کۆمار

خیلی دارم میخونم و حرف میزنم. امروز بعد از مدت‌ها احساس خستگی و حتی بیهودگی کردم. اما چاره‌ای جز امتداد این روند نمی‌بینم. نه الزاما به‌سبب قسمی نگرش مسئولیت‌پذیرانه و آرمان‌گرایانه، که به سبب سودای غلبه بر هجوم سیاهی؛ چگونه می‌توان "همه‌ی روشنای از دست‌رفته" شد؟ احتمالا ماجرا در وهله‌ی اول، همان خواستِ روشنا شدن است و البته چشم‌دوختن در تاریکی، در برهوتِ سیاهِ آینده و طلبِ روشنا-شدن‌

شمام که خوابید.

ایضا اینکه تصمیم گرفتم علاوه‌بر اون داستان گروه مطالعاتی و مسیری که طی می‌کنیم، شما رو در لذتِ خوانشِ هارت و نگری هم دخیل کنم. فلذا احتمالا متونی رو که هارت و نگری در انتهای فصول کتاب ثروت مشترک آوردن و بنا به ادعای خودشون میشه اون متن‌ها رو مجزا و منسجم هم خوند و دنبال کرد، خواهم خواند.

میخواستم پینکارد بخونم حال ندارم.

علی‌الحساب این متنِ دوقسمتیِ مجتبی رو هم بخونید‌.

شام بخورم در پاسخ به این پیام که طرح بحث خوبی هم میتونه باشه وویس خواهم داد.

من اگر امکان شرکت داشته باشم سعی می‌کنم بحثم رو بیش از اینکه معطوف به دولت پیش ببرم معطوف به قسمی چشم‌انداز آینده پیش ببرم؛ آلترناتیو، بدیل.

شما از جانب روشنفکرانِ بورژوازیِ خشمگین، سرگردان، ناامید، نالان، مرتجع و بزدل در محاصره هستید... اگر می‌خواهید واقعیت زندگی را ببینید، باید از پایینِ هِرَم نگاه کنید. تنها از محله‌های کارگری در یک شهر یا روستا، می‌توانید ساختن یک زندگی جدید را مطالعه کنید. - نامه‌ی لنین به ماکسیم گورکی، ۳۱ ژولای ۱۹۱۹؛ نامه‌های لنین، ترجمه‌ی الوار قلی‌وند و اکتای قلی‌وند. • زَنجَرِه | @zanjarehh

کنسله.