباس_کیارستمی" درباره‌ی عکاسی می‌گوید: "هر چيزى كه در فيلم مى‌شود گفت در عكس هم می‌توان گفت، تنها تفاوت اين هست كه توقعِ تماشاگر از عكس كمتر است، بنابراين جرأت ما در عكس براى چيزى كه نشان مى‌دهيم بيشتر است..." از نظرِ او مديومِ عكس نه تنها قدرت كمترى از فيلم ندارد بلكه به جهت جسارتى كه از دست‌ و پاگير نبودن كار عكاسى در عكاس وجود دارد، امكان بيان بيشترى هم به هنرمند مى‌دهد و دامنه‌ی آن‌چه عكس به ميان مى‌آورد به واسطه‌ی قدرتى كه دوربين عكاسى در ثبت لحظات فراهم مى‌كند، گسترده‌تر است. او در ادامه بیان می‌کند: "یک عکس به تنهایی می‌تواند مادرِ سینما باشد، این نقطه‌ای است که سینما از آن آغاز می‌شود، یک عکس..." این جمله به چشم‌انداز بيكرانى اشاره دارد كه ايده‌پردازى در سينما را به عكس مرتبط مى‌كند و نقطه‌ی آغاز آن را جرقه‌اى مى‌داند كه جادوى يک عكس پديد آورده است. عباس كيارستمى در جای ديگرى هم درباره‌ی ارتباط عكاسى و سينما سخن گفته است: "وقتی فیلم می‌سازم فقط یک کارگردانم و زمانی‌ که عکس می‌گیرم یک عکاس، تفاوت اين است كه برای مشخص شدن کیفیت یک فیلمِ واقعی باید حداقل 30 سال از آن سپری شود اما تنها یک قطعه عکس می‌تواند از صدها گفتمان و هزاران تفسیر در لحظه سخن بگوید و اهميت عكس اين است..." با اين همه در عمل، عكاسى از نظرِ او هميشه ملازم با سينما بود و عباس كيارستمى را هرگز در عكس‌هايش نمی‌توان به عنوان يک عكاسِ صِرف يافت، اما شايد مهم‌ترين موضوع، جايى باشد كه در فيلم‌هايش هم وضعيت را به همين ترتيب ببينيم به طوری‌كه به وضوح ملاحظات وسواس‌گونه‌ی یک عكاس را در قاب‌هاى او می‌توان مشاهده كرد. او در عكاسى هرچند از زبانى واحد و منحصر به‌ خود، برخوردار است اما سبکِ مشخصى ندارد و عكس‌هاى او طيف وسيعى از فاين آرت تا عكاسىِ مستند اجتماعى را در برمى‌گيرند. كيارستمى عكس‌هاى رنگى هم ثبت كرده است اما جايى در این‌باره به صراحت مى‌گويد: "نجابتِ سياه و سفيد را بيشتر از عكاسى رنگى دوست دارم..." و همین گرايش و علاقه‌ی شديدش را به عكاسى سياه و سفيد آشكار می‌سازد. #عکاسی @Honarrvareh

چندی از آثار زیبای عکاسی اثرِ "عباس_کیارستمی" فیلم‌ساز و عکاس برجسته‌ی ایرانی #عکاسی @Honarrvareh

"میشائیل_هانکه" کارگردان سرشناس اتریشی: "من بخشی از کارم را امکان افزایشِ تخیل برای تماشاگر می‌دانم، فیلم‌سازانی با این روش مخالف هستند اما بعضی هم در این راه با من شریک هستند مثل "عباس_کیارستمی" که به نظرم در این زمینه بهترین است..." تصویر: "میشائیل_هانکه" کارگردان اتریشی در کنار "عباس_کیارستمی" @Honarrvareh

ویدیویی درباره‌ی تحلیل و بررسی آثارِ "ایران_درودی" نقاش، نویسنده، منتقد هنری و یکی از زنان پیشرو در نقاشی نوین ایران و از چهره‌های شناخته شده‌ی هنر ایران در سطح بین‌المللی می‌باشد که با هفت دهه فعالیت هنری خود، تأثیر بسزایی بر هنر معاصر ایران گذاشت. گوینده: "کیمیا_قربانی" @Honarrvareh

اگر به عکاسی و نودآرت علاقه دارید، این کانال برای شماست.

آنامورفین؛ محلی برای ثبت و ذخیره زیبایی تن‌های تنها. t.me/anamorphyn t.me/anamorphyn t.me/anamorphyn

در "فصل پاییز" از چهار فصل "آنتونیو_ویوالدی" آهنگساز ایتالیایی در "موومان اول" کنسرتوی پاییز با یک موومان پُرحرارت و شورانگیز شروع می‌شود که مجسم‌کننده‌ی جشنِ برداشت خرمن است، از زبانِ ویولونسل آهنگی معرفی می‌شود که بدون تردید حالتی مستانه دارد و "ویوالدی" برای این‌که در این مورد شکی باقی نماند، سازهای همراهی‌کننده در این قسمت را "میگساران مِی‌زده" نامگذاری کرده و نُتی ممتد از زبانِ ویولونسل در پایانِ موومان، نشان‌دهنده‌ی به خواب رفتنِ میگساران و شرکت‌کنندگان در جشنِ برداشت خرمن است. در "موومان دوم" به گفته‌ی خودِ "ویوالدی"، میگسارانِ خواب‌آلوده مجسم می‌شوند‌ و همه‌چیز خاموش و آمیخته با آرامش است و ویولون‌ها و ویولاهای مجهز به صداخفه‌کن با ترنمِ خود این قسمت را نمایان می‌کنند و در "موومان سوم" و پایانی، یک صحنه‌ی شکار را مجسم می‌کند، ارکستر صدای چهارنعل رفتن اسب‌ها را نشان می‌دهد و ویولون اولِ ارکستر که به تنهایی شنیده می‌شود و صدای شیپور آغاز شکار را معرفی می‌کند، آن‌گاه فعالیت شکارچیان بیشتر و پُرشورتر می‌شود و در پایانِ قطعه با به دام انداختنِ یک صید با آخرین ترنمِ ویولونسل مجسم می‌شود و سپس به پایان می‌رسد. #موسیقی @Honarrvareh

"آنتونیو_ویوالدی", چهار فصل فصل سوم "پاییز"، "موومان اول"

تابلوی نقاشی "رقص زندگی" (The Dance of Life) اثرِ "ادوارد_مونک" (Edvard_Munch) نقاش‌ مشهور نروژی که آن را با تکنیک رنگ و روغن روی بوم و در سال 1899 تا 1900 خلق کرده است و هم‌اکنون در "موزه‌ی مونک" در اُسلو پایتخت نروژ نگهداری می‌شود. این یک نقاشی اکسپرسیونیستی است که در این‌جا یک دوشیزه‌ی جوان سفیدپوش با پوستی روشن را در کنار یک جفت زن و مرد که زن با لباس قرمز می‌باشد و در سمت راست تصویر هم یک زن سیاه‌پوش با صورتی تیره و کدر را می‌بینیم. این نقاشی اثر مهمی در "پروژه‌ی مونک" (The Frieze of Life) می‌باشد. در خلق این نقاشی، مونک ظاهراً از نمایشنامه‌ی "Helge Rode" در سال 1898 الهام گرفته بود که یک نسخه از آن را در کتابخانه‌ی شخصی خود نگه می‌داشت. این نقاشی به وضوح نشان‌دهنده‌ی دوگانگی ادوارد مونک نسبت به زنان زندگی‌اش است. #نقاشی @Honarrvareh