۲۶ آذر🍂

برای انسان‌هایی که از دست دادم.

آخرای شهریور✨

نوشته: خونه‌ی هر کس شبیه روح همون کسی میشه که بهش حس میده! برای همین خونه «حس» داره، «گرما» داره، «آخیش هیچ جا خونه‌ی خود آدم نمیشه» داره.✨

مه رو ببین☁️😭 خنکی عکس رو حس کردم🫠

تولدت مبارک باشه عزیزدلم🤍✨

ادامه‌ی روز.

داشتم سریال فرندز می‌دیدم و با خودم فکر می‌کردم چی باعث جذابیت این سریال شده؟ این که تقریبا هر کسی دیده دوسش داشته و داره؟ همین دو سه روز پیش یه نفر داشت می‌گفت من روزایی که خونه هستم میذارم سریال فرندز پلی بشه از اول تا هرجایی که شد. از صبح تا غروب. فقط میخوام صداش باشه. به گمونم آدمای تو این سریال دارن آرزوی خیلی از ماهارو زندگی می‌کنن. چه‌جوری؟ این که شیش نفر آدم همیشه و در همه حال همدیگه رو دوست دارن. به هم ابراز محبت می‌کنن و هوای همدیگه رو دارن. خیالشون از بابت هم راحته و میتونن قسمتای بد و تاریک و مشکل‌دارشونو به هم نشون بدن و بازم مثل سابق دوست داشته بشن. هروقت هر کدومشون کمک میخواد، پنج نفر همیشه برای کمک حی و حاضرن. توی رابطه‌ی این شیش نفر یه امنیتی حاکمه که در عین استقلال و فردیتی که دارن، همراهی و همدلی همدیگه رو هم دارن و باهم صمیمین. مهم نیست کی چیکاره است و چه تحصیلاتی داره و چقدر پولداره یا نیست. همه به یه اندازه برای هم ارج و قرب دارن. این چیزا یعنی همه‌ی چیزی که ما آدما تو معاشراتامون احتیاج داریم و اکثر اوقات نداریمشون. فرندز همه‌ی اینارو با جزییات به نمایش گذاشته و واسه همینم دوسش داریم. وصف‌العیش، نصف‌العیش‌طور.

من ده سال بعد از ازدواج: