Ãlìmó

راه بیا قدم بزن با من حتی اگر آخر دنیا باشد همراهم باش درجا مزن اگر قیامت اینجا باشد حتی اگر به دروغ بگویم نمی‌خواهم تورا باور نکن که چشم ها همه چیز را گویا باشد

شاید یک روزی در یک جایی غرق شوم بعد تو در تنهایی بار و بندیل سفر بسته ای اما توهم زده ام اینجایی

رفتی و بعد رفتنت گفتم ‏آه، پس مرگ هم حقیقت داشت…

در نمازم قنوتی دارم به تمنای وصالت... التماس هایی همراه با حالات ندامت رها کن آن بند قفس را از دلم... دل بی تقصیر افتاده در دامان گناهت

به انتظار بی پایان رها شدن در قصه باد شنیدن دادی عمیق در سکوتی پر از فریاد با خودت کمی فکر کن این داستان ماست چه تلخ بود پایان قصه شیرین و فرهاد

از سکوت در عمق صد متری آب تا تاوان بزرگ زندگی پر از اجتناب...

رها شو میان آغوش و تقدیر و باد مثل شبی که چشمم به چشمت افتاد

شاید شعر هایی نوشته شوند که بر نبودنت اسرار دارند اما بدان که همه این شعر ها کمی درون خود انکار دارند

شبی میان آغوشت رها شدم مثل کتابی باز بی انتها شدم نخوانده شعری نگفته حرفی قبل همه تو رفتی و تنها شدم