ندانستم؛

بیخیال؛ دنیای اون‌طرف پتو واقعا ترسناکه‌‌. شب بخیر.

آدمیزاد ذاتا نیازمنده. دلیل محبت‌کردنش به دیگران هم اینه که یه‌روزی جوابِ اون محبت به‌خودش برگرده. آدم نمی‌تونه بره در خونه مردم بگه دو کاسه محبت بهم بدید، یکی باید باشه که نگاه بشه بالای تختش، گوش بشه واسه حرفاش، اشک بشه واسه غمش؛ اما جریان زندگی همیشه این‌جوری نیست که جواب اون محبت به‌موقع بهش برگرده؛ ممکنه سال‌ها بگذره و تنها باشه. باگ این زندگی همینه؛ آدمیزاد ذاتا نیازمنده اما در نهایت تنهاست.

غم‌های پُرقدمت و مهربونِ کُنجِ دلت رو پیشِ مَحرم‌ش بگو. اندوهی که قلبت برای مدت‌ها با خودش یدک کشیده تا یه روزی یه جایی، دستِ کمکت بشه و یه باریکه‌ی نورِ آگاه‌کننده‌ای توی عرصه‌ی تاریکِ زندگی برات باشه رو پیشِ هرکسی خار نکن آدمیزاد.

این درخت‌هایی که رو کوهن و از دور کوچیک به‌نظر میان خیلی قشنگن. کاش یکی از همونا بودم. دور از انسان، در کنار بقیه درخت‌ها، در حالی که سر و کارم فقط با پرنده‌ها بود رفت‌وآمد آدم‌ها و هیاهوی اون‌ها برای هیچ رو از دور تماشا می‌کردم‌.

چی بگم والا.

یه‌روز صبح از خواب بیدار میشی، مثل هر روز مسواک می‌زنی، مثل هر روز صبحانه می‌خوری، لباسات رو می‌پوشی و میری سر کار، از سر کار برمی‌گردی، مثل هر روز ناهار می‌خوری و یه‌دفعه متوجه میشی که برخلاف روز‌های گذشته که هر لحظه بهش‌ فکر می‌کردی از صبح‌ تا حالا بهش فکر نکردی‌. اون لحظه‌ست که متوجه میشی که حس رهایی و آزادی تو دلت جَوُونه زده و توی قلبت هزاران پروانه به پرواز در اومدن. حسِ شیرینِ برگشتِ دوباره به زندگی. خوشا اون لحظه.