روحِ تابستان

قبلاً می‌گفتم من می‌تونم با همه‌ی آدم‌ها ارتباط برقرار کنم و این برام آسونه. اما حالا برام سخت‌تر شده. شاید چون معیارها و اولویت‌هام تغییر کردن. نمی‌تونم به راحتی بشینم تو جمع‌های خانوادگی و به حرف زدن‌شون درباره‌ی لباس‌ها و خونه‌ها گوش بدم، به‌جاش دلم می‌خواد بشینم به این فکر کنم که از کجا تلاش برای اهدافم رو شروع کنم؟ تازه این مدت فکر می‌کردم که دارم اشتباه فکر می‌کنم و این فقط یه تلقینه، اما ای چند شبِ پیش تاهمین الان که ذهنم درگیر این موضوع بود فهمیدم: من دوستانی رو می‌خوام که وقتی از کتاب مورد علاقه‌م براشون می‌گم شگفت‌زده شن! من دوستانی رو می‌خوام که وقتی می‌گم برام مهم‌ نیست مردم چی‌کار می‌کنن، من رو هدفم متمرکزم، بهم افتخار کنن، من دوستانی رو می‌خوام وقتی دارم باهاشون حرف می‌زنم، گذر زمان رو حس نکنم. این‌ها برای من خیلی مهمن، و برای همین دوست دارم از این به بعد اگر افرادی دورم درمورد چیزهایی که دلم نمی‌خواد بشنوم برام حرف بزنن، به‌شون می‌گم: راستش علاقه‌ای به شنیدن درمورد این موضوع ندارم. چرا؟ چون قرار نیست چیزی بهم اضافه کنه اما در ازاش وقتم رو هدر می‌ده. من نمی‌گم همیشه قراره حرف‌های فلسفی گوش بدم، ما آدم‌ها ساخته شدیم برای صحبت‌های عمومی و حتی غیبت کردن. همه‌چیزهم به اندازه‌ی نیاز خوبه که توی زندگی روزمره وجود داشته باشن، اما نه به شکلی که کل زندگی‌مون درگیرشون بشن.

Literally music 🌙 @Literally_musicc

♦ @plusmusix

تا۱۹که «الان چه غلطی باید بکنم»بود خدا بیست به بعدو بخیر کنه

بنده همش۱۴سالمه اینا همش شایعست🎀

اگه بحران بیست سالگی هم داریم که باید بگم همین یک قلم را کم داشتم🤎

کپشن گویاست

پسفردا شماها میرید سرکلاس ولی من می‌خوابم✨.